Οχι στην αποδοχή της ένταξης της πολιτικής δράσης στον κύκλο των αέναων αναπαραγόμενων κοινοβουλευτικών αυταπατών
Μπαίνουμε σε μια περίοδο όξυνσης της ταξικής πάλης, αξιοποίησης της καπιταλιστικής κρίσης για την ένταση της επίθεσης του συστήματος ενάντια στους εργαζόμενους, μεγιστοποίησης των κινδύνων που απειλούν τους λαούς και με τις λαϊκές μάζες να μην έχουν ακόμη αποκτήσει τα «όπλα» και το επίπεδο (ιδεολογικής, πολιτικής, οργανωτικής) συγκρότησης που απαιτείται για να αντισταθούν αποτελεσματικά. Στις δυνάμεις του συστήματος έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι απέναντί του έχει έναν λαό οργισμένο μεν, αλλά χωρίς τη συγκρότηση που μπορεί να μετατρέψει αυτή την οργή σε «υλική» δύναμη. Κυρίως έχει επανεπιβεβαιώσει την πεποίθησή τους ότι οι πολιτικές δυνάμεις της υποτιθέμενης Αριστεράς δεν έχουν ούτε τη διάθεση ούτε την ικανότητα να τους αντιπαρατεθούν. Γι’ αυτό ακριβώς προχωρούν και κλιμακώνουν την επίθεσή τους σε όλα τα μέτωπα.
Με την επιμονή προσπάθεια των ΚΚΕ, ΣΥΝ έχει περάσει σε σημαντικό βαθμό στο λαό μια πικρή αίσθηση του «όλοι ίδιοι είναι», μια ενίσχυση της αντίληψης ότι «δεν γίνεται τίποτα» ή ότι οι αλλαγές μπορεί να 'ναι μόνο εκλογικές. Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ και η «διέξοδος» Τσίπρα αυτό ακριβώς εκφράζουν. Την οργή του κόσμου από τη μια αλλά και μια διάθεση «παραίτησης» από τη στήριξη στο δικό του αγώνα και μια εναπόθεση ελπίδων σε εκλογικές συμπράξεις τύπου ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ. Ανάλογες «διέξοδοι» -άλλης κλίμακας και από άλλες αφετηρίες- με όχημα την «ενότητα» προσφέρονται ολοένα περισσότερο τα τελευταία χρόνια και από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Είναι επίσης αξιοσημείωτο πως η συντριπτική πλειοψηφία των «προτάσεων ενότητας» γίνεται ενόψει… εκλογών! Ολοένα και περισσότερο, ολοένα και περισσότεροι θεωρούν πως η λύση –ή τουλάχιστον η βάση της λύσης- του προβλήματος του κινήματος αλλά και της Αριστεράς βρίσκεται σε μια «ενωτική εκλογική παρέμβαση»!
Σε περιφερειακές εκδήλωσεις των οργανώσεων που συνεργάζονται στα σχήματα ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ, και που βαπτίστηκαν λαϊκες συνελεύσεις, προχώρησαν την προσπάθειά τους για κοινή πολιτική δράση και εκλογική παρέμβαση. Οι διοργανωτές επιχείρησαν να παρουσιάσουν το εγχείρημα σαν κάτι πέρα από κοινή εκλογική κάθοδο στις επόμενες ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές. Παρευρεθήκαμε σε λεγόμενες περιφερειακές συνελεύσεις των ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ. Διαπιστώσαμε πως το ζήτημα της συμμετοχής στις ευρωεκλογές αποτέλεσε το κοινό σημείο όλων των αποφάσεών τους. Ακόμα και σε αυτές τις μαζώξεις όπου δεν τέθηκε σαν επίδικο από τους συμμετέχοντες. Για την ουσία του ζητήματος έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Εδώ παραθέτουμε την κριτική που τους κάνει το ΕΕΚ (μέλος του ΜΕΡΑ): «Στο κάτω κάτω, τι περιμένουμε από τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν; Οι ευσεβείς πόθοι ορισμένων καλόπιστων συντρόφων του ΜΕΡΑ ότι με μια κοινή κάθοδο με την ΕΝΑΝΤΙΑ μπορούμε να πάρουμε μέχρι και 100.000 ψήφους, αποκτώντας έτσι μεγαλύτερο πολιτικό βάρος στην περιβόητη κεντρική πολιτική σκηνή, θυμίζει τις εξάρσεις συντρόφου της ΕΝΑΝΤΙΑ στις προηγούμενες εκλογές, που έβλεπε πιθανότατη την εκλογή αντικαπιταλιστή βουλευτή. Εχουν συνείδηση οι σ. τι αλλαγές έγιναν εν τω μεταξύ, τι μετατοπίσεις ή απλώς γλείφουν τις πληγές του πενιχρού εκλογικού αποτελέσματος του 2007, ελπίζοντας ότι εν τη ενώσει η ισχύς, έστω και αν είναι η ένωση των αδυναμιών δύο μετωπικών σχημάτων;»
Αν τώρα το εγχείρημα αποτελεί ουσιαστική προσπάθεια συμβολής στη συγκρότηση μιας «άλλης Αριστεράς» που απαιτούν οι καιροί, είναι εύλογο το ερώτημα πώς δικαιολογούνται οι διαφορετικές προσεγγίσεις που προσδιορίζουν πολιτικά τι είναι το μόρφωμα που επιχειρούν να συγκροτήσουν. Ακούσαμε πως στόχος είναι η δημιουργία νέου κόμματος στα πρότυπα του νεοσύστατου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία. Πως απαιτεται η δημιουργία ενός αντικαπιταλιστικού επανασταστικού ΣΥΡΙΖΑ. Πως είναι το εργαστήρι ενός νέου –ακαθόριστου για την ώρα– μορφώματος. Πως εντάσσεται στη διαδικασία ολοκλήρωσης του πόλου που ήδη έχει διαμορφωθεί στα σχήματα των ΕΑΑΚ και των Παρεμβάσεων.
Στις μαζώξεις αυτές, οι δυνάμεις που απαρτίζουν το εγχείρημα αποδέχονται τον όρο «αντικαπιταλιστική αριστερά» που αποτελεί και προγραμματικό τους σημείο. Για ορισμένες δυνάμεις της ΕΝΑΝΤΙΑ, ιδιαίτερα για το ΣΕΚ, η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν είναι η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά, αλλά ο χώρος από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ ως την ΕΝΑΝΤΙΑ και το ΜΕΡΑ. Φαίνεται να ασκεί αυξημένη επιρροή σε όλους η γαλλική εκδοχή της ανάλογης απόπειρας (ΝΑΚ), παρά τις διαψεύσεις από ανάλογες ευρωπαϊκές περιπέτειες (π.χ. της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης) που στην αρχική τους φάση είχαν επίσης γοητεύσει τις ντόπιες δυνάμεις. Η αποφυγή του προσδιοριστικού «κομμουνιστική» Αριστερά και το πρόγραμμα ανακούφισης που παρουσιάστηκε από τους ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ στις 31 Γενάρη στο Σπόρτιγκ μαρτυρά την αυξημένη αυτή επιρροή και την πιο αποφασιστική εφαρμογή στην πράξη της «αποκομμουνιστικοποίησης», με όλη τη σχετικότητα που μπορεί να έχει ο όρος τουλάχιστον για κάποιες από τις δυνάμεις αυτές που ποτέ δεν αναζήτησαν την κομμουνιστική κατεύθυνση.
Οι δυνάμεις του ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ δηλώνουν ότι το εγχείρημά τους υπηρετεί την προσπάθεια για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό που σήμερα κυριαρχεί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Από το κείμενο κοινού προβληματισμού των οργανώσεων της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής Aριστεράς, που χωρίς συζήτηση έγινε αποδεκτό από τις περιφερειακές τους μαζώξεις, διαπιστώνουμε την αναπαραγωγή σειράς ρεφορμιστικών προτάσεων και αιτημάτων για τον κατώτερο μισθό και τη σύνταξη, για το ασφαλιστικό και τα ταμεία, για κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, για «εργατικό έλεγχο» σε αυτά, ολοκληρωμένες προτάσεις για την παιδεία κ.λπ. Τα παραπάνω έχουν κοινό παρονομαστή την άρνηση της αναγκαιότητας ανασυγκρότησης της εργατικής τάξης. Γιατί απαραίτητος όρος για να γίνει αυτό είναι η εργατική τάξη να ξεφορτωθεί όλη την ιδεολογική και πολιτική σαβούρα που έχει σωρεύσει στους αρμούς του κινήματος η για δεκαετίες κυριαρχία ρεβιζιονιστικών-ρεφορμιστικών αντιλήψεων. Δεν είναι οι ασκήσεις μεταφυσικής και ο «πλούτος» του ρεφορμισμού, αλλά η ίδια η συγκρότηση και η πάλη της εργατικής τάξης το πεδίο και ο φορέας που θα διαμορφώνει –στη βάση του συσχετισμού- αιτήματα, στόχους πάλης αλλά και στοιχεία ενός επαναστατικού προγράμματος που αναμφίβολα απαιτείται να συντεθεί.
Από το κείμενο κοινού προβληματισμού οργανώσεων των σχημάτων ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ διαβάζουμε: «Εμείς που συνδιοργανώνουμε αυτή την εκδήλωση συναντηθήκαμε μέσα στους μεγάλους αγώνες. Από τις κινητοποιήσεις των φοιτητών και τις μεγάλες απεργίες μέχρι το Δεκέμβρη της εξέγερσης...» Ωστόσο, αν αναζητήσει κανείς πρωτοβουλίες κοινής δράσης των δυνάμεων που τη συναποτελούν, θα βρει μόνο… κοινές ανακοινώσεις για κάποια θέματα. Οσον αφορά την ίδια τη δράση, θα βρει διαγκωνισμούς ξεχωριστών επιλογών, όπως για παράδειγμα την προετοιμασία του ΣΕΚ για το επετειακό αντιπολεμικό του της 21/3 και την κινητοποίηση για το Στρασβούργο στις 4/4 με τους… παραδοσιακούς του συμμάχους, ενώ, π.χ., το ΝΑΡ αναζητάει μια άλλη πρωτοβουλία για τα ίδια ζητήματα!
Αυτά τα προβλήματα είχαν εμφανιστεί ήδη από την περίοδο του Δεκέμβρη, της ισραηλινής εισβολής στη Γάζα, των δράσεων για την απελευθέρωση των συλληφθέντων του κινήματος του Δεκέμβρη. Η κοινή δράση των δυνάμεων αυτών δεν ήταν καθόλου κοινή στα διαφορετικά «κέντρα αγώνα», στα διαφορετικά κέντρα μέσα στα «κέντρα αγώνα» και στα αμίμητα «παράλληλα ραντεβού» για τις διαδηλώσεις.
Τα παραπάνω αποτελούν συνέχεια αντίστοιχων φαινομένων της προηγούμενης περιόδου. Μετά τις τυμπανοκρουσίες και το ατυχές (κατ' αυτούς) εκλογικό αποτέλεσμα του ΕΝΑΝΤΙΑ στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές ακολούθησαν διαφορετικοί βίοι των δυνάμεων που το συγκρότησαν με μοναδικό σημείο επαφής κοινές ανακοινώσεις. Το ΝΑΡ και το ΕΕΚ (δυνάμεις του ΜΕΡΑ) ήρθαν σε σοβαρή αντιπαράθεση όσον αφορά τη συμμετοχή του ΕΕΚ στη διαδήλωση του ΦΟΡΟΥΜ.
Στις παρεμβάσεις μας στις εκδηλώσεις των ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ επισημάναμε τα παραπάνω και δηλώσαμε πως για το ΚΚΕ(μ-λ) μπαίνουν διαφορετικά οι πολιτικές ιεραρχήσεις. Για μας το βασικό καθήκον -που απαιτούν και προσδιορίζουν οι σημερινές συνθήκες και δεδομένα- δεν είναι η «αριστερή διακυβέρνηση», η «λαϊκή εξουσία», ο «αντικαπιταλιστικός πόλος» που μετά την εκλογική τους νομιμοποίηση θα προωθήσουν τα εργατικά τους προγράμματα. Θέσαμε το φόβο-προβληματισμό μας για το αν πραγματικά υπηρετείται η κοινή δράση ενός δυναμικού αγωνιστών στην περιφέρεια, αν όρος συμμετοχής του είναι η αποδοχή του πολιτικού πλαισίου του Σπόρτιγκ και η αδιαπραγμάτευτη θέση για τη συμμετοχή στις ευρωεκλογές, ενώ γνωρίζουν πως ένα εύρος ιδιαιτέρα νέων αγωνιστών δεν αποδέχεται την ευρωεκλογική φιέστα.
Για το ΚΚΕ(μ-λ) το βασικό καθήκον είναι η διαμόρφωση των πολιτικών ορών ώστε η λαϊκή δυσφορία και οργή να μετεξελιχθεί σε μαζικούς πολιτικοποιημένους αγώνες. Το πιο σημαντικό καθήκον της Αριστεράς είναι να οικοδομήσει και να δοκιμαστεί στην κοινή δράση στο πεδίο της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου (εργασία, περιβάλλον, δημοκρατικά δικαιώματα), της εναντίωσης στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, της πάλης ενάντια στον πόλεμο και με στόχο την οικοδόμηση ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης εναντία στην πολιτική του συστήματος.
Κάναμε σαφές πως δεν αποτελεί για μας συγκολλητικό υλικό το σύνθημά τους «κάτω η κυβέρνηση», γιατί θεωρούμε πως είναι το εκλογικό αδιέξοδο της περιόδου που εγκλωβίζει τους αγώνες στη μέγγενη των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Θεωρούμε πως ο υποκειμενικός παράγοντας θα αναπτύσσεται και θα συγκροτείται στη διαλεκτική σχέση που διαμορφώνει με την εξέλιξη του κινήματος. Το πεδίο του αγώνα αποτελεί ταυτόχρονα και αυτό όπου δοκιμάζονται απόψεις, αντιλήψεις, λογικές, προτάσεις, πολιτικές γραμμές.
Δεν θεωρούμε, λοιπόν, πως οι απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η εποχή μας για το εργατικό-λαϊκό κίνημα και την Αριστερά θα προκύψουν από μεγαλοστομίες, γενικές επικλήσεις ενότητας και τακτικισμούς που αντιγράφουν τη συνταγή του… ΣΥΡΙΖΑ και που εντάσσουν μεγάλο μέρος της έγνοιας και της πολιτικής τους δράσης στον κύκλο των αέναων αναπαραγόμενων κοινοβουλευτικών αυταπατών.
