Θυμάστε τη γελοιογραφία "είναι ωραίος ο Χασάν, δουλεύει πολύ, τρώει λίγο, δε μιλάει καθόλου ..." Ανθρωποι που τους επιτρέπουμε να ζουν μόνο εφόσον μπορούμε να τους εκμεταλλευτούμε πλήρως. Ανθρωποι που κανείς ποτέ δεν τους ρώτησε στ' αλήθεια τι τους συνέβη ή τι θέλουν. Φωνές που δεν ακούγονται, αν και έχουν πολλά να πουν, για το Αφγανιστάν, την κατεστραμμένη πατρίδα που αφήσανε πίσω και που ακόμα στην πλάτη της παίζονται παιχνίδια, για την απεγνωσμένη φυγή και τον τυραννισμένο δρόμο της προσφυγιάς, για την ατέλειωτη αναμονή στα κέντρα υποδοχής και την ουσιαστική κατάργηση του πολιτικού ασύλου στην Ευρώπη, για το ρατσισμό των πολιτισμένων Ευρωπαίων, για την απελπισία τους ...Ε, λοιπόν, ο Ζαχίρ αποφάσισε να μιλήσει για όλα. Το βιβλίο αυτό, κατάθεση ψυχής ενός πρόσφυγα, κραυγάζει "Είμαστε άνθρωποι. Ανακαλύψτε μας!". Διεκδικεί το δικαίωμα των ανθρώπων που θεωρούνται βάρβαροι και υπανάπτυκτοι από το δυτικό κόσμο να μιλήσουν για όσα τους πνίγουν.
Μέσα από τα πεζά και τα ποιήματά του, πολλά από τα οποία έχουν ήδη δημοσιευτεί σε εφημερίδες, ξεδιπλώνει με συγκλονιστικό τρόπο τη ζωή του πρόσφυγα. Μέσα από τα άρθρα που έχει γράψει με αφορμή διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις αναλύει την τραγική κατάσταση στο Αφγανιστάν, τις πολιτικές εξελίξεις, όλα αυτά που κατέστρεψαν ζωές και έβαλαν τον κόσμο στο δρόμο της προσφυγιάς.
Ο λόγος του διέπεται από έντονη ευαισθησία και ανθρωπιά, παράλληλα με μια έντονη πολιτική διάσταση που διακρίνεται για την οξεία κριτική της απέναντι στον ιμπεριαλισμό, την αμερικανική επέμβαση αλλά και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Μιλάει για την Ευρώπη-φρούριο και την ανάγκη να πλησιάσουν και να δουλέψουν μαζί Ευρωπαίοι-μετανάστες-πρόσφυγες, για ένα ισχυρό αντιρατσιστικό κίνημα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, γιατί αποτελεί μια ολοκληρωμένη καταγραφή της οπτικής και των βιωμάτων ενός ανθρώπου που με το δικό του, ιδιαίτερο, τρόπο μιλάει για την καταστροφή της πατρίδας του και την προσφυγιά.
Ο Ζαχίρ μας ζητάει να τον ακούσουμε και να σπάσουμε τον γυάλινο τοίχο που καλύπτει τις κρυμένες τραγικές ζωές των προσφύγων.
Η σκέψη για έκδοση των κειμένων του Ζαχίρ προϋπήρχε εδώ και καιρό, όταν ακόμα εκείνος ήταν εδώ, μας συγκινούσε και μας προβλημάτιζε κάθε φορά μ' αυτά που έγραφε ή έλεγε. Αλλά κι όταν κατέφυγε στη Νορβηγία, μετά την απόρριψη της αίτησης ασύλου στην Ελλάδα, συνέχισε να μας στέλνει ποιήματα, να μας ζητά να μην ξεχνάμε ...
Κι έτσι, σε μια περίοδο που φαίνεται πια ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απαγορεύουν στους πρόσφυγες κάθε δικαίωμα αξιοπρεπούς ύπαρξης, σκεφτήκαμε πως αξίζει τον κόπο να εκδοθεί το έργο του Ζαχίρ, να ακουστεί η κραυγή του και να θυμηθούμε όλοι μας πώς "Αυτό το χωριό είναι για όλους, και για κείνους που δεν ήρθαν ακόμα"
