Αυτοί που δικτατορικά αποφασίζουν και επιβάλλουν στις συνόδους των υπουργών και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τις απαιτήσεις των πολυεθνικών, των τραπεζιτών και του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου και που χρησιμοποιούν το λεγόμενο Κοινοβούλιο σαν δημοκρατική κολυμπήθρα έχουν το θράσος να μιλάνε για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι των λαών της ηπείρου. Αυτοί που υπαγορεύουν την οικονομική και κοινωνική εξόντωση των εργαζομένων για να σώσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα από την κρίση του φόρεσαν το μανδύα του δημοκράτη και καλούν τον κόσμο της δουλειάς και του καθημερινού μόχθου να τους υποστηρίξει. Αυτοί που σχεδιάζουν τις επεμβατικές πολεμικές εκστρατείες ενάντια στους λαούς της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής σε συνεργασία με τον εγκληματικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ ή και χώρια από αυτόν. Οι φονιάδες της Γιουγκοσλαβίας και οι συνένοχοι στη συνεχιζόμενη γενοκτονία του ιρακινού, αφγανικού και πακιστανικού λαού. Αυτοί που μόλις πριν από λίγες ημέρες πήραν αποφάσεις για επέκταση της στρατιωτικής ναυτικής παρουσίας στα ανοικτά της Σομαλίας μιλάνε θρασύτατα για την Ευρώπη της ειρήνης. Αυτοί που έχουν κουρελιάσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα και έχουν κατασκευάσει ένα εφιαλτικό πλέγμα τρομονόμων, κατασταλτικών μέτρων και αστυνομικών παρακολουθήσεων, αυτοί που οργανώνουν τις πιο σύγχρονες μεθόδους τρομοκράτησης και καταστολής των λαϊκών αγώνων επιδιώκουν να εμφανιστούν σαν θεματοφύλακες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αυτοί που έχουν εξαπολύσει μια συστηματική αντικομμουνιστική εκστρατεία και υστερία θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία του 20ού αιώνα και προσπαθούν να εξισώσουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό και το φασισμό. Αυτοί που ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους απελπισμένων μεταναστών στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στα νερά της Μεσογείου, οι εμπνευστές της δύναμης FRONTΕΧ και της πολιτικής των απελάσεων και της συστηματικής εκμετάλλευσης τολμούν και μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα και γίνονται τιμητές και κριτές άλλων καθεστώτων στον Τρίτο Κόσμο. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη συστηματική καταλήστευση του πλούτου των χωρών του Τρίτου Κόσμου παρουσιάζονται σαν οι διεθνείς ανθρωπιστικοί χορηγοί και δωρητές, απαιτώντας σεβασμό και υποταγή. Για όλα αυτά και άλλα πολλά η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μια αντιδραστική συμμαχία, ένας πολύ σημαντικός εχθρός των αγώνων όλων των λαών για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουν όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός πως δεν διαθέτει τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ και ορισμένες φορές τις αντιπολιτεύεται για να προασπίσει τα δικά της συμφέροντα από θέσεις που φαίνονται λιγότερο επιθετικές και μιλιταριστικές δεν αλλάζει το ρόλο και το χαρακτήρα της. Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν μια πολύ μακρόχρονη ιστορία επεμβάσεων και εγκλημάτων απέναντι στους λαούς και συνεχίζουν να αρπάζουν κάθε ευκαιρία για αύξηση της διεθνούς επιρροής τους με όλα τα μέσα που διαθέτουν, έτσι ώστε αποτελεί τερατώδες ψέμα πως αυτές μπορούν να χτίσουν ένα ειρηνικό και δημοκρατικό σπίτι για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της διαχρονικά από την ημέρα πλήρους ένταξης της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, μαζί με μια ακολουθία εξωνημένων αστών και ρεφορμιστών πολιτικών, διανοουμένων, δημοσιογράφων και άλλων τρόφιμων των ευρωπαϊκών ταμείων, πρόσφεραν απλόχερα το φυσικό και ανθρώπινο πλούτο, την εσωτερική αγορά και την εργασία των ανθρώπων σε αυτή τη χώρα στα ευρωπαϊκά μονοπώλια έναντι παχυλής αποζημίωσης μόνο για μια μικρή μειοψηφία. Υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της στις επιλογές των Βρυξελλών, της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και των ευρωπαϊκών καγκελαριών στο Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο. Στο όνομα της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης και προσαρμογής με τις χίμαιρες του εκσυγχρονισμού και της ανταγωνιστικότητας βύθισαν τη χώρα σε μια παρατεταμένη κρίση, βάθυναν την εξάρτηση, την έκαναν παράρτημα των ευρωπαϊκών αλυσίδων, τη μετέτρεψαν σε έρμαιο των απαιτήσεων και των προσταγών τους. Βγήκε από αυτό κερδισμένη η ολιγαρχία, που ενίσχυσε την κυριαρχία και τα πλούτη της από το γενικό ξεπούλημα, και βγήκαν χαμένοι οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι και η πλειοψηφία της νεολαίας που σήμερα αντιμετωπίζει πολύ χειρότερες συνθήκες και προοπτικές στη δουλειά και τη μόρφωση από τις περασμένες δεκαετίες.
Τον Ιούνη συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την ψήφιση στην Ελληνική Βουλή της συνθήκης προσχώρησης με την αποδοχή των ιδρυτικών κειμένων της κοινότητας και του δικαίου της. Στις 28 Μάη του 1979 είχε γίνει δεκτή και επίσημα η χώρα ως –δήθεν- ισότιμο μέλος της ΕΟΚ. Αποτέλεσε αυτή η κίνηση στρατηγική επιλογή της οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού της. Την υπηρέτησαν πιστά τόσο οι κυβερνήσεις της Δεξιάς όσο και του ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια και συναίνεσε στην ουσία η καθεστωτική Αριστερά κάθε μορφής. Από τους ορκισμένους ευρω-ψευτο-κομμουνιστές ως τους συντάκτες του κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ, παραμονές ίδρυσης του Συνασπισμού και της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Τα αποτελέσματα –σε πείσμα της κυρίαρχης προπαγάνδας- τα νιώθει η λαϊκή πλειοψηφία και οι εργαζόμενοι στην πλάτη τους καθημερινά. Η οικονομική εξάρτηση της χώρας έγινε πιο ασφυχτική. Το εμπορικό έλλειμμα μεγάλωσε θεαματικά και αυτή η ισχνή συμμετοχή της Ελλάδας στις παγκόσμιες εξαγωγές συρρικνώθηκε και άλλο. Η ελαφριά βιομηχανία και μεταποίηση που στηρίζονταν στον αγροτικό τομέα και σε παραδοσιακούς κλάδους διαλύθηκε στην κυριολεξία. Στον τομέα του εμπορίου, των υπηρεσιών αλλά και σε σημαντικούς βιομηχανικούς κλάδους το ξένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο αύξησε τρομακτικά το βαθμό ελέγχου. Τα ευρωπαϊκά μονοπώλια απέκτησαν τον έλεγχο των τηλεπικοινωνιών, μεγάλου τμήματος του τραπεζικού τομέα, μπήκαν στα μέσα ενημέρωσης, στην εκπαίδευση και αλλού. Μέχρι και τις εταιρίες ύδρευσης παζαρεύουν τώρα πλέον, γυρίζοντάς μας στην εποχή της αμερικάνικης Ούλεν. Ξεκληρίστηκαν χιλιάδες και χιλιάδες μικρά και μεσαία αγροτικά νοικοκυριά, ερήμωσαν χωριά και ολόκληρες περιοχές και ξεπατώθηκαν δυναμικές παραδοσιακές καλλιέργειες και παραγωγές. Η Ελλάδα από χώρα με επάρκεια σε βασικά αγροτικά προϊόντα έγινε ελλειμματική και εισαγωγέας. Αυξήθηκε ο ξένος κρατικός δανεισμός και με αυτόν οι δυνατότητες των ξένων οικονομικών επεμβάσεων και εκβιασμών. Η χώρα έγινε ένα αδύναμο παράρτημα των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και μονοπωλίων, εξαρτημένη δυσανάλογα από τον τομέα των υπηρεσιών και του τουρισμού, ανοικτή σε κάθε λογής επηρεασμούς της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, δίχως καμιά δυνατότητα αντίστασης και εθνικού προγραμματισμού.
Τώρα πλέον, χρησιμοποιώντας τις σκληρές δεσμεύσεις του λεγόμενου Συμφώνου Σταθερότητας και των συμφωνιών ένταξης στην ΟΝΕ και στη ζώνη του ευρώ, υπαγορεύουν ανοικτά και απροκάλυπτα τις πιο σκληρές αντεργατικές πολιτικές. Διατάζουν την πλήρη διάλυση από ό,τι απέμεινε από το κράτος πρόνοιας, απαιτούν να προχωρήσει η εκποίηση του δημόσιου τομέα στα ευρωπαϊκά μονοπώλια, ζητάνε να αγοράσουν μισοτιμής όχι μόνο τη γη αλλά και το νερό της χώρας και εκπονούν μαζί με την ελληνική ολιγαρχία μέτρα και πολιτικές για την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων. Οι πανηγυρισμοί αυτών που θα νικήσουν στις εκλογές-φάρσα και οι λυγμοί αυτών που θα ηττηθούν θα καλυφθούν μονομιάς και αστραπιαία από την καταιγίδα των νέων αντιλαϊκών μέτρων που έκοψε και έραψε ο Αλμούνια μαζί με τους υπουργούς της κυβέρνησης Καραμανλή και ευλόγησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ και οι μεγάλοι τραπεζίτες.
Αυτήν την πορεία, που την παρουσιάζουν σαν μονόδρομο, ζητάνε οι καθεστωτικές δυνάμεις από το λαό να επικυρώσει και να υποστηρίξει και σε αυτές τις εκλογές. Και αποτελεί μέγιστο ψέμα και υποκρισία η προπαγάνδα αυτών, από το ΠΑΣΟΚ ως την καθεστωτική Αριστερά, που καλούν τις λαϊκές δυνάμεις να ψηφίσουν -δήθεν αριστερά ή σοσιαλιστικά- για να αλλάξουν τους συσχετισμούς στο Ευρωκοινοβούλιο και διαμέσου αυτού τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ΕΟΚ και μετά η Ευρωπαϊκή Ενωση φτιάχτηκε από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια και τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών ευρωπαϊκών μητροπόλεων ακριβώς για να υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα και να εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές. Αλλοτε με νεοφιλελεύθερο δεξιό μανδύα και άλλοτε με σοσιαλδημοκρατικό, κατά πως απαιτούν οι εποχές και οι φάσεις της κοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης. Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει προσανατολισμό γιατί είναι γραμμένος στο DNA της ο μονοπωλιακός καπιταλιστικός και ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της. Η μόνη πράγματι ρεαλιστική εκδοχή απέναντί της είναι η πάλη για τη διάλυσή της μέσα από την απαίτηση απόσχισης εκείνων των κρατών-μελών που στο εσωτερικό τους οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να φτάσουν στο να επιβάλουν αυτόν το δρόμο. Ολα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και αποπροσανατολισμό.
Για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα χρησιμοποιηθούν από τις καθεστωτικές δυνάμεις και κόμματα σαν μια γενική δημοσκοπική δοκιμή με στόχο νέους σχεδιασμούς και με σκοπό την ποδηγέτηση και ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και αποστοίχισης. Η οικονομική ολιγαρχία και οι ξένοι προστάτες αναζητούν ήδη τρόπους και μορφές εγκατάστασης νέων πολιτικών λύσεων που θα έχουν τη δύναμη και τη νομιμοποίηση για την εξαπόλυση ενός νέου κύματος αντιλαϊκών μέτρων. Ανησύχησαν σοβαρά από το ξέσπασμα της νεολαίας τον περασμένο Δεκέμβρη. Φοβούνται την οργισμένη αντίδραση των εργαζόμενων και των ανέργων που επίσημα έφτασαν πλέον το 10% του ενεργού πληθυσμού και πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Εχουν αποδυθεί σε μια συστηματική εκστρατεία παραπλάνησης με τις στημένες δημοσκοπήσεις, τα φουσκώματα και τα ξεφουσκώματα των διαφόρων υποψήφιων κυβερνητικών κολαούζων, με τη λεγόμενη σκανδαλολογία και τη δοκιμή διαφόρων σχημάτων και κομμάτων. Είναι τόσο προκλητική και θρασύτατη αυτή η εκστρατεία παραπληροφόρησης, που ακόμη και αστοί αναλυτές φτάνουν να την καταγγέλλουν σαν στημένη και κατά παραγγελία. Και έχει μια αξία να δούμε ποιους και γιατί ανεβοκατεβάζουν κάθε φορά και πώς στέκονται αυτοί, την ίδια ώρα που καμώνονται τους αδιάφθορους και τους ανεξάρτητους. Εχει αξία οι λαϊκοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και η νεολαία να βγάλουν συμπεράσματα από αυτήν τη στημένη προβολή και την ελεεινή στάση αυτών που αυτο-παρουσιάζονται σαν νέοι σωτήρες και εκφραστές δήθεν μιας νέας ριζοσπαστικής ή πράσινης πολιτικής.
Για εμάς είναι καθαρό πάντως πως, ανεξάρτητα από επιμέρους εξελίξεις, περιπλοκές και τα προσωρινά αδιέξοδα των καθεστωτικών δυνάμεων, σε καμία περίπτωση δεν ήρθε η ώρα για την ανατροπή των συσχετισμών και μάλιστα μέσα από τις κάλπες. Ολα αυτά λέγονται όχι από αφέλεια αλλά εκ του πονηρού. Οι προφήτες της έλευσης της ώρας για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών ήδη ράβουν τα υπουργικά κουστούμια τους για συμμαχικές κυβερνήσεις με τη λεγόμενη κεντροαριστερά και αυτό ονειρεύονται κάθε βράδυ όταν πέφτουν για ύπνο. Για εμάς, η πραγματική αλλαγή των συσχετισμών είναι μια δύσκολη, μακρόχρονη και απαιτητική διαδικασία που μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε νικηφόρους κοινωνικούς αγώνες και μόνο με αυτούς. Αγώνες εξωκοινοβουλευτικούς και μαχητικούς, αγώνες προάσπισης των δικαιωμάτων και αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση, αγώνες στο πεζοδρόμιο, στο εργοστάσιο, το πανεπιστήμιο και τα σχολειά. Αγώνες για την οικοδόμηση ενός μαζικού Μετώπου Αντίστασης και προοπτικά Ανατροπής. Ολα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με τη νομιμοφροσύνη και τον απίστευτο κοινοβουλευτικό κρετινισμό των δύο μεγάλων κόμματων της επίσημης Αριστεράς. Και καλά για το Συνασπισμό της –δήθεν- ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτοί από κούνια σχεδόν είναι ταυτισμένοι με τον ευρωπαϊσμό, στήριξαν σταθερά την ευρωπαϊκή πορεία της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και γι' αυτό έχουν πάρει κατά καιρούς όχι λίγα παράσημα. Αλλά και σήμερα συνεχίζουν να επιμένουν στη δυνατότητα επαναθεμελίωσης ή επανίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δημοκρατικού ελέγχου της Κεντρικής Τράπεζας και των οργάνων και άλλα ανάλογα φαιδρά. Αλλά και το ΚΚΕ που εσχάτως έχει σηκώσει τους τόνους ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πάει παραπίσω. Και οι δυο τους έχουν γίνει οι καλύτεροι υποστηρικτές της Κομισιόν και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, που τρέμουν μια μαζική αποχή και αποδοκιμασία τους από τους λαούς της Ευρώπης. Εχουν αποδυθεί σε μια καθημερινή μάχη ενάντια στην αποχή, με γελοία επιχειρήματα, μάχη που ούτε οι ίδιες οι αστικές καθεστωτικές δυνάμεις δεν δίνουν. Η αλήθεια όμως και η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί και θα ακουστεί βροντερά το βράδυ της Κυριακής στις 7 του Ιούνη. Οι λαοί της Ευρώπης όλο και πιο πολύ γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη στο δήθεν δημοκρατικό αναβάπτισμα της Ενωσης, γυρίζουν την πλάτη στην εκλογική παρωδία που διεξάγεται με τυμπανοκρουσίες κάθε πέντε χρόνια, απέχουν μαζικά και εντυπωσιακά από τη φάρσα και την εκλογή των ευρωβουλευτών. Από το 1979 που ξεκίνησε αυτή η επιχείρηση ως τις τελευταίες ευρωεκλογές του 2004 η αποχή αυξήθηκε από το 37% στο 54%. Σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία και προβλέψεις που μετρά το λεγόμενο «ευρω-βαρόμετρο», στις φετινές εκλογές ρεκόρ αποχής φαίνεται ότι διεκδικεί η Πολωνία, όπου μόλις το 17% των πολιτών δηλώνει βεβαιότητα ότι θα ψηφίσει. Ακολουθούν η Αυστρία (21%), η Μεγάλη Βρετανία (22%), η Πορτογαλία (24%), η Σλοβακία (25%), η Τσεχία (26%), η Ουγγαρία και η Ισπανία (27%), η Ιταλία (30%), η Βουλγαρία (31%), η Σουηδία (49%), η Ελλάδα και η Κύπρος (48%), η Γαλλία και η Ολλανδία (47%) και η Γερμανία (43%) και μόνο στο Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και τη Δανία υπάρχουν ελπίδες η συμμετοχή να περάσει το 50%. Δεν είναι μόνο και κυρίως αποτέλεσμα της γνώσης πως το Ευρωκοινοβούλιο είναι στην πραγματικότητα ένα νεκροταφείο ελεφάντων, πλουσιοπάροχα αμειβόμενων, δίχως ουσιαστική δυνατότητα επηρεασμού των σημαντικών αποφάσεων της Ενωσης. Μια βιτρίνα νομιμότητας και τίποτε περισσότερο, που ακόμα και αν πάρει κατά λάθος κάποια διαφορετική απόφαση από τις επίσημες και κυρίαρχες επιλογές, απλά αυτή θα καταχωριστεί στο αρχείο. Είναι κυρίως το γεγονός της ραγδαίας και μαζικής συνειδητοποίησης της αντιδραστικής φύσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτής της ιερής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας των ισχυρών καγκελαριών της Ευρώπης και των μονοπωλίων που κρύβονται, πολύ δύσκολα είναι αλήθεια, πίσω από αυτούς. Σε πείσμα αυτών που στενοχωριούνται από την άρνηση των λαών στην Ευρώπη να στοιχηθούν μαζικά στις ουρές των ψηφοφόρων, καταγγέλλοντάς τους για απάθεια και απογοήτευση, έχουμε τη γνώμη πως αυτή η αποστροφή έχει κατά βάση θετικές αφετηρίες και μπορεί, με ορισμένες προϋποθέσεις βέβαια, να μετεξελιχθεί σε ένα πιο συνειδητό κύμα εναντίωσης και πάλης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις πολιτικές της. Και η πιο βασική προϋπόθεση είναι η ενίσχυση μιας Αριστεράς που δεν συμμορφώνεται, δεν υποτάσσεται στο ρεύμα και που παλεύει να σηκώσει τις σημαίες της αληθινής ανυπακοής και αντίστασης. Τέτοια Αριστερά υπάρχει στην Ευρώπη, έστω και σε πολύ μειοψηφική κατάσταση, αλλά σε καλύτερη θέση από τα προηγούμενα χρόνια. Πολύ περισσότερο, δημιουργούνται καθημερινά οι κοινωνικές προϋποθέσεις για πιο μαζικές και καινούριες προσπάθειες στο έδαφος της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των οργισμένων αντιστάσεων που αναπτύσσονται. Οι μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις, οι σκληρές απεργίες, οι καταλήψεις εργοστασίων και οι αγώνες της νεολαίας στις διάφορες παλιές και νέες χώρες-μέλη της Ενωσης αποτελούν τα πρόδρομα στοιχεία μιας αλλαγής που σε καμία περίπτωση δεν θα αποτυπωθούν στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αλλά έξω και ενάντια σε αυτά. Το ΚΚΕ(μ-λ) πρώτη φορά πήρε την πρωτοβουλία για μια πανευρωπαϊκή κοινή δήλωση αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων που θα καλούν σε μαζικό και πολιτικό μποϊκοτάρισμα των ευρωεκλογών. Μέχρι αυτήν την ώρα έχουν υπογράψει το κοινό κάλεσμα κόμματα και οργανώσεις από τη Βουλγαρία, την Αυστρία και την Ιταλία. Η δήλωση πρόκειται να δημοσιευθεί τις επόμενες ημέρες στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την ανταπόκριση, αλλά θεωρούμε σημαντικό πως ανοίξαμε για πρώτη φορά τη συζήτηση για έναν τέτοιου είδους και κατεύθυνσης πανευρωπαϊκό συντονισμό και είμαστε σίγουροι πως σε μια επόμενη φάση τα πράγματα θα είναι καλύτερα.
Δεν πέρασε παρά ελάχιστος χρόνος από το ηρωικό ξέσπασμα της νεολαίας το Δεκέμβρη, που μπήκε με ορμή στο προσκήνιο, αντιστεκόμενη στην κρατική βία και διεκδικώντας πολλά περισσότερα από την τιμωρία των ενόχων για τη δολοφονία του Αλέξη. Ο ισχυρός απόηχος αυτής της μεγάλης μάχης συνεχίζεται ως τα σήμερα και έχει –είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι- επηρεάσει συνειδήσεις, αλλάξει συμπεριφορές, τροποποιήσει συσχετισμούς και δημιουργήσει σημαντικές υποθήκες για το όχι μακρινό μέλλον. Αποτελεί απόδειξη της πλήρους αναντιστοιχίας και διάψευσης των προσδοκιών και των απαιτήσεων αυτού του κινήματος και αυτού του κόσμου η γρήγορη και εύκολη προσαρμογή της ποικιλώνυμης Αριστεράς, ειδικά του κομματιού εκείνου που συμμετείχε στο Δεκέμβρη και δεν στάθηκε εχθρικό και φοβισμένο, στις προδιαγραφές μιας εκλογικής φάρσας, στημένης και ραμμένης από τις καθεστωτικές αστικές δυνάμεις. Δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι από το γεγονός πως ούτε που πέρασε από τα μυαλά αρκετών η εκδοχή μιας διαφορετικής στάσης, ειδικά κάτω από το βάρος του ελληνικού Δεκέμβρη που τόσο ανησύχησε και προβλημάτισε τους κυρίαρχους και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Θα θέλαμε να γινόταν δεκτή η πρότασή μας για μια κοινή στάση και παρέμβαση που θα πολλαπλασίαζε την επιρροή της συνειδητής αποχής και –εκτός των άλλων- θα στρίμωχνε πιο πολύ τις ηγεσίες της καθεστωτικής Αριστεράς, που ήδη πιέζονται από το ρεύμα της αποχής. Οπως και το 2004, η πρότασή μας αγνοήθηκε για μια εκλογική συμμετοχή άνευρη, ξεκομμένη από τις πραγματικές διαθέσεις και την κατάσταση του κόσμου που πήρε μέρος στο Δεκέμβρη αλλά και από χιλιάδες εργαζόμενους και άνεργους που οργισμένοι φτύνουν ανοικτά τον εκλογικό θίασο που ανέβηκε επί σκηνής τις τελευταίες ημέρες. Για μια παρέμβαση που ούτε καν τη χαλαρή ψήφο μπορεί να αξιοποιήσει, όπως ίσως φαντάζονταν και επεδίωκαν οι σχηματισμοί που κατάρτισαν ψηφοδέλτια και μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ένα πουκάμισο αδειανό, δίχως καμία δυνατότητα να επιδράσει θετικά και να αλλάξει συνειδήσεις και καταστάσεις. Και είναι επίσης λυπηρό που και αυτές ακόμη οι ενωτικές προσπάθειες ενόψει των ευρωεκλογών μετατρέπονται σε καρικατούρες με αλληλοσπαραγμούς για τη διανομή των υποψηφιοτήτων και αλληλοκατηγορίες για εκλογικίστικες συμπεριφορές και ηγεμονισμούς. Αποτελεί υπογράμμιση της ιδεολογικής και πολιτικής ένδειας της λεγόμενης Αριστεράς (ακόμη και της αυτοπροτεινόμενης ως ριζοσπαστικής) η υποταγή στην κυρίαρχη εκδοχή, η έλλειψη ενός διαφορετικού, ολοκληρωτικά αντιθετικού λόγου, η κίνηση –έστω και παράλληλα- με το επίσημο ρεύμα, το μη άνοιγμα μιας συζήτησης που θα οδηγούσε σε συνολικότερες αντιπαραθέσεις. Και μάλιστα από πλευρές που κατά καιρούς διατείνονται ότι είναι οι πιο αδιάλλακτοι εχθροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε αντίθεση με το ΚΚΕ(μ-λ) που δήθεν υποβαθμίζει κατά καιρούς το ρόλο της!
Εχουμε ήδη ξεκινήσει την αντιεκλογική παρέμβασή μας και από τις πρώτες στιγμές, σε πείσμα όσων μας κατηγορούν για αριστερισμό και απόσπαση από τη μέση λαϊκή συνείδηση, διαπιστώνουμε πως πολύς κόσμος αποδέχεται πιο εύκολα από άλλες φορές την πρότασή μας. Μια πρόταση που δεν έχει να κάνει με κανενός είδους αναχωρητισμό από το κίνημα, αλλά αντίθετα θέλει να ενισχύσει την καθημερινή πάλη και αντίσταση και να υποστηρίξει την ανυπακοή και την απειθαρχία στο κυρίαρχο ρεύμα. Με αυτό το πνεύμα θα συνεχίσουμε μέχρι τις 7 Ιούνη. Καλώντας τους εργαζόμενους και τη νεολαία να ψηφίσουν στις δικές τους κάλπες. Στις κάλπες της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τους υπηρέτες της. Και κάτι μας λέει πως δεν θα είμαστε εμείς που θα νιώσουμε μόνοι και έρημοι την επόμενη ημέρα της αποτίμησης των αποτελεσμάτων.
