Οι ευρωεκλογές είναι πλέον πολύ κοντά, και σχεδόν όλα τα κόμματα κοινοβουλευτικά και μη, έχουν συνταχτεί με πολύ ζήλο –αν και για διαφορετικούς λόγους το καθένα– στην ίδια αποπροσανατολιστική καμπάνια με στόχο να συρθούν σε αυτή τη κάλπη όσο το δυνατόν περισσότεροι ψηφοφόροι. Στην πραγματικότητα, η επιδίωξη των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος είναι να ανακοπεί η τάση της αύξησης της αποχής. Γεγονός ωστόσο είναι πως η «καθολική» ψηφοφορία των ευρωπαίων τείνει να πάρει το μέγεθος δείγματος μιας στατικής κατανομής. Μόνο που και πάλι δεν θα προσφέρεται για δημοκοπικά συμπεράσματα –που έτσι κι αλλιώς είναι ο βασικός καμβάς όλης της πολιτικής φλυαρίας– αφού και σαν δείγμα, πάσχει από το τεκμήριο της αντιπροσωπευτικότητας. Από την άλλη, δεν είναι μόνο το «ποιοί και πόσοι» ψηφίζουν, είναι και το «γιατί» και το «τί» καλούνται να ψηφίσουν. Και εδώ είναι που υπάρχει πλήρης ασυναρτησία. Ένα κοινοβούλιο που δεν είναι ακριβώς κοινοβούλιο, και ευρώ-βουλευτές που δεν είναι βουλευτές, και οι οποίοι συγκροτούν στο ευρωκοινοβούλιο κόμματα που δεν είναι ακριβώς κόμματα, αλλά ομάδες, τάσεις, κ.λπ.
Αυτά, σε ότι αφορά την κατά τα άλλα δημοκρατική διαδικασία της ευρώ-ψηφοθηρίας.
Από την άλλη, οι μεγάλοι της Ε.Ε και στο φόντο της εμμένουσας κρίσης, η οποία τροφοδοτεί μια σειρά από παλιές και νέες αντιθέσεις, πριν από όλα κοιτάζουν ο καθένας χωριστά να σώσει το «δικό του σπίτι» ελπίζοντας ταυτόχρονα να καταφέρει λιγότερο καλά ο ανταγωνιστής. Όσο για το «κοινό σπίτι» την Ε.Ε, τους απασχολεί τόσο όσο απαιτείται για την μεταφορά και εξαγωγή δικών τους προβλημάτων, και το φόρτωμα των συνεπειών της κρίσης στις μικρότερες χώρες και στις πλάτες των λαών τους.
- Η Βρετανία που χρόνια τώρα παίζει στα όρια της Ε.Ε και συχνά σε κόντρα με Γαλλία Γερμανία, είναι ταυτισμένη με τις αμερικάνικες θέσεις σε όλα σχεδόν κρίσιμα ζητήματα, αναζητώντας, με τον γνωστό ιδιόρρυθμο βρετανικό τρόπο, ρόλο και σημασία στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πράγματα. Σήμερα η πολιτική κατάσταση (πέρα από τα σκάνδαλα κορυφαίων πολιτικών που αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου) περνά σε φάση ανοιχτής κρίσης συνολικά του πολιτικού της στάτους. Ακόμη και οι πρόωρες εκλογές που πολλοί τις θεωρούν αναπόφευκτες δεν φαίνεται να ισορροπούν τα πράγματα.
- Στη Γαλλία η ραγδαία πτώση της δημοτικότητας του Σαρκοζί είναι σε ευθεία αναλογία με άπλωμα της ανέχειας και της φτώχειας σε πλατιά στρώματα. Οι διεθνείς «επιτυχίες» του, και η επανάκαμψη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, δεν φαίνονται ικανά να αντισταθμίσουν την πραγματική εικόνα ενός ρευστού πολιτικού σκηνικού του οποίου η ασάφεια επιτείνεται κάτω από την πίεση των αντιδράσεων εργατικών και κοινωνικών στρωμάτων. Αντιδράσεις που κάποιοι πολιτικοί αναλυτές τις θεωρούν προανάκρουσμα συνολικότερων ξεσπασμάτων.
Η Γερμανία ήταν από τις χώρες της Ευρώπης που πρώτη και φανερά πήρε μέτρα με γνώμονα αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα. Ωστόσο, επειδή και αυτά τα συμφέροντα έχουν το ίδιο επώδυνο χαρακτήρα για τους Γερμανούς εργαζόμενους, δεν είναι πλέον δεδομένο ότι ο «πατριωτισμός» του Γερμανού εργαζόμενου θα λειτουργήσει με τα ίδια αντανακλαστικά για τα οποία φημίζεται. Γι αυτό, και με το βλέμμα στις εκλογές του ερχόμενου Σεπτέμβρη, πολιτικοί από όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα βλέπουν τον «μεγάλο Συνασπισμό» (και παρά τα προβλήματα που ανέδειξε) να αντικαθίσταται από έναν ακόμη μεγαλύτερο!
Η κρίση λοιπόν ανέδειξε με πολύ απτό τρόπο πως όλα όσα λέγονται περί ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ανοησίες. Τα ουσιαστικά ωστόσο ζητήματα για την Ευρώπη και την περιβόητη ένωσή της έχουν τεθεί εδώ και πολύ καιρό και είναι αρκετά σύνθετα. Και αυτό άσχετα με το αν η πραγματική τους διάσταση καμουφλαριζόταν κάτω από το πέπλο των δήθεν συνεργατικών σχέσεων που υποτίθεται εξέφραζαν οι διάφοροι «ευρωπαϊκοί θεσμοί» και όργανα. Για τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, αυτή η δομή που διαμόρφωσαν τις τελευταίες δεκαετίες (από την μια για να προωθήσουν τα όποια κοινά τους συμφέροντα απέναντι στους λαούς της Ευρώπης, και από την άλλη και κύρια, για να προωθήσουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα αξιοποιώντας ο καθένας για λογαριασμό του όσο καλύτερα μπορούσε τις νέες δυνατότητες που ανοιγόταν), δοκιμάζεται σκληρά σήμερα. Και αυτό δεν είναι μόνο απότοκο των εγγενών αδυναμιών ενός πρωτόγνωρου ιστορικά προτσές, αλλά των πραγματικών δεδομένων που αφορούν την φύση και τον χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και τις μεταξύ των ιμπεριαλιστών αγεφύρωτες ανταγωνιστικές σχέσεις.
Το κρίσιμο ζήτημα με τέτοιες δομές είναι ο έλεγχός τους από τους ιμπεριαλιστές. Το «ποιος-ποιόν» στο βαθμό που αντανακλά συσχετισμούς ισορροπίας (δυναμικής) δίνει περιθώρια ανάπτυξης διαφόρων ιδεολογημάτων που βλέπουμε να αναπτύσσονται στην περίπτωση της Ε.Ε. Ωστόσο το κύριο στοιχείο αυτής της δομής ήταν, είναι και παραμένει ο ανταγωνισμός.
Το γεγονός της ιστορικής αυτής πρωτοτυπίας ενδεχόμενα να έχει και παραμέτρους που πρέπει να επανεξεταστούν στο πλαίσιο των σημερινών εξελίξεων και δεδομένων. Μπορεί να πρωτοστάτησαν στην ίδρυσή της και να αποτελούν τον βασικό πυρήνα της, οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, είναι όμως σε όλους φανερό πως ο ρόλος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι ουσιαστικός και πρωταγωνιστικός σε όλη της την πορεία. Οι επεμβάσεις του, άμεσες ή έμμεσες, ήταν και είναι το «κινούν αίτιο» πολλών Ευρωπαϊκών εξελίξεων. Το σημερινό άπλωμα της Ε.Ε των 27 χωρών-μελών το διαμορφώνει μια εκβιαστική διεύρυνση που φέρει ανάγλυφα την σφραγίδα των ΗΠΑ. Φυσικά οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, υπερθεματίζοντας συχνά για την ανάγκη προχωρήματος της ευρωπαϊκής ενότητας, καθόλου δεν είχαν την αφέλεια ότι κατά βάση δημιουργούν ένα ισχυρότερο ανταγωνιστή. Απλά είχαν και έχουν την γνώση ότι διαθέτουν αυτοί το ισχυρό ατού. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ΝΑΤΟϊκή στρατιωτική δομή. Είναι σχετικά πολύ πρόσφατη η παραδοχή της εξάρτησης της Ε.Ε., από αυτόν τον στρατιωτικό μηχανισμό όπως το κατέδειξε και η φετινή σύνοδος του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό επίσης του πράγματος (και με την ιδιαίτερη σημασία του) αποτελεί ένα γεγονός που προηγείται της Νατοϊκής Συνόδου, και αφορά την ψήφιση από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο (με ισχνή πλειοψηφία, αλλά πλειοψηφία) πρότασης που απαιτεί στενότερη συνεργασία Ε.Ε. και ΗΠΑ (ΝΑΤΟ) σε περισσότερους τομείς από όσους ισχύει μέχρι τώρα. Τα περί «ευρωστρατών» μετατίθενται (μαζί με άλλες ιδέες) στην περιοχή του πρακτικά ανέφικτου. Η εν λόγω «ισχνή πλειοψηφία» των ευρωβουλευτών φέρει την κωδική ονομασία «αμερικανική φράξια» και απαρτίζεται πέρα από τους Βρετανούς και όλους σχεδόν τους ευρωβουλευτές της «νέας Ευρώπης». Μάλιστα ακούγεται πως στη νέα Ευρωβουλή οι Βουλευτές αυτοί που είναι διάσπαρτοι σε διάφορες ομάδες θα αποτελέσουν ξεχωριστή ομάδα, με ένα μεγάλο μέρος από αυτούς να αποχωρεί από την ομάδα του «ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος» που το ελέγχουν οι Γερμανοί. Θα πάψουν δηλαδή να είναι «φράξια».
Και μια και αναφερόμαστε στο Ευρωκοινοβούλιο που είναι στις δόξες του αυτή την περίοδο λόγω των ευρωεκλογών, ας αναφερθούμε σε κάποια χαρακτηριστικά ζητήματα.
Τις μέρες αυτές είναι στις δόξες του. Αυτό συμβαίνει κάθε πέντε χρόνια. Προβάλλεται ως ο πιο σημαντικός και δημοφιλής θεσμός της Ε.Ε. Μπορεί η Ε.Ε να μην έχει στρατό, να μην έχει σύνταγμα, έχει όμως «κοινοβούλιο». Δεν βγάζει βέβαια κυβέρνηση, κάνει όμως άλλα σημαντικά! Σαν τέτοια –και μάλιστα αποτελούν τα δυνατά επιχειρήματα ότι η ψήφος δεν πάει χαμένη- αναφέρονται τα διάφορα κείμενα που υπερψηφίζονται εκεί και που έχουν φιλεργατικό και φιλολαϊκό περιεχόμενο. Όπως για παράδειγμα, αυτό που ψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία στις 6/11/08 και αναφερόταν στην επιμήκυνση του χρόνου εργασίας από τις 48 στις 70 ώρες. Συνδικάτα και σωματεία χαιρέτησαν αυτή την «απόφαση» που έβαζε φρένο στις ορέξεις των κεφαλαιοκρατών. Τίποτε λιγότερο αληθινό από αυτό. Γιατί στην Ε.Ε υπάρχουν και άλλα όργανα που είναι σημαντικά και βέβαια δεν προκύπτουν από εκλογές. Τέτοιο είναι και το «Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών κοινοτήτων» (ΔΕΚ), που μετά από αυτή την «απόφαση» του ευρωκοινοβουλίου, πήρε πολλές αποφάσεις επί συγκεκριμένων καταγγελιών και που όλες δικαίωναν τις επιχειρήσεις απέναντι στους μισθωτούς.
Γενικότερα, τα κείμενα, οι προτάσεις και οι οδηγίες που εξέρχονται από το ευρωκοινοβούλιο έχουν μια πολύ συγκεκριμένη τύχη: την δικαστική ερμηνεία! Έτσι πολλά από αυτά που παρουσιάζονται ως πρόοδος και ευνοϊκά για τους μισθωτούς, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνται σαν εργαλεία δηλαδή στην υπηρεσία της «ελεύθερης αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Τόσο απλά!
