Σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα διαδέχονται τα προηγούμενα και, όπως φαίνεται, τελειωμός δεν υπάρχει στην επίθεση των κεφαλαιοκρατών. Οι νέοι υπολογισμοί της ΕΕ και των κυβερνήσεων που την υπηρετούν δείχνουν ύφεση, έκρηξη ανεργίας και απολύσεων, νέους δανεισμούς και νέα βάρη στην πλάτη των εργαζόμενων. Η επιτήρηση δεν επιτρέπει καμία καθυστέρηση. Απαιτεί άμεση ευθυγράμμιση στις εντολές του κεφαλαίου.
Η κρίση δείχνει τα δόντια της στην εργατική τάξη και οι λαοί βρίσκονται πισθάγκωνα δεμένοι να "αποδέχονται" και να υφίστανται αποφάσεις όχι απλά φτώχειας αλλά εξαθλίωσης. Η ηγεσία της ΕΕ μιλάει ανοικτά για κοινωνική έκρηξη και πολιτική αναταραχή με βάση την απόγνωση στην οποία οδηγούν τους λαούς.
Η πρόσφατη επέτειος της Πρωτομαγιάς ξαναθύμισε σε όλους ότι οι όποιες εργατικές κατακτήσεις επετεύχθησαν τους τελευταίους διόμισι αιώνες ήταν ζήτημα καθαρά ταξικών συγκρούσεων και συσχετισμών και τίποτε παραπέρα. Αν μετά το Σικάγο η εργατική τάξη και από κοντά όλοι οι εργαζόμενοι κατέγραψαν κάποιους θετικούς όρους στην πώληση της εργατικής τους δύναμης και στους όρους εργασίας και διαβίωσης, σήμερα αποκαλύπτεται -για όποιον θέλει να το δει- ότι όλα αυτά είναι επαναδιαπραγματεύσιμα για το κεφάλαιο.
Μόνο οι αγώνες των εργατών και οι ρήξεις που προκάλεσε το κομμουνιστικό κίνημα που ξεδιπλώθηκε τις περασμένες δεκαετίες στο πεδίο της ταξικής πάλης, του μαζικού κινήματος επέτρεψαν να θεωρούνται περίπου δεδομένες αυτές οι κατακτήσεις. Σε αντιδιαστολή με αυτή την επιλογή των εργαζόμενων ανδρώθηκε ένας ολάκερος μηχανισμός με σοσιαλδημοκρατικό ή "σοσιαλιστικό" μανδύα που, πατώντας στην προσπάθεια των αστικών τάξεων να αποπροσανατολίσουν αυτό το διεκδικητικό κίνημα και να κερδίσουν χρόνο για να επανακαθορίσουν την ταξική τους κυριαρχία με όρους που θα επέτρεπε την ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών, μετέτρεψε το λαϊκό κίνημα σε μεταρρυθμιστικό μηχανισμό και το οδήγησε σε παροπλισμό και οπισθοχώρηση.
Ισως να φαίνονται περίεργες οι αναφορές αυτές, μιας και το σύνολο των αστικών κομμάτων αλλά και η επίσημη Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια και πριν εκδηλωθεί με τέτοια σφοδρότητα η σημερινή κρίση έβλεπαν μόνο εκσυγχρονισμούς και ανάπτυξη, χωρίς ποτέ να θέτουν το ερώτημα "για ποιον;", και αποκλειστικό πεδίο δράσης τις κάθε λογής εκλογές και αντιπροσωπεύσεις που σκάρωναν οι καπιταλιστές (από συνδιοικητικά όργανα ως το... ΝΑΤΟ). Βλέπετε, τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί να μην ανατρέπουν εξουσίες, όμως έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα να φουσκώνουν με ικανοποίηση τους συμμετέχοντες την ίδια ώρα που οι πραγματικοί συσχετισμοί στο πολιτικό προσκήνιο μετατοπίζονται τραγικά αντιδραστικά για τα συμφέροντα των εργαζόμενων.
Αυτή η "μαγεία" του δημοκρατικού συστήματος της αστικής τάξης ενσωμάτωσε και αποκοίμισε ταξικές συνειδήσεις στην ελπίδα ενός καλύτερου εκλογικού αποτελέσματος, ενώ οι κινητοποιήσεις θεωρούνται περίπου ακτιβισμός, αν όχι γυμναστική, και πάντως, όπως διατυμπανίζει η ηγεσία του ΚΚΕ κάθε φορά που ξεσπάνε αγώνες, αναποτελεσματικές αν δεν αυξηθούν τα ψήφια του κόμματος. Και αν οι λαϊκοί αγώνες επέβαλαν τα αστικά κοινοβούλια, ανατρέποντας την απολυταρχία των ευγενών-φεουδαρχων, προσδίδοντάς τους ψήγματα χάραξης πολιτικής, στην περίπτωση του Ευρωκοινοβουλίου δεν συντρέχει κανένας τέτοιος λόγος. Απλά αποτελεί τον μπερντέ που καλύπτει έναν ιμπεριαλιστικό θίασο που ως ιμπεριαλιστικό μπλοκ αποφασίζει και διατάσσει χωρίς να λαμβάνει υπόψη αλλά και να επιτρέπει στους αντιπροσώπους του να ασκήσουν πολιτική.
Ετσι, ενώ οι κυβερνητικές προβλέψεις και οι προϋπολογισμοί αυτοαναιρούνται σε χρόνο μικρότερο του μήνα προς ακόμη χειρότερα "δεδομένα"... Ενώ οι ιμπεριαλιστές οδηγούν χώρες άλλοτε "ανθηρές" ή και παλιότερα εύρωστες οικονομικά αλλά κυρίως παραγωγικά σε επιτήρηση και δανεισμό από το ΔΝΤ με όρους δυσβάστακτους... Ενώ το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα μόνο ως τέτοιο δεν προβάλλει στα μάτια των εργαζόμενων, συμπλέοντας στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων, εγκαταλείποντας τα μέλη του βορά στις κεφαλαιοκρατικές ορέξεις, αντί να προκηρύσσονται απεργίες και αγώνες, όλοι μιλούν για τις ευρωκάλπες και στρέφουν τον κόσμο σ' αυτές να βρει τη γιατριά του από την κόλαση που του έρχεται.
Πρόκειται για το πολιτικό έγκλημα που διαπράττεται απέναντι στους εργαζόμενους μετά το εργασιακό. Προετοιμάζεται από το φθινόπωρο και αν δεν είχε προκύψει ο Δεκέμβρης σίγουρα θα είχε κυριαρχήσει από πολύ νωρίτερα.
Η κάλπη λοιπόν θα ανακουφίσει τον εργάτη, τον αγρότη, το νεολαίο, γιατί, αν ισχυροποιηθεί το ΠΑΣΟΚ, θα έχει ο Γιώργος αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη που ακόμη δεν του δείχνει ο κόσμος. Και καλά αυτοί που μαζί με τη ΝΔ θέλουν να νομιμοποιήσουν την υποτέλειά τους στους ευρωπαίους ιμπεραλιστές με την ψήφο του λαού. Είναι λογικό να θεωρούν πεμπτουσία της δημοκρατίας τους την ανά τετραετία ανάθεση στο λαό να τους υπερψηφίζει στο ευρωκοινοβούλιο. Η Αριστερά, όμως, ποιο λόγο έχει να πριμοδοτεί ως διέξοδο το ενδεχόμενο ενός αυξημένου ποσοστού της; Ποια πολιτική της ΕΕ μπορούν να αλλάξουν οι εκλογικές μεταβολές των ποσοστών; Οταν είναι γνωστό και διακηρυγμένο ότι ούτε καν λασκάρισμα στο σύμφωνο σταθερότητας και στην ευέλικτη αγορά εργασίας δεν συζητάει το ιμπεριαλιστικό γκρουπ που ελέγχει την ΕΕ, ακόμη και με ύφεση;
Αντί λοιπόν να προσπαθήσει να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους τώρα που η κρίση ευννοεί την αντιΕΕ συνείδηση, να διεκδικήσουν, να επανακαθορίσουν τους ταξικούς όρους στην ταξική πάλη, την οποία ξέρει μόνο να αναμασάει στα γραπτά της, τον σπρώχνει με πρωτόγνωρη σπουδή στο γήπεδο εκείνο όπου μόνο το σύστημα βγαίνει κερδισμένο. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να προβοκάρει τον κόσμο που μαζικά απέχει στις ευρωεκλογές -ίσως περισσότερο από ένστικτο ότι τίποτε δεν ορίζουν αυτές- ότι έτσι ενισχύονται τα αστικά κόμματα.
Για άλλη μια φορά η ρεφορμιστική Αριστερά αλλά και κομμάτια της θεωρούμενης ανατρεπτικής προκρίνουν απέναντι στην επέλαση που δρομολογεί το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του να εξαπολύσει μετά τις ευρωεκλογές, για να μη χάσει ψήφους, να εγκλωβίσει τον κόσμο της εργασίας, το λαό σε εκλογές χωρίς ειδικό βάρος (αλλαγή κυβερνητική, συσχετισμοί σε θεσμό που έστω και τύποις διαμορφώνει πολιτική), που απλά θα καταγράψουν ποσοστά χωρίς ανταπόκριση στο πεδίο της πάλης του κινήματος αλλά και υπολειπόμενες ακόμη και ως έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας (εκτός κι αν η ενίσχυση των... κυνηγών ή των... φυτεμένων οικολόγων θεωρείται ως τέτοια).
Πάλι θα θριαμβεύσουν οι αριθμοί και θα απογοητευτεί ο κόσμος. Η Αποχή έρχεται να καταδείξει και τη λάθος διέξοδο που προκρίνεται αλλά και την πραγματική διάθεση και ένστικτο που έχει καταγραφεί στο λαό για το "δημοκρατικό" περιτύλιγμα μιας βαρβαρότατης πολιτικής που ασκούν οι ιμπεριαλιστές-καπιταλιστές της ΕΕ.
