Οι αποφάσεις τους ήταν από καιρό ειλημμένες. Με κάθε τρόπο και με παντιέρα την «κοινωνική ειρήνη» που τάχα απαιτείται λόγω της οικονομικής 
κρίσης θα πρέπει να θωρακιστεί το σύστημα από εκρήξεις ανάλογες του Δεκέμβρη και ακόμη περισσότερο από λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις που θα θελήσουν ν’ αμφισβητήσουν την εξαθλίωση και την ανεργία όπου τους οδηγεί η κυβέρνηση και συνολικά ο στυγνός κόσμος της εκμετάλλευσης.
Οι συνταγές έτοιμες από παλιά. Από το οπλοστάσιο της γνωστής Δεξιάς αλλά και της εποχής του ΠΑΣΟΚ. Νομιμοποίηση της άμεσης εμπλοκής άγγλων πρακτόρων -και σίγουρα όχι μόνο- και κάθε φύσης μυστικών υπηρεσιών που ποτέ βέβαια δεν έπαψαν να αναμιγνύονται με πρόσχημα την… τρομοκρατία. Ποινικοποίηση της συμμετοχής στη διαδήλωση με πρόσχημα την κουκούλα που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν αφορούσε το λαϊκό κίνημα. Επαναφορά της δίωξης για «εξύβριση» των δυνάμεων καταστολής. Σε πλήρη αρμονία με τα προηγούμενα, η απαίτηση της Ντόρας για ανοιχτή και χωρίς προσχήματα χρήση των χαφιεδοκαμερών ώστε να καταγράφονται όχι βέβαια οι… άγνωστοί τους κουκουλοφόροι αλλά κάθε διαδηλωτής και απεργός. Νέες ευέλικτες ομάδες κρούσης της ΕΛΑΣ που θα προστεθούν στις ήδη εξαγγελθείσες μονάδες αστυνόμευσης του κέντρου, μαζί με τον αστυνομικό μηχανισμό του δημάρχου των μεγαλοεργολάβων ή αυτόν για την… ασφάλεια των τρένων και του μετρό - και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος που έχει ανοίξει.
Κρίσιμη και καθοριστική η «πληροφόρηση», όπως την αποκάλεσε ο Μαρκογιαννάκης. Δηλαδή αυτός ο εσμός των ασφαλιτών, ρουφιάνων και χαφιέδων που ποτέ δεν έπαψε να παρακολουθεί και να φακελώνει οργανώσεις, τοπικά σχήματα, σχολές, σχολεία αλλά και σωματεία, συνελεύσεις εργατικές έως και στοχοποιημένους αγωνιστές, όχι για να εντοπίσει τους μάλλον γνωστούς «άγνωστους» αλλά για να τρομοκρατήσει και να εκφοβίσει κάθε λαϊκό άνθρωπο που θέλει να διαδηλώσει, να διαμαρτυρηθεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει μεροκάματο, δουλειά, χώρο να αναπνεύσει. Η επίκληση του ιδιώνυμου αλλά και η επίθεση στο άσυλο και σε κάθε υπόλειμμα δημοκρατικών δικαιωμάτων στοχεύουν στην πραγματικότητα αυτούς που δημαγωγικά επικαλείται η κυβέρνηση ότι θέλει να προστατεύσει. Το λαό, τη νεολαία, τον εργαζόμενο.
Η αλληλουχία των γεγονότων ούτε τυχαία είναι ούτε ασύνδετη. Η… ανοχή που αποδίδεται στην αστυνομία στη διάρκεια των διαδηλώσεων του Δεκέμβρη, η ανοικτά πλέον προβοκατόρικη δράση ομάδων που είτε συνειδητά είτε ανεγκέφαλα στρώνουν το έδαφος για νέα αστυνομοκρατία και η ταυτόχρονη εξαγγελία ακόμη σκληρότερων μέτρων απέναντι στους εργαζόμενους δένουν όπως τα κομμάτια σε παζλ και οδηγούν σε μια σιδερόφρακτη «δημοκρατία» του κεφαλαίου που έτσι ελπίζει να προλάβει να ολοκληρώσει την επίθεσή του απέναντι στην εργατική τάξη, απέναντι στο λαό.
Η δολοφονία του Αλέξη, ο καθημερινός βομβαρδισμός με χημικά, η συχνή χρήση των όπλων, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, οι αυξανόμενες περιπτώσεις «ζαρντινιέρας» ιδιαίτερα απέναντι σε μετανάστες και άστεγους, οι βαρύτατες κατηγορίες που φορτώνονται σε συλληφθέντες, η ανεξέλεγκτη και συνεχής χρήση βίας ακόμη και απέναντι σε κατοίκους που διαμαρτύρονται για ένα πάρκο θα αρκούσαν για να καταδειχτεί ότι αυτός που ασκεί τρομοκρατία είναι το κράτος και οι λειτουργοί του. Καμία συνεπώς σπασμένη τζαμαρία, όσο αντίθετος μπορεί να 'σαι με τέτοιες ενέργειες, δεν μπορεί να συγκριθεί ή να αντιπαρατεθεί με την κρατική βία και καταστολή, ούτε να αποτελέσει επιχείρημα για τη νέα καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως αυτό της διαδήλωσης ή της μη ανοχής στον ηλεκτρονικό χαφιεδισμό.
Δεν θα πρέπει ο δημοκρατικός κόσμος, οι αριστεροί άνθρωποι να πέσουν στην παγίδα που κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΜΜΕ στήνουν αποδίδοντας την υλοποίηση της προτροπής του Μητσοτάκη ότι το κράτος είναι ο αστυνόμος ή οι πραίτορές του στους προβοκατόρικους τσαμπουκάδες «αναρχικών» συμμοριών. Σήμερα γίνεται ακόμη πιο φανερό πως αυτοί παίζουν τον αντιδραστικό ρόλο του υπομόχλιου σε αυτή την αντιδημοκρατική στροφή, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Βαρύτερη ευθύνη διατρέχει και την επίσημη Αριστερά που, νανουρίζοντας τον κόσμο της με τα μυθεύματα περί… δημοκρατικής αστυνομίας και αναζήτησης του «αστυνομευτικού» ρόλου των σωμάτων ασφαλείας, έστρωσε το δρόμο στη συγκάλυψη του ταξικού και πραγματικού ρόλου αυτών των σωμάτων. Κυρίως γιατί με αυτές τις αστικές απόψεις στρέβλωσε και εκφύλισε το αριστερό κίνημα, με αποτέλεσμα τη σημερινή του ανυποληψία. Κάτι που συστηματικά γίνεται στοιχείο εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση και τον Καρατζαφέρη ως τις πρώην… δημοκρατικές δυνάμεις. Ακόμη παραπέρα, έφερε σε δυσμενή συσχετισμό τον κόσμο της Αριστεράς απέναντι σε απολίτικες, ευάλωτες και εύκολα χειραγωγήσιμες ομάδες που θέλουν να εμφανίζονται ως αφυπνιστές συνειδήσεων, που αναλαμβάνουν αντ’ αυτών να «σπάσουν τις βιτρίνες του καθωσπρεπισμού»… Λες και η κοινωνική χειραφέτηση, η απάντηση στις απολύσεις και την εξαθλίωση, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας συναρτάται από τον αριθμό των σπασμένων τραπεζών ή βιτρινών ή αυτοκινήτων.
Κυβέρνηση και εκπρόσωποι του κεφαλαίου αλλά και η ενσωματωμένη ρεφορμιστική Αριστερά αποκρύβουν ή διαστρεβλώνουν στους εργαζόμενους τη μόνη αλήθεια που σήμερα ζουν. Οτι, δηλαδή, ό,τι κι αν διακηρύσσει ο Καραμανλής, όσες συμφωνίες κι αν κάνουν οι εργατοπατέρες με τον ΣΕΒ, δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη ούτε κοινά συμφέροντα. Υπάρχει σκληρή ταξική πάλη και σ’ αυτήν θέλει να κυριαρχήσει το κεφάλαιο και η κυβέρνησή του, ενισχύοντας την κατασταλτική και δικαστική του εξουσία.
