Φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, 13 Μάη 2009
Υστερα από ένα αλισβερίσι μεταξύ των δυνάμεων του συστήματος ΔΑΠ και ΠΑΣΠ στο οποίο συνέβαλαν ποικιλοτρόπως και όλες οι εκφράσεις της κυρίαρχης, επίσημης ή όχι, Αριστεράς, στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (ΠΚΣ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ), «αποφασίστηκε» οι φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές να διεξαχθούν στις 13 Μαΐου. Για ένα μήνα σχεδόν και εν κρυπτώ από τις φοιτητικές και σπουδαστικές μάζες, ακούγονταν μόνο μισόλογα ή «ασφαλείς πληροφορίες» πως οι εκλογές θα διεξάγονταν την 1η Απρίλη. Για να αποδεχθούν τελικά αυτές οι δυνάμεις τη μετάθεσή τους στις 13 Μάη. Να αποδεχθούν ουσιαστικά τη θέληση των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ οι εκλογές να είναι όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον Δεκέμβρη, αλλά κυρίως την προσπάθεια αυτών των δυνάμεων να μετατρέψουν τις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές σε ένα πανηγύρι κοινοβουλευτικού τύπου, ενόψει ευρωεκλογών.
Είναι και αυτό ένα δείγμα της κατάστασης που επικρατεί στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Της κατάντιας των κυρίαρχων δυνάμεων της Αριστεράς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τη σύγκριση μεταξύ των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η φοιτητική και σπουδαστική πλειοψηφία με τις ενασχολήσεις εκλογικού τύπου αυτών των δυνάμεων. Σύγκριση που φανερώνει μια σοβαρή αναντιστοιχία αντικειμενικών αναγκών, διαθέσεων και δυνατοτήτων από τη μια και υποκειμενικών επιλογών από την άλλη. Γιατί είναι προκλητικό να διοχετεύεται όλος ο… καημός τους στις εκλογές, την ώρα που ο φοιτητόκοσμος, σαν τμήμα του λαού, δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση από το σύστημα με φόντο τη κρίση. Αλλά και αντιμετωπίζει ολοένα και δυσχερέστερους όρους σε ό,τι αφορά τις συνθήκες σπουδών-ελευθεριών-ζωής μέσα και έξω από τους «ναούς της γνώσης».
Παρά και ενάντια σε προσπάθειες που ήδη διαφαίνονται, η φοιτητική προεκλογική περίοδος να μετατραπεί σε πασαρέλα για τις ευρωεκλογές, θα πρέπει να τεθούν τα επίδικα πολιτικά ζητήματα του κινήματος της νεολαίας. Για τον Δεκέμβρη και τι επακολούθησε. Την κρίση και την επίθεση του συστήματος. Τη δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και τη γενικευμένη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, στο δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή. Την απάτη του διαλόγου και το προχώρημα της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης.
Αυτό θα αποτελέσει και την πιο ισχυρή απάντηση σε όσες δυνάμεις φυγομαχούν και δεν θέλουν να δώσουν τη μάχη, υποτάσσονται στους αρνητικούς συσχετισμούς, προτάσσοντας γενικούς αντιεκλογικούς λόγους . Αυτό θα δώσει διέξοδο σε αγωνιστές, αλλά και θα συμβάλει στη συνειδητοποίηση του δρόμου που πρέπει να διανυθεί από το κίνημα της νεολαίας αλλά και του λαού για να αντιστρέψει τη σημερινή αρνητική κατάσταση.
Να αντλήσουμε εμπειρία από τον Δεκέμβρη, να προετοιμαστούμε για τον επόμενο
Η σπουδάζουσα νεολαία, οι αγωνιστές του κινήματός της έχουν κάθε δικαίωμα αλλά και καθήκον να κρατήσουν «ζεστή» ή και να ξανανοίξουν τη συζήτηση για τον Δεκέμβρη. Να ανιχνεύσουν τους όρους της νεανικής αυτής εξέγερσης, τις τάσεις και τις στάσεις στο πλαίσιο του ξεσπάσματος. Να αντλήσουν εμπειρία και να «χωνέψουν» την πείρα που αποκτήθηκε. Να επαναδιαπραγματευτούν, με τη γνώση πια και της σημερινής φάσης, τις πολιτικές κατευθύνσεις που πάλεψαν στο πλαίσιό του. Να ανοιχθεί η συζήτηση τόσο για την κατάπτυστη στάση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ-ΠΚΣ όσο και τη διπλοπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ. Να θέσουν τα ερωτήματα για το πώς από τον Δεκέμβρη περάσαμε στον Γενάρη. Για το ποια ήταν τα πολιτικά καύσιμα που έλειπαν και πως ένα μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εξάντλησε τα ήδη υπάρχοντα. Με τις λαθεμένες και απογειωμένες εκτιμήσεις περί «προεπαναστατικής κατάστασης», αλλά και τις προσγειώσεις σε εκλογικού τύπου στοχεύσεις και προσανατολισμούς. Να τεθεί στο επίκεντρο η συζήτηση για τη νέα φάση αγώνων, ξεσπασμάτων και εξεγέρσεων –ένα σημάδι της οποίας είναι ο Δεκέμβρης της νεολαίας– στην οποία έχει μπει η ανθρωπότητα, κάτω από το βάρος της επίθεσης αλλά και λόγω αποκάλυψης του «βασιλιά». Οπότε και να τεθεί το πώς προετοιμάζεται η νεολαία και οι αγωνιστές του κινήματος της για τους επόμενους Δεκέμβρηδες…
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις σαν τμήμα του κινήματος της νεολαίας πρέπει να συμβάλουν σε αυτήν τη συζήτηση που περισσότερο αφορά το αύριο των κινημάτων παρά μια φιλολογικού τύπου ενασχόληση με το παρελθόν (έστω και το πρόσφατο). Και να μην αποδεχθούν προσπάθειες που θα επιδιωχθούν από διάφορες πλευρές να κλείσει η συζήτηση με την επιβεβαίωση των ιδεοληψιών του καθένα.
Η σπουδάζουσα νεολαία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ μπροστά στην κρίση και στον ανταγωνισμό
Η μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας και το πολιτικό της προσωπικό βρίσκονται σε σύγχυση, αμήχανοι μπροστά στην κρίση, το βάθος και τη διάρκειά της. Εχοντας προσδέσει τις τύχες τους στο οικονομικό πεδίο, σε μεγάλο βαθμό, με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναμένουν από εκεί «απαντήσεις» που οι ίδιοι αδυνατούν να δώσουν. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ όμως και παρά τα επιφαινόμενα σε σημαντικό βαθμό κινούνται στη χάραξη εθνικών στρατηγικών αντιμετώπισης της κρίσης, επιτείνοντας το ήδη υπαρκτό πρόβλημα συνοχής και πολιτικής κρίσης της ΕΕ, και αφήνοντας ακάλυπτες τις μικρότερες χώρες της ΕΕ. Μάλιστα ήδη διαφαίνεται πως οι δυτικοευρωπαικές καγκελαρίες προσπαθούν μέσω και της κρίσης να διαμορφώσουν ένα ακόμη πιο ευνοϊκό έδαφος παρέμβασης και ελέγχου των μικρότερων χωρών και μετακύλισης μέρους της κρίσης στις χώρες αυτές.
Η μόνη σταθερά και κατεύθυνση που έχει αυτή η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι είναι το φόρτωμα της κρίσης στις πλάτες των πλατιών λαϊκών μαζών και της νεολαίας. Ετσι, σε συνθήκες οικονομικής καχεξίας μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων, κλιμακώνεται παραπέρα η επίθεση του συστήματος σε ό,τι θυμίζει δικαίωμα και κατάκτηση. Γίνεται κατά μέτωπο επίθεση στο οκτάωρο, το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία. Αν με τον νόμο που καταργούσε το οκτάωρο τέθηκαν οι βάσεις για την επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η σημερινή περίοδος τους δίνει τη δυνατότητα να πλασάρουν την προώθηση των μεσαιωνικών αυτών εργασιακών σχέσεων σαν αναπόφευκτη λύση (για ποιον;) στο πρόβλημα της κρίσης.
Πολιτικές μισής δουλειάς, δουλειάς όποτε και όσο θέλει το κεφάλαιο, επεκτείνονται σε τμήματα εργαζομένων πριν καλά καλά εξαγγελθούν. Οι απολύσεις απογειώνονται, τα λουκέτα στα μαγαζιά και στις επιχειρήσεις πληθαίνουν. Ο μαζικός εκβιασμός της ανεργίας αρχίζει να αφορά όλο και περισσότερους, είτε σαν άμεση απειλή είτε σαν ζωντανή πια πραγματικότητα. Εκτός από την εργατική τάξη, σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων στις πόλεις πλησιάζουν ή έχουν ήδη μπει στις ζώνες της φτώχειας και «φλερτάρουν» με τα όρια επιβίωσης. Η φτωχομεσαία αγροτιά συνεχίζει να ξεκληρίζεται, η ύπαιθρος ερημοποιείται από τις πολιτικές της ΕΕ και του ελληνικού κεφάλαιου.
Με βάση τα παραπάνω είναι απολύτως λογικό η άρχουσα τάξη της χώρας μας να ενισχύει τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς, να θωρακίζει κατασταλτικά και νομικά την επιβολή της αντιλαικής της επίθεσης. Γιατί περιμένει αντιδράσεις, ξεσπάσματα, εξεγέρσεις.
Στρώνεται λοιπόν ένα εφιαλτικό από όλες τις πλευρές έδαφος για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Που αφορά καίρια και τη σπουδάζουσα νεολαία στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, τόσο γιατί «αύριο» σε αυτό το έδαφος θα κληθεί να ενταχθεί(;) στην παραγωγή όσο και στο «σήμερα» που βιώνει. Με έμμεσο τρόπο, μέσω των γονιών της, αλλά και με άμεσο τρόπο, μέσω του χαρτζιλικιού που δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις πρέπει να συμβάλουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων από τη σπουδάζουσα νεολαία. Πως η πολιτική αυτή δεν ανατρέπεται με εκλογές, αλλά με αγώνες: ανυποχώρητους, μαζικούς, οργανωμένους. Πως η διέξοδος δεν βρίσκεται ούτε στην εναλλαγή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ούτε στις ρεφορμιστικές και αποπροσανατολιστικές αναζητήσεις «αριστερής διακυβέρνησης» ή «λαϊκής εξουσίας». Πως μέσα από τους αγώνες, τα ξεσπάσματα και τις εξεγέρσεις είναι αναγκαίο να αρχίσει να διαφοροποιείται η κατάσταση στην Αριστερά. Να ανατραπεί η κυρίαρχη αντίληψη, κατεύθυνση και πρακτική που επικρατεί σε μεγάλο μέρος της, είτε της επίσημης είτε της εξωκοινοβουλευτικής, και να οικοδομηθεί με τα υλικά των αγώνων αυτών μια αριστερά μαχόμενη, επαναστατική, στο πλευρό της λαϊκής και νεολαιίστικης πάλης. Για την απόκρουση και την ανατροπή της επίθεσης.
Την ίδια στιγμή και σε σχέση αλληλοτροφοδότησης με την κρίση οξύνεται η διαπάλη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αν σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση όπου ο κάθε ιμπεριαλιστής διερευνά τους όρους και τις επόμενες κινήσεις του, αυτό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται παρά σαν προετοιμασία για την επόμενη σύγκρουση. Η εκλογή Ομπάμα υπογράμμισε αυτή τη φάση αλλά και άνοιξε το δρόμο για την επόμενη. Καταρρίπτοντας σε λίγο χρόνο τις αυταπάτες (ηθελημένες ή μη) για μια νέα εποχή «συνεργασίας».
Τη χώρα, το λαό και τη νεολαία, αφορά πολύπλευρα αυτό το οξυμένο διεθνές περιβάλλον. Διότι, επιπλέον, η Ελλάδα «τυχαίνει» να είναι τμήμα της πυρακτωμένης ζώνης γύρω από τη Ρωσία (και την Κίνα). «Τυχαίνει» να είναι τμήμα των Βαλκανίων και του ρόλου και της θέσης που έχουν αυτά στον γεωπολιτικό και οικονομικό ανταγωνισμό Αμερικανών, Ρώσων και Ευρωπαίων. Τους κινδύνους που συνεπάγονται όλα αυτά πολλαπλασιάζει το γεγονός της διπλής εξάρτησης της χώρας μας από ΗΠΑ και ΕΕ αλλά και η προσπάθεια της Ρωσίας να μπει στο παιχνίδι. Μετατρέποντας τη χώρα, τον λαό και τη νεολαία σε πεδίο ανταγωνισμού και –γιατί όχι; – «αύριο» σε «πεδίο βολής φτηνό».
Η σπουδάζουσα νεολαία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ απέναντι στον «διάλογο» και στην εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση
Μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αστάθειας και προβλημάτων, η νέα ηγεσία του υπ. Παιδείας μπήκε σε μια προσπάθεια επαναπροσανατολισμού των τακτικών της κινήσεων. Ο εθνικός διάλογος για το εξεταστικό και την εκπαίδευση, ενώ φαίνεται κατ’ αρχήν να αφορά (με αρνητικό τρόπο) τη μαθητική νεολαία, αφορά εξίσου τον φοιτητόκοσμο και τις κατακτήσεις του. Η προσπάθεια επανασύστασης, μέσω του διαλόγου, των συμμαχιών με το καθηγητικό κατεστημένο των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, αλλά και η προσπάθεια απόσπασης της συναίνεσης των βασικών κομμάτων του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, έναν στόχο έχει: την προώθηση σε κομβικά σημεία της επίθεσης στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα.
Ετσι, με κράτημα των τόνων χαμηλά, η κυβέρνηση προωθεί βήμα το βήμα όλες τις αντιδραστικές διατάξεις του νόμου-πλαισίου, αλλά και όλων των νόμων της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης. Οι εξεταστικές με τα καθόλου ή τα μισά βιβλία εξελίχθηκαν σε «σφαγείο». Ολοένα και περισσότεροι φοιτητές νιώθουν σαν σπαθί πάνω από το κεφάλι τους τα όρια των διαγραφών. Προαπαιτούμενα, κύκλοι σπουδών έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους σε νέα προγράμματα σπουδών. Η αξιολόγηση προχωράει και απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι το τέλος του χρόνου ένα σημαντικό μέρος των ΑΕΙ και των ΤΕΙ θα την έχει υποστεί. Και έπονται, όπως έδειξε και η πρόσφατη και όχι τυχαία δημοσιοποίηση της αξιολόγησης πέντε τμημάτων, οι προτάσεις «αναβάθμισης των σπουδών» που για τη σπουδάζουσα νεολαία σημαίνουν ξέφρενη εντατικοποίηση, σχολειοποίηση των σχολών, κύκλους σπουδών, καταστολή και ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, των αγώνων και των καταλήψεων. Το άσυλο, έχοντας μπει από καιρό στο στόχαστρο των δυνάμεων του συστήματος, δέχεται ολοένα και πιο συχνά χτυπήματα, τα πιο πολλά κάτω από τη μέση…
Αντί επιλόγου
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις σε όλο αυτό το πεδίο πρέπει με θάρρος και αποφασιστικότητα να δώσουν την πολιτική μάχη των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών. Να συνεχίσουν να ευνοούν κινήσεις, πρωτοβουλίες και αγώνες κόντρα σε εκλογικίστικα κουτσουρέματα των διαθέσεων των φοιτητών και των σπουδαστών. Να προετοιμαστούν αλλά και να συμβάλουν στην προετοιμασία των αγωνιστών και του κινήματος της νεολαίας για την απόκρουση και την ανατροπή της γενικευμένης επίθεσης που διεξάγει το σύστημα. Αυτό θα αποτελέσει και την πολυτιμότερη παρακαταθήκη για την επόμενη μέρα.
