Απέναντι στην κρίση -Ταξική αντιπαράθεση!

Η κυβέρνηση, χωρίς περιστροφές, ωμά και κυνικά, ανακοίνωσε τα νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο και νέων μέτρων για τους επόμενους μήνες. Ταυτόχρονα, μια σειρά κυβερνητικών στελεχών μιλούν για πρωτοβουλίες «προώθησης σοβαρών μεταρρυθμίσεων τις οποίες ευνοεί το κλίμα της περιόδου» δηλαδή της εργασιακής ζούγκλας που προωθείται. Και ποιες είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Αυτές των ιδιωτικοποιήσεων της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, των υπόλοιπων λιμανιών κ.λπ. Είναι το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στο Δημόσιο και των εργασιακών σχέσεων. Ηδη, απ’ ότι φαίνεται, στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων θα προχωρήσει άμεσα στην ίδια κατεύθυνση που έγινε και στις ΔΕΚΟ για τους νεοπροσλαμβανόμενους (χωρίς δικαιώματα και με ατομικές συμβάσεις). Με τη νέα εισοδηματική πολιτική που ανακοίνωσε η κυβέρνηση παγώνουν οι μισθοί των εργαζομένων στο Δημόσιο. Αυτό σημαίνει πως περισσότεροι από 800.000 εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του Δημοσίου για το 2009 δεν θα πάρουν αύξηση ούτε ένα ευρώ. Αντίθετα, ο πραγματικός μισθός τους και η σύνταξή τους θα έχει δραστική μείωση σαν αποτέλεσμα του πραγματικού πληθωρισμού. Του πληθωρισμού εκείνου που στα είδη διατροφής και υπηρεσιών ξεπερνάει το 12%. Τα αντεργατικά μέτρα δεν ξάφνιασαν κανένα, αντίθετα όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν προετοιμάσει τον κόσμο, όπως τον προετοιμάζουν και γι’ αυτά που πρόκειται να πάρουν. Το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου και οι διάφοροι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος έχουν σε ένα μεγάλο βαθμό διαμορφώσει κλίμα ώστε να θεωρούνται τα αντιλαϊκά μέτρα αναγκαία ή, στην καλύτερη περίπτωση, σαν αναγκαίο κακό. Στη διαμόρφωση τέτοιου κλίματος βοηθάει και η αποσάθρωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, με την πλήρη υποταγή των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Σήμερα, στο όνομα της κρίσης καλούνται οι εργαζόμενοι να υποστούν τις συνέπειές της. Να πληρώσουν δηλαδή τα σπασμένα, με την μείωση του μισθού τους, με τις απολύσεις και την ανεργία, με την παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με την κατάργηση του 8ωρου, με τη μερική απασχόληση, το χτύπημα της ασφάλισης και περίθαλψης και γενικότερα με την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος. Αυτό σημαίνει πως το κεφάλαιο και μέσα από την οικονομική του κρίση (οι καπιταλιστές δηλαδή) θα βγει κερδισμένο. Σήμερα λοιπόν στο όνομα της κρίσης επιβάλλεται μια άγρια πολιτική λιτότητας, χθές γινόταν το ίδιο, στο όνομα της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, στο όνομα της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, στη συνέχεια για την διατήρηση της χώρας στην ΟΝΕ κ.λπ., κ.λπ. Με δυο λόγια, σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενες μάζες είναι εκείνες που καλούνται να πληρώσουν από κάθε άποψη τις ανάγκες και απαιτήσεις του καπιταλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης όπως οι σημερινές να υποστούν συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας, ανέχειας και εξαθλίωσης. Είναι συνεπώς φανερό πως το ζήτημα της αντιμετώπισης της κρίσης είναι ζήτημα ταξικής πάλης. Τις απαιτήσεις και τις λύσεις που απαιτούν τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών μαζών δεν μπορούν να προέλθουν από αυτούς που δημιουργούν τα προβλήματα των μαζών. Οι εκμεταλλευτές και καπιταλιστές ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να δώσουν οποιαδήποτε λύση που να συμφέρει τον λαό. Οι λύσεις βρίσκονται στους κόλπους των λαϊκών μαζών, βρίσκονται στους μαζικούς αγώνες, κόντρα και σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Η σημερινή κρίση του συστήματος, δεν είναι μια κρίση του καπιταλισμού γενικά, αλλά είναι η κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος σήμερα, κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες σχέσεων στο οικονομικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο. Πρόκειται για μια συνολική κρίση που εκφράζει την όξυνση των αδιεξόδων, αντιθέσεων και αντιφάσεών του, όπως και η παραπέρα όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με όλου τους κινδύνους που συνεπάγεται για τους λαούς. Το σύστημα για αυτό που κυρίως ενδιαφέρεται, είναι να φορτώσει με επιπρόσθετα βάρη τις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες και στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση και όλο το αστικό μπλοκ βρίσκονται σε πλήρη κυνικότητα και δράση. Αντίθετα, στο στρατόπεδο των εργαζομένων επικρατεί ακινησία όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο. Βέβαια, υπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια σαν συνέπεια της αστικής και ρεφορμιστικής κυριαρχίας στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Σήμερα ωστόσο η στάση των παραπάνω δυνάμεων δεν έχει προηγούμενο! Οι εργατοπατέρες, με επικεφαλής τον Παναγόπουλο έχουν ανοίξει ένα επικίνδυνο αλισβερίσι με τους εκπροσώπους του ΣΕΒ και συνάπτουν κοινές συμφωνίες με στόχο την υποταγή των εργαζομένων στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, στις απαιτήσεις της ληστρικής πολιτικής του κεφαλαίου. Η κήρυξη της απεργίας της 2 Απρίλη δεν έχει στόχο το κεφάλαιο, γίνεται για την τιμή των όπλων και για να μπορούν οι εργατοπατέρες να διατηρούν τις θέσεις τους και τα τεράστια οφέλη που τους παρέχει το εκμεταλλευτικό σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που υποχρεώνονται που και που σε κάποια απεργία. Υπάρχουν βέβαια και τα λεγόμενα ταξικά συνδικάτα που ελέγχει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Τι κάνουν οι δυνάμεις αυτές; Πώς αντιμετωπίζουν την κρίση, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη; Πρώτον την υποβαθμίζουν, την θεωρούν σαν μια από τις συνηθισμένες κρίσεις του καπιταλισμού σαν αυτές που το σύστημα γεννάει κατά τακτά διαστήματα. Ετσι, υποβαθμίζει και τις συνέπειες της κρίσης πάνω στις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες και αυτό όχι τυχαία, αφού διαφορετικά απαιτεί μια άλλη αντιμετώπιση, αυτή που βρίσκεται έξω από τη λογική και πρακτική του ΚΚΕ. Αυτό που κάνει και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο τα τελευταία χρόνια είναι μια έξαλλη δημαγωγία περί επαναστατικών, ταξικών αγώνων, κούφιων περιεχομένου και πρακτικών στόχων. Μιλάει για ταξικές μάχες χωρίς τους εργαζόμενος σε τέτοιες μάχες. Ανακοινώνουν κατά καιρούς απεργίες των λεγόμενων ταξικών συνδικάτων και στη συνέχεια τις ματαιώνουν χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Αυτό έκαναν και πρόσφατα, το ίδιο και την περίοδο του ασφαλιστικού αλλά και τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά αυτό που έχουν μάθει καλά να κάνουν, είναι να πυροβολούν στον αέρα και να δίνουν μάχες από απόσταση και χωρίς να φαίνεται ο αντίπαλος. Εχουν επίσης μάθει καλά το παιχνίδι των εντυπώσεων χωρίς μεγάλο κόστος και σκοτούρες και χωρίς αντιπάλους, από των συμβολικών αγώνων αυτών των συμβολικών καταλήψεων από μερικές δεκάδες μέλη και στελέχη τους. Αυτή την γραμμή και πρακτική όσο και αν την ντύσουν με ταξικά και επαναστατικά φτιασίδια δεν μπορούν να κρύψουν τα κουρέλια της. • Πράγματι, για τις εργαζόμενες μάζες και την πάλη τους τα πράγματα φαντάζουν και είναι δύσκολα και γίνονται πιο δύσκολα όσο αδυνατούν να πάρουν την υπόθεση των συμφερόντων τους και τους αγώνες στα δικά τους χέρια. Βέβαια, οι διαθέσεις υπάρχουν, όπως και η οργή και αυτό οφείλουν να αξιοποιήσουν οι πραγματικά αριστερές και ταξικές δυνάμεις και να συντονίσουν τις προσπάθειές τους και την κοινή τους δράση για να ανοίξει ο δρόμος της μετωπικής πάλης. Η απεργία της 2 Απρίλη, ας γίνει μια αφετηρία για να δείξουν οι εργαζόμενες μάζες την δύναμή τους αλλά και το ταξικό τους μίσος ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Να παλέψουν και να διεκδικήσουν μαχητικά, αυτά που τους ανήκουν. Να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά, για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για πραγματική κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη και να μην δεχτούν καμία περικοπή στα δικαιώματά τους. Να παλέψουν ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία και να διεκδικήσουν επίδομα ανεργίας για όλο το διάστημα που βρίσκονται χωρίς δουλειά. Το σύστημα μέσα από τα μέτρα που παίρνει και προωθεί κάθε φορά, αυτό που θέλει να διασφαλίσει είναι την εδραίωση και αναπαραγωγή του σαν καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Για την εργατική τάξη και για όλο τον κόσμο της δουλειάς, η συνολική διέξοδος βρίσκεται μόνο στην ανατροπή αυτού του συστήματος και στην οικοδόμηση μιας άλλης σοσιαλιστικής και αταξικής κοινωνίας. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, επιστρατεύουν καθημερινά και όλο με μεγαλύτερη ένταση, όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς για να συσκοτίσουν, να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Ο κόσμος της δουλειάς απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχεται, αυτό που έχει να αντιτάξει, είναι η δύναμή του, η αντίστασή του στην κατεύθυνση ανατροπής της επίθεσης.