Αποχή από τη φάρσα των ευρωεκλογών

Στις 7/06/09 γίνονται οι ευρωεκλογές. Καλείται ο ελληνικός λαός από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων να συμμετάσχει. Δηλαδή, και ανεξάρτητα από το πώς το εμφανίζει η καθεμιά, τον καλούν να δώσει κύρος σ’ αυτή την εκλογική φάρσα. Να στηρίξει και να κατοχυρώσει την ύπαρξη και το ρόλο του υποτιθέμενου ευρωκοινοβουλίου. Να νομιμοποιήσει εντέλει τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ και την πρόσδεση της χώρας μας σ’ αυτόν.

Τι είναι η ΕΕ και ποια η σχέση μας μ’ αυτήν

Το πρώτο και θεμελιώδες που οφείλουμε να 'χουμε καθαρό είναι πως η ύπαρξη της ΕΕ δεν συνιστά μια «Ευρώπη των λαών», όπως προσπαθούν να την εμφανίσουν οι παράγοντες του συστήματος και διάφοροι παρατρεχάμενοι. Η ΕΕ αποτελεί συνασπισμό των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών, ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων μέσω του οποίου στοχεύουν:

Στη θεμελίωση της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη και με στόχο την απρόσκοπτη εκμετάλλευσή της.

Στη μετατροπή των πιο αδύναμων χωρών της Ευρώπης σε ενδοχώρα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Στην ενίσχυση της δυνατότητάς τους να ανταγωνιστούν τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Αυτό που αποτελεί πραγματικά και την ουσία της ΕΕ καθόρισε και τη σχέση της με τη χώρα μας. Μια σχέση που υποστηρίχθηκε και προωθήθηκε από την ντόπια κεφαλαιοκρατική αστική τάξη που επέλεξε το ρόλο του υπεργολάβου του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων του λαού και της χώρας. Μια σχέση που στηρίχτηκε από το σύνολο στην ουσία των πολιτικών δυνάμεων και με διάφορα παραπλανητικά επιχειρήματα. Υποστηρίχτηκε ότι η σύνδεση με την ΕΕ (ΕΟΚ τότε) θα φέρει την ανάπτυξη και την ευημερία. Οτι θα διασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια του λαού μας καθώς τα σύνορά μας γίνονται «σύνορα της Ευρώπης». Οτι θα κατοχυρώσει τη δημοκρατία στη χώρα μας καθώς θα στηρίζεται στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή «δημοκρατική παράδοση». Οτι θα θεμελιώσει και θα αναπτύξει τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων καθώς αυτά θα συνδέονται πλέον και θα στηρίζονται στην ύπαρξη του ευρωπαϊκού «κοινωνικού κράτους».

Αυτά που πραγματικά συνέβησαν ήταν:

Η αποβιομηχάνιση της χώρας, η καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της βιοτεχνίας, η υποβάθμιση συνολικά των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Συνακόλουθα, η συρρίκνωση μιας εσωτερικής αγοράς η οποία θα εδράζεται πρωταρχικά στην εγχώρια παραγωγή. Το συνολικό αποτέλεσμα, η οικονομική -και όχι μόνο- παραρτημοποίηση της χώρας. Οσο για τα περίφημα «πακέτα» της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, δεν ήσαν παρά το «δόλωμα» για την αιχμαλωσία του λαού και της χώρας στο δίχτυ των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς, τα κεφάλαια που εισέρρευσαν μέσω αυτών στη χώρα δεν αποτελούν παρά ένα μικρό μέρος των κερδών που αποκόμισε το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο από τη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά και αυτά τα κεφάλαια στο μεγαλύτερο μέρος τους διατέθηκαν για τη διαμόρφωση ενός δικτύου συμφερόντων εξαρτημένων από αυτή τη σχέση με ΕΕ (μεγαλοεργολάβοι, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, αποδέκτες διαφόρων «χορηγιών» και «αναθέσεων» κ.λπ.).

Στο ίδιο διάστημα, αυτή η «δύναμη ειρήνης» είναι που πρωτοστάτησε στο κομμάτιασμα της γειτονικής Γιουγκοσλαβίας με όλα τα αιματηρά επακόλουθα. Είναι αυτή που μαζί με τους Αμερικανούς βομβάρδιζε επί μήνες τη Σερβία, δολοφονώντας και καταστρέφοντας. Είναι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός που στο πλευρό του αμερικανικού μετέχει σε κάθε είδους «ειρηνευτικές» επεμβάσεις, κομματιάζοντας χώρες και λαούς σ’ όλο τον κόσμο, σέρνοντας ταυτόχρονα και την ελληνική «συμμετοχή». Ακριβώς επειδή ιμπεριαλισμός και ειρήνη είναι έννοιες ασύμβατες, ακριβώς επειδή η ίδια η ύπαρξη του ιμπεριαλισμού βασίζεται στην επέμβαση, τη βία και τον πόλεμο ενάντια στους λαούς.

Η άποψη που ήθελε τα σύνορά μας να γίνονται «σύνορα της Ευρώπης» έχει και μια δεύτερη πλευρά. Αυτήν που εξέφραζε τις φιλοδοξίες του ελληνικού κεφαλαίου για ενίσχυση του ρόλου του στην περιοχή με ευρωπαϊκή στήριξη. Μόνο που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν τους δικούς τους σχεδιασμούς στη βάση των δικών τους συμφερόντων. Σ’ αυτή τη βάση, τα σύνορα των εξαρτημένων χωρών δεν είναι παρά «γραμμές» τις οποίες μπορούν να «μετακινούν» ανάλογα με τους σχεδιασμούς τους. Το είδαμε αυτό στη Γιουγκοσλαβία, το βλέπουμε στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το ζούμε στην Κύπρο και το Αιγαίο.

Οσο για το ευρωπαϊκό «κοινωνικό κράτος», η πραγματικότητά του βρίσκεται στην κατάργηση του δικαιώματος στη δουλειά, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Στη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων. Στο χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τον περιορισμό του δικαιώματος στην περίθαλψη. Στο χτύπημα των δικαιωμάτων της νεολαίας στη μόρφωση, τη δουλειά, την ελευθερία, τη ζωή. Η πραγματικότητα της «ευαίσθητης» οικολογικής Ευρώπης βρίσκεται στην -από κοινού με τις ΗΠΑ- μόλυνση της γιουγκοσλαβικής γης με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Στο γεγονός ότι ο Δούναβης (η υδάτινη αρτηρία της Ευρώπης) είναι ίσως ο πιο μολυσμένος ποταμός του κόσμου. Βρίσκεται στις «τρελές αγελάδες», τις διοξίνες και τα άλλα δηλητήρια που μας ταΐζουν. Η πραγματικότητα της «δημοκρατικής Ευρώπης» βρίσκεται στο Σέγκεν, στους «αντιτρομοκρατικούς» νόμους, στις κάμερες παρακολούθησης. Βρίσκεται στην όλο και μεγαλύτερη ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής, ενώ το μέλλον μας το δείχνει η χρησιμοποίηση έως και στρατιωτικών δυνάμεων στην Ιταλία.

Καθόλου τυχαία. Το κεφάλαιο μία και μόνο «ευαισθησία» έχει. Απέναντι στο κέρδος. Στοχεύοντας στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων (την πρωταρχική πηγή της κερδοφορίας του) θωρακίζεται απέναντι στις αναπόφευκτες δίκαιες αντιδράσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.

Η διέξοδος για το λαό

Ολα αυτά σημαίνουν ότι η απάντηση στο πρόβλημα του λαού και της χώρας δεν βρίσκεται στην ΕΕ, αλλά έξω και ενάντια σ’ αυτήν. Η οικονομική ανάπτυξη ενός λαού και μιας χώρας έχουν πρωταρχική και θεμελιώδη προϋπόθεση την απαλλαγή απ’ όσους εκμεταλλεύονται την εργατική της δύναμη και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές. Συνακόλουθα μπορεί να πραγματοποιείται σε μόνιμη και σταθερή βάση μόνο και εφόσον στηρίζεται κατά πρώτο και κύριο λόγο στις παραγωγικές, δημιουργικές δυνατότητες του λαού και της χώρας.

Αυτό καθόλου δεν αποκλείει -ίσα ίσα- τη συνεργασία, τις συναλλαγές με άλλους λαούς και χώρες. Μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται σε βάση ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους. Κάτι τέτοιο ωστόσο προϋποθέτει ότι κάθε λαός είναι νοικοκύρης στον τόπο του, χωρίς εξαρτήσεις και «προστάτες». Τότε και μόνο μια τέτοια συνεργασία μπορεί να αναπτύσσεται συνεχώς στην πιο πλατιά κλίμακα και σε όλο και μεγαλύτερο βάθος. Αποτελεί πραγματικό τραγέλαφο η αντίληψη που την ειρήνη, την ανεξαρτησία και την ασφάλεια των λαών την εναποθέτει στις διαθέσεις, τις «εγγυήσεις» και την «προστασία» των ιμπεριαλιστών. Δηλαδή των δυνάμεων εκείνων που οι σχεδιασμοί τους έχουν σαν πρώτο στόχο τον περιορισμό ή και την κατάλυση της ανεξαρτησίας των μικρότερων χωρών. Που ο πόλεμος αποτελεί βασικό όργανο προώθησης των σχεδίων τους σε βάρος των λαών, που η μόνη «ασφάλεια» που τους ενδιαφέρει είναι αυτή που αφορά τα συμφέροντά τους.

Αποτελεί εμπαιγμό των λαϊκών μαζών η πολιτική άποψη που τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων τα εναποθέτει στις καλές διαθέσεις των δυνάμεων του συστήματος. Δηλαδή των δυνάμεων για τις οποίες η ύπαρξη αυτών των δικαιωμάτων αποτελεί εμπόδιο στην πολιτική που προωθούν. Γι’ αυτό ακριβώς επιχειρούν να τα φαλκιδεύσουν, περιορίσουν ή και καταργήσουν. Αποτελεί αυταπάτη το να αναμένει κανείς την κατοχύρωση της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης από τις δυνάμεις που η ύπαρξη και τα συμφέροντά τους βασίζονται στην αδικία, στην ουσιαστική αναίρεση των ελευθεριών του λαού και της νεολαίας και για τις οποίες η δημοκρατία δεν είναι παρά μια επίφαση.

Ας είναι καθαρό ότι η υπεράσπιση και κατοχύρωση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μπορεί να πραγματοποιείται μόνο μέσα από τον αγώνα του λαού και της νεολαίας ενάντια στις εκμεταλλευτικές κεφαλαιοκρατικές δυνάμεις. Η ελευθερία, η δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη μπορούν να υφίστανται μόνο σαν κατακτήσεις της πάλης των λαϊκών μαζών ενάντια στις δυνάμεις της αδικίας και της καταπίεσης. Η ειρήνη, η ανεξαρτησία, η ασφάλεια των λαών μπορούν να κατοχυρώνονται μόνο μέσα από τη διαρκή πάλη των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου ενάντια στις δυνάμεις της βίας, των επεμβάσεων, του πολέμου ενάντια στους ιμπεριαλιστές είτε κινούνται κάτω από την ευρωπαϊκή σημαία είτε κάτω από οποιαδήποτε άλλη. Αυτά είναι που ορίζουν σαν βασικές μας κατευθύνσεις την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ. Τον αγώνα για αποδέσμευση από την κηδεμονία των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την αποχώρηση από την ΕΕ. Τον προσανατολισμό μας για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, δημοκρατική, σοσιαλιστική.

Τι δίδαξε το ξέσπασμα της κρίσης

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ανέδειξε και επέτεινε τα αρνητικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού, ιμπεριαλιστικού συστήματος τόσο συνολικά όσο και ειδικότερα σε σχέση με την ΕΕ. Εδειξε επίσης ακόμη πιο καθαρά το πώς αντιμετωπίζουν οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις τις χώρες της ευρωπαϊκής «ενδοχώρας». Κατ’ αρχάς και σε σχέση με την κρίση οφείλουμε να 'χουμε καθαρά ορισμένα πράγματα μια και πολλή σύγχυση δημιουργείται με όσα κυκλοφορούν. Πολύ περισσότερο που αυτή η σύγχυση χρησιμοποιείται για να προωθηθούν πρόσθετα μέτρα ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες.

Το πρώτο που οφείλουμε να 'χουμε καθαρό είναι πως δεν έχουμε εδώ μια κρίση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας. Πιο απλά, οι παραγωγικές δυνατότητες που έχει αναπτύξει η ανθρωπότητα είναι σε θέση να παράξουν αυτά που παρήγαγαν χτες και ακόμη περισσότερα. Η κρίση αφορά -και μόνο- τον τρόπο λειτουργίας του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Πιο συγκεκριμένα, το φρενάρισμα της παραγωγικής οικονομικής λειτουργίας οφείλεται στο ότι οι κεφαλαιοκράτες αδυνατούν στη φάση αυτή να πραγματοποιούν τα υπερκέρδη στα οποία έχουν συνηθίσει. Οι αιτίες βρίσκονται στο ότι, όπως λειτουργούσαν (υπερεκμετάλλευση εργαζομένων, ασυγκράτητη επιδίωξη του μέγιστου δυνατού κέρδους), «εξάντλησαν» για την περίοδο αυτή τις πηγές, τους παράγοντες, τους όρους κερδοφορίας. Ακριβώς την αποκατάσταση αυτών των όρων κερδοφορίας και την κλίμακα που προσδοκούν επιχειρούν να αποκαταστήσουν με διάφορα μέτρα «αντιμετώπισης της κρίσης».

Ζήτημα ταξικής πάλης

Το δεύτερο -και κρίσιμο- που οφείλουμε να 'χουμε καθαρό είναι πως αυτή η «αντιμετώπιση της κρίσης» δεν είναι καθόλου μια «κοινή υπόθεση», δεν είναι ζήτημα «λογικής» ή «διαλόγου» ή ακόμη αντιμετώπισής της με «επιστημονικά» κριτήρια. Είναι ξεκάθαρα ζήτημα ταξικής πάλης. Το κεφάλαιο δεν έχει καμιά αυταπάτη ως προς αυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πρώτα μέτρα που προώθησαν όλες οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις αφορούσαν την προσπάθεια διάσωσης του τραπεζοπιστωτικού συστήματος. Δηλαδή του μηχανισμού καταλήστευσης, αφαίμαξης κεφαλαίων, ιδιοποίησης και υποθήκευσης του παγκόσμιου πλούτου για λογαριασμό τους.

Το κλείσιμο των «μη αποδοτικών» (στην πραγματικότητα των μη κερδοφόρων) επιχειρήσεων υπηρετεί τη διαδικασία συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και διαμορφώνει το «παρθένο έδαφος» που έχει ανάγκη το κεφάλαιο για τη νέα κερδοφορία του. Ταυτόχρονα, αυτή η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων αποτελεί και μια διαδικασία μετακύλισης κόστους στην εργατική τάξη, συνολικά στην κοινωνία αλλά και στις αυριανές γενιές. Ενα κόστος το οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν άμεσα οι εργαζόμενες μάζες με τις απολύσεις, την εκτεταμένη ανεργία, τη μείωση των αμοιβών, τις περικοπές στα ασφαλιστικά και κάθε είδους δικαιώματά τους.

Οι εξελίξεις στο πεδίο της κρίσης ανέδειξαν ακόμη πιο καθαρά το χαρακτήρα των σχέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και τις χώρες της ευρωπαϊκής «ενδοχώρας». Ταυτόχρονα έκαναν ορατό διά γυμνού οφθαλμού αυτό που ήδη ήταν γνωστό. Οτι τα κριτήρια επιλογής και ανάδειξης των πολιτικών «ηγεσιών» σ’ αυτές τις χώρες με το μόνο πράγμα που δεν είχαν σχέση ήταν η αξία και η ικανότητα -με την αστική έστω έννοια του όρου- αυτών που τις απαρτίζουν. Η επιβολή του «συμφώνου σταθερότητας» δεν αποτελεί παρά μια απαγόρευση άσκησης δημοσιονομικής και γενικότερα οικονομικής πολιτικής σ’ αυτές τις «ηγεσίες», ώστε να διευκολύνεται η μετακύλιση των συνεπειών της κρίσης από τις μητροπόλεις στην «ενδοχώρα».

Ανερμάτιστοι, αμήχανοι και περιδεείς οι τέτοιου είδους πολιτικοί «ηγέτες» ούτε θέλουν ούτε μπορούν ούτε «γνωρίζουν» άλλο δρόμο από αυτόν της συμμόρφωσης στις «οδηγίες» (που άλλωστε εναρμονίζονται σε σημαντικό βαθμό με τις υπαγορεύσεις του ιθαγενούς κεφαλαίου). Ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα λοιπόν. Ακόμη περισσότερη ανεργία. Ακόμη πιο δραστική περικοπή των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού. Με αυτούς τους όρους, το ζήτημα για τον εργαζόμενο λαό δεν είναι η «αντιμετώπιση της κρίσης» (που άλλωστε δεν είναι κάτι που περνάει από το χέρι του). Είναι η αντιμετώπιση των προσπαθειών του συστήματος να φορτώσει πρόσθετα βάρη στις πλάτες του λαού και της νεολαίας.

Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό από τις αυταπάτες που καλλιεργούνται για «από κοινού αντιμετώπιση». Εχει εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και ορίζει διαφορετική κατεύθυνση και στόχους. Ορίζει το στόχο της πάλης ενάντια στις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία και για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά. Ενάντια στη λιτότητα, την περικοπή των μισθών, ενάντια στον περιορισμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και για την υπεράσπιση όλων των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το Ευρωκοινοβούλιο και ο ρόλος του

Ποιος σε όλα αυτά ο ρόλος του Ευρωκοινοβουλίου και των εκλογών που διεξάγονται για την ανάδειξή του; Θα μπορούσαμε να πούμε, κανείς, μια και το Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορεί να πάρει καμιά απόφαση πάνω σε σοβαρά ζητήματα της ΕΕ. Οι τέτοιου είδους αποφάσεις παίρνονται από τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ (κυρίως στις συνόδους κορυφής), όπου βέβαια ο αποφασιστικός ρόλος και λόγος ανήκει σ’ αυτές των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Από την άποψη αυτή, ο ρόλος του θα μπορούσε να θεωρηθεί απλά διακοσμητικός, αλλά δεν περιορίζεται σ’ αυτό.

Η ύπαρξη της Ευρωβουλής τροφοδοτεί και συντηρεί τις αυταπάτες ότι οι λαοί συμμετέχουν (με την ψήφο τους) στη διαμόρφωση των αποφάσεων και της πορείας της ΕΕ. Οι όποιου είδους αποφάσεις και τα ψηφίσματά της χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν και να προσδίδουν «κοινοβουλευτικό» κύριος στις πραγματικές αποφάσεις που παίρνονται αλλού και από άλλους. Ιδιαίτερος ο ρόλος της στη διαμόρφωση ιδεολογικού κλίματος που να ευνοεί τα συμφέρονται και τις επιδιώξεις του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου ενάντια στους λαούς.

Χαρακτηριστική από την άποψη αυτή η καταδίκη της ταξικής πάλης μέσα από τα αντικομμουνιστικά ψηφίσματα που προωθούνται τελευταία. Και φυσικά δεν εννοούν καθόλου την ταξική πάλη που το κεφάλαιο διεξάγει με τον πιο ανελέητο τρόπο ενάντια στις εργαζόμενες μάζες. Αυτό που θέλουν να θέσουν «εκτός ευρωπαϊκής νομιμότητας» (μαζί και τον κομμουνισμό που την «υποκινεί» και την οργανώνει) είναι η ταξική πάλη από τη μεριά των εργαζομένων, η αντίστασή τους στη βάρβαρη επίθεση που δέχονται από το κεφάλαιο.

Σημαντικός ο ρόλος όλης αυτής της «κοινοβουλευτικής» διαδικασίας στη διαμόρφωση ενός πλέγματος σχέσεων, διασυνδέσεων, αναθέσεων, χορηγιών μέσα από το οποίο αναπτύσσεται ένας ολάκερος εσμός ΕΟΚανθρώπων, δηλαδή μισθοφόρων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.

ΟΧΙ στις αυταπάτες - ΑΠΟΧΗ

Είναι καθαρό ότι η ΕΕ δεν αποτελεί μια «ένωση χωρών» ή πολύ περισσότερο λαών, αλλά έναν συνασπισμό των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.

Είναι καθαρό ότι αυτός ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός δεν μπορεί να «αλλάξει» και να γίνει κάτι άλλο, ακριβώς επειδή χτίστηκε για να υπηρετεί συγκεκριμένους στόχους και συμφέροντα.

Είναι καθαρό ότι η άποψη της «πάλης μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς» και το Ευρωκοινοβούλιο δεν αποτελεί παρά μια αυταπάτη που σερβίρεται για να δημιουργεί σύγχυση στον κόσμο και να τον αποπροσανατολίζει.

Είναι καθαρό ότι η συμμετοχή στις Ευρωεκλογές δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ενισχύει τις αυταπάτες και τον αποπροσανατολισμό του κόσμου, καθώς υποτίθεται πως προσφέρει δρόμο «συμμετοχής» στα δρώμενα.

Τα πραγματικά αποτελέσματα της συμμετοχής στις ευρωεκλογές είναι:

Προσδίδει κύρος σε έναν θεσμό που ο μόνος του ρόλος είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου ενάντια στους λαούς.

Ενισχύει την προπαγάνδα περί συναίνεσης στα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές που προωθούνται από το κεφάλαιο ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες και τη νεολαία.

Προσυπογράφει το «δικαίωμα» καταλήστευσης του εθνικού πλούτου από τους ιμπεριαλιστές λύκους.

Νομιμοποιεί την ύπαρξη αυτού του αντιδραστικού συνασπισμού του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα και με τον ίδιο τρόπο:

Προσφέρει άλλοθι στους κυβερνώντες να προωθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έτσι κι αλλιώς θα έπαιρναν στο όνομα της «κοινής ευρωπαϊκής υπόθεσης».

Παρέχει συγχωροχάρτι σε όσους κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι τάχα αγωνίζονται για μια «άλλη Ευρώπη» ενώ και οι ίδιοι γνωρίζουν πως τέτοια ούτε υπάρχει ούτε και μπορεί να υπάρξει.

Τροφοδοτεί τις δικαιολογίες εκείνων που καμώνονται ότι μετέχουν στις ευρωεκλογές για να «μεταφέρουν τον αγώνα» (και) μέσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Ενισχύει τις τάσεις και διαθέσεις εκτροπής της λαϊκής πάλης σε δρόμους ανώδυνους για το σύστημα και αδιέξοδους για το λαό.

Είναι καθαρό ότι ο μόνος δρόμος για την υπεράσπιση, προώθηση των λαϊκών συμφερόντων και προσδοκιών είναι αυτός που οδηγεί στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και στα επίπεδα που απαιτούν οι καιροί.

Αυτό μπορεί να πραγματοποιείται μόνο μέσα από την επιμονή, διαρκή και αδιάλλακτη προώθηση, ενίσχυση της ταξικής πάλης η οποία ήδη διεξάγεται καθημερινά με διάφορες μορφές και εκφράσεις. Μια κατεύθυνση που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζεται με τη θέση της ΑΠΟΧΗΣ από τη φάρσα των ευρωεκλογών.