Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά την προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές, μπορεί να διαπιστώσει μια βαθιά λαθεμένη άποψη για το ρόλο που παίζουν στη χώρα τόσο τα κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όσο και αυτά της ρεφορμιστικής Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, και στη βάση των λαθεμένων απόψεων και εκτιμήσεων αναδύονται στην προκήρυξη αυτή και μπόλικες αυταπάτες σχετικά με τις παραπάνω δυνάμεις, υπερβολές για τις σημερινές δυνατότητες που έχει το κίνημα και δεν λείπουν ούτε οι οππορτουνισμοί.
Ας δούμε ορισμένα πράγματα πιο συγκεκριμένα:
Αναφέρει η προκήρυξη ότι η κυβέρνηση της ΝΔ καταρρέει γιατί είναι αντιμέτωπη με το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Και ποιος είναι ο πιο σημαντικός λόγος που «καταρρέει»; «Οι κοινωνικές εκρήξεις στις οποίες θα οδηγούσαν τα αντιλαϊκά μέτρα που απαιτούν κεφάλαιο και ΕΕ». Καταρρέει λοιπόν η κυβέρνηση της ΝΔ από τις κοινωνικές εκρήξεις που θα γίνονταν από τα αντιλαϊκά μέτρα που θα έπαιρνε!
Και συνεχίζει: «κάθε προσπάθεια ανάταξής της «κάηκε» από την αντίσταση των «από κάτω…» Εμμεσα, οι δυνάμεις που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουν να μας πουν πως το σύνθημά τους: Κάτω η κυβέρνηση της ΝΔ (από τα κάτω) έφερε αποτέλεσμα και σε λίγες μέρες θα ολοκληρωθεί η «κατάρρευσή της», γι’ αυτό και παραμένει το σύνθημα «Κάτω η ΝΔ».
Σχετικά με το ΠΑΣΟΚ, η προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναφέρει πως «οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη για το τι θα σημάνει η εναλλαγή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση». Αυταπάτες όμως καλλιεργεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν αναφέρει ότι το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του εκφράζει τη συνέχεια και όχι τη ρήξη με τη διαχείριση της ΝΔ.
Δεν εκφράζει λοιπόν τη ρήξη το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, αλλά αφήνει να εννοηθεί πως ένα άλλο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, το πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικό, θα μπορούσε να έρθει σε ρήξη με την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ. Γι’ αυτό, καθόλου τυχαία, αναφέρει: «Η επίκληση ότι η χώρα είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας είναι το άλλοθι για να συνεχίσουν τα γνωστά στελέχη του Σημίτη μαζί με τα νέα του Γ. Παπανδρέου την ίδια αντιδραστική πολιτική». Πρόκειται λοιπόν για κάποια παλιά και νέα στελέχη του Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου που ακολουθούν μια νεοφιλελεύθερη πολιτική και όχι συνολικά το ΠΑΣΟΚ σαν κόμμα του κεφαλαίου και υπηρέτης της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Το ΠΑΣΟΚ για μια ολόκληρη 20ετία, έχει δείξει το πραγματικό του πρόσωπο σαν κόμμα βαθιά αντιλαϊκό και αντιδραστικό, κι αυτή είναι η πολιτική του φυσιογνωμία και σε αυτή τη βάση υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυταπάτες για το τι πραγματικά είναι το ΠΑΣΟΚ, είναι γνωστό πως τις έχει και τις καλλιεργεί χρόνια τώρα το ΣΕΚ, με τις γνωστές πρακτικές του συνεργασίας με ένα κομμάτι των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, και αυτή ακριβώς η αντίληψη αναδύεται και μέσα από την εκλογική προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σχετικά με τη ρεφορμιστική Αριστερά και ιδιαίτερα με το τι αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης φανερές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρεται στην προκήρυξη, «διέψευσε με τον πιο τραγικό τρόπο τις ελπίδες εκατοντάδων χιλιάδων αριστερών, με τους συμβιβασμούς του και τα ανοίγματα προς τη μεριά της κυβερνητικής διαχείρισης». Εδώ δεν πρόκειται για πολιτική σύγχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά για καθαρά οπορτουνιστικούς λόγους καθώς και πολιτική αδυναμία ουσιαστικού διαχωρισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες αριστερούς και κάποια στιγμή τις διέψευσε, αλλά δεν μας λέει τι ήταν εκείνο στη γραμμή του που έδινε ελπίδες!
Οσο για το ΚΚΕ, αρκούνται στην καταγραφή που «στάθηκε εχθρικό στην έκρηξη του Δεκέμβρη, αλλά και στους μαχητικούς αγώνες της νεολαίας».
Κλείνοντας, αυτό που προκαλεί εντύπωση στο περιεχόμενο της προκήρυξης είναι η απουσία απόψεων και θέσεων του ΝΑΡ. Και καλό είναι να θυμίσουμε στους αναγνώστες της «Π.Σ» ότι, για να συγκροτηθεί μια πρωτοβουλία, ακόμη και για το πιο μικρό ζήτημα, οι σύντροφοι του ΝΑΡ απαιτούσαν ένα πλαίσιο αρκετών σελίδων για να αναδειχτεί ένα βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο προγραμματικού και στρατηγικού χαρακτήρα στην κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Ενώ στις τωρινές εκλογές που πράγματι πρόκειται για μια σοβαρή πολιτική μάχη, όχι μόνο απουσιάζει η προοπτική ή πιο σωστά η πάλη της Αριστεράς για την προοπτική του κινήματος, αλλά και η ουσιαστική αναφορά για τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα.
