Μέχρι χθες ο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ «υπήρξε και ο ίδιος μετανάστης στη ζωή του», ενώ ο Παυλόπουλος της ΝΔ «ευχαριστούσε τους μετανάστες» για τη συμβολή τους στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Σήμερα, οι ίδιοι και τα κόμματά τους αντιλαμβάνονται και αντιμετωπίζουν το "πρόβλημα της μετανάστευσης" με όρους ξενοφοβικούς και εθνικιστικούς.
Ο Παπανδρέου (ο... πρώην μετανάστης) εξαγγέλλει «μηδενική ανοχή στους λαθρομετανάστες», ενώ ο Παυλόπουλος και η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζουν, με την ανοχή ή στήριξη του ΠΑΣΟΚ, πολύμορφα πογκρόμ, στρατόπεδα συγκέντρωσης σε διάφορες περιοχές της χώρας και απελαύνουν Πακιστανούς με ρυθμούς ναζιστικής Γερμανίας.
Η κατάσταση με τους μετανάστες είναι πλέον «αφόρητη» για το πολιτικό κατεστημένο. Ετσι εμφανίζεται το πρόβλημα. Ή, για να το πούμε με όρους πρωτόγονου λαϊκισμού και άκρατης δημαγωγίας τύπου ΛΑΟΣ: δεν χωράνε άλλοι μετανάστες στο σπίτι μας! Ούτε μπορούμε να... ταϊσουμε περισσότερους! Ως γνωστόν, «σπίτι τους» θεωρούν τη χώρα και λαό ή έθνος την «οικογένειά τους». Ενώ οι μετανάστες είναι οι τρόφιμοι που ταϊζονται από του ίδιους προσωπικά! Θίγονται επομένως ως «κακοί οικογενειάρχες» κάθε φορά που τίθεται το θέμα των μεταναστών. Ιδού η "νέα προσέγγιση" όλου του επίσημου πολιτικού προσωπικού παρά τη διαφορετική φρασεολογία.
Ο καθένας βέβαια έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη, όμως εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Δεν φταίει ούτε η εκλογική ενίσχυση του ΛΑΟΣ που έφερε αυτή την αντιμεταναστευτική στροφή στον "κεντροδεξιο ή κεντροαριστερό" λόγο (στα λόγια, δηλαδή, γιατί στην πράξη γινότανε… του ΛΑΟΣ). Ο λόγος για αυτήν τη μεταστροφή είναι βέβαια προφανής. Εκτός από… μετανάστες ή κοσμοπολίτες, οι πολιτικοί «μας» εκπροσωπούν, πριν απ’ όλα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτά εννοούν όταν μιλούν για τα συμφέροντα της χώρας. Οσο το κεφάλαιο εκμεταλλευόταν τους μετανάστες, αποκομίζοντας (από τον ιδρώτα και το αίμα τους) τεράστια κέρδη, δεν υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Ομως η κρίση στενεύει τα περιθώρια για «κοινωνικές αβρότητες», ενώ ενισχύει τη μετανάστευση που γίνεται πλέον ο υπ' αριθμόν ένα εθνικός κίνδυνος ή, για την ακρίβεια, ο υπ' αριθμόν ένα αποδιοπομπαίος τράγος. Τώρα οι ίδιοι που μακελεύουν, ξεσπιτώνουν και οδηγούν στην εξαθλίωση ολόκληρους πληθυσμούς, που ρημάζουν χώρες ολόκληρες, που εκμεταλλεύονται με τον πιο άγριο τρόπο τους μετανάστες ολοκληρώνουν το βάρβαρο και αποκρουστικό τους έργο, αποδίδοντας την ευθύνη στα θύματά τους. Εμπλέκοντας μάλιστα σε αυτή τη βρόμικη υπόθεση και απάνθρωπη διαδικασία τα «άλλα» θύματα της εκμετάλλευσής τους, την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία.
Τα άμεσα προβλήματα όμως απαιτούν άμεσες λύσεις. Αυτήν την αλήθεια κανείς δεν την αρνείται. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση πρέπει να αναζητηθούν οι λύσεις.
Για τους πάσης φύσεως αντιδραστικούς, η "λύση" είναι δεδομένη και "τελική". Η "τελική λύση" είναι ο διωγμός, οι εκκαθαρίσεις, ο εκτοπισμός. Ακόμη και η εξόντωση των μεταναστών. Γνωστά πράγματα δηλαδή που, αν και τελειοποίησε ο ναζισμός, δεν... "έλυσαν το πρόβλημα". Το αντίθετο μάλιστα. Μετά τους αλλοδαπούς, σειρά είχαν οι "καθαρόαιμοι" εργαζόμενοι.
Σήμερα επανέρχονται λογικές "τελικών λύσεων", αν και με πιο εξευγενισμένη μορφή. Είναι η μορφή που ονομάζει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης «χώρους υποδοχής ή και φιλοξενίας (!) μεταναστών». Ωστόσο, η ουσία της λογικής παραμένει ίδια. Με φρασεολογία που ταιριάζει σε πολεμική αναμέτρηση απαιτείται να αντιμετωπιστεί η «εισβολή του εχθρού». Το αν ο «εχθρός» ονομάζεται μετανάστης ή «λαθρομετανάστης» λίγη σημασία έχει. Αλλωστε καμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι ποτέ λαθραία.
Η επίσημη ιδεολογία του αστικού κράτους, που ξεκινάει κάθε εθνικιστικό κήρυγμά της με τη φράση… «δεν είμεθα δα και ρατσιστές», δεν περίμενε βέβαια την έλευση των μεταναστών για να εκδηλώσει την «κλίση» της σε κάθε είδους διακρίσεις και διαχωρισμούς (ταξικούς, θρησκευτικούς, εθνικούς, γλωσσικούς κ.λπ). Αυτή η «κλίση» είναι που εξυπηρετεί τη διαιώνιση της εξουσίας τους, Την κυριαρχία μιας μειοψηφίας εκμεταλλευτών πάνω στην πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων.
Για την κυρίαρχη μειοψηφία το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η φτώχεια αλλά οι φτωχοί, δεν είναι η πείνα αλλά οι πεινασμένοι, δεν είναι η ανεργία αλλά οι άνεργοι, δεν είναι ο πόλεμος αλλά ο αντίπαλος στρατός, δεν είναι η μετανάστευση αλλά ο μετανάστης. Αλλωστε, στο δουλοκτητικό σύστημα είχαμε τα πρώτα "ευεργετικά" αποτελέσματα της αναγκαστικής μετανάστευσης που έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Σήμερα, όπως και τότε φανταζόμαστε, τη βασική δουλεία κάνουν «αξιοσέβαστοι» οίκοι... ενοικίασης εργαζομένων.
Ο ψυχρός υπολογισμός είναι, επομένως, αυτός που οδηγεί τους κυρίαρχους σε ρατσιστικά παραληρήματα. Τι όμως κινεί τον υπόλοιπο λαό; Μήπως η ανάγκη να συνταχθούν με τον ισχυρό;
Δεν έχει κανένα λόγω μια συνειδητοποιημένη εργατική τάξη, ένας συνειδητοποιημένος λαός, μια συνειδητοποιημένη νεολαία «να τα βάλει με τους μετανάστες». Οπως δεν έχουμε κανένα λόγο «να τα βάλουμε» με τους φτωχούς, τους άνεργους, τους εξαθλιωμένους. Εχουμε κάθε λόγο να τα βάζουμε με αυτούς που δημιουργούν τα δεινά, με αυτούς που θρέφονται από αυτά.
Καλείται λοιπόν η Αριστερά να πάρει θέση και να ενταχθεί στη μια ή στην άλλη «μεταναστευτική πολιτική». Πρόκειται όμως πάντα για μεταναστευτική πολιτική του κεφαλαίου. Καλείται η Αριστερά να βρει λύση σε ένα πρόβλημα που δημιούργησε το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ομως, υπάρχει λύση και δεν μπορεί να είναι άσχετη από τη γενική πρόταση-λύση που (πρέπει να) έχει η Αριστερά απευθυνόμενη συνολικά στην κοινωνία και την εργατική τάξη. Των μεταναστών συμπεριλαμβανομένων.
