Η μόνη σχέση που έχει το ευρωκοινοβούλιο με κοινοβούλιο, πέρα από το όνομά του, είναι …ότι έχει έδρανα και προεδρείο! Η εξομοίωσή του με τα εθνικά κοινοβούλια δε γίνεται τυχαία, αλλά είναι μέρος της προπαγάνδας που ξεκίνησε από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ότι η ΕΕ έχει δημοκρατικούς θεσμούς, στους οποίους συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι πολίτες. Αυτό είναι μέρος της συνολικότερης προπαγάνδας που θέλει την ΕΕ λίκνο και θεματοφύλακα της δημοκρατίας και της ελευθερίας.Οσο προκλητικά ακούγονται όλα αυτά για την ΕΕ της καταστολής, των ευρωτρομονόμων και του φακελώματος, άλλο τόσο είναι για το ευρωκοινοβούλιο και το ρόλο του. Η επίφαση δημοκρατίας δεν μπορεί να κρύψει όχι μόνο τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ίδιας της ΕΕ, αλλά ούτε και το ρόλο του εκλεγμένου οργάνου της. Κι επειδή είναι συχνοί, όσο και άστοχοι και ανιστόρητοι, οι παραλληλισμοί με τα εθνικά κοινοβούλια, θα πρέπει να …υπενθυμίσουμε ότι το αστικό κοινοβούλιο είναι προϊόν της επανάστασης της αστικής τάξης απέναντι στη φεουδαρχία. Είναι το πολιτικό όργανο που κατοχυρώνει την πολιτική της εξουσία και εκφράζει τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της. Με απλά λόγια, όταν δεν υπάρχει αστικό κοινοβούλιο, δεν υπάρχει αστική δημοκρατία… Από αυτό του το χαρακτήρα προκύπτουν και οι αρμοδιότητες του αστικού κοινοβουλίο. Δηλαδή η ίδια η άσκηση της αστικής πολιτικής, η οποία δεν μπορεί να γίνει έξω από αυτό. Οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης μιας χώρας όχι μόνο εκφράζονται, αλλά κατοχυρώνονται και προωθούνται μέσα στο κοινοβούλιο και αποτυπώνουν τους ταξικούς, τελικά, συσχετισμούς στη νομοθεσία.Τι από αυτά κάνει το ευρωκοινοβούλιο; Τίποτα! Πρώτα πρώτα η ύπαρξή του δεν είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη της ΕΕ. Δεύτερον, στο εσωτερικό του δεν εκφράζονται μερίδες μιας αστικής τάξης, αλλά πολλών, οπότε αναδεικνύονται αντιθέσεις όχι μόνο μεταξύ μερίδων, αλλά και μεταξύ αστικών τάξεων. Τρίτο, και σημαντικότερο, το ευρωκοινοβούλιο δεν είναι όργανο μιας χώρας ή μιας ομοσπονδίας χωρών. Δεν είναι το όργανο της μιας αστικής τάξης. Κι αυτό γιατί, απλά, η ΕΕ δεν έχει τέτοιο χαρακτήρα και ούτε και πρόκειται να αποκτήσει! Αποτελείται από μια σειρά μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και λιγότερο ή περισσότερο αδύναμες εξαρτημένες χώρες, κάθε μια με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, την ιστορία της, τη θέση της στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, άρα και τους στόχους και τις δυνατότητές της.
Περί αρμοδιοτήτων…
Ο χαρακτήρας αυτός εκφράζεται πολύ καθαρά στις αρμοδιότητες που έχει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Η ιστοσελίδα της ΕΕ (www.europa.eu) είναι πολύ διαφωτιστική:«Για τη θέσπιση νομοθετικών πράξεων υπάρχει η κανονική νομοθετική διαδικασία (η συναπόφαση), που θέτει το Κοινοβούλιο στο ίδιο επίπεδο με το Συμβούλιο, και οι ειδικές νομοθετικές διαδικασίες, που εφαρμόζονται αποκλειστικά σε ειδικές περιπτώσεις όπου το Κοινοβούλιο έχει απλώς συμβουλευτικό ρόλο.
Ας υπογραμμιστεί, στο σημείο αυτό, ότι για τα λεγόμενα λεπτά θέματα (φορολογία, βιομηχανική πολιτική, γεωργική πολιτική...) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκφράζει μόνο συμβουλευτική γνώμη στη λεγόμενη διαδικασία διαβούλευσης.
(…)
Το Κοινοβούλιο διαθέτει εξουσία πολιτικής πρωτοβουλίας
Μπορεί να ζητεί από την Επιτροπή να υποβάλλει νομοθετικές προτάσεις στο Συμβούλιο.
Συμμετέχει πραγματικά στην υλοποίηση των νέων νομοθετικών κειμένων, διότι εξετάζει το ετήσιο πρόγραμμα εργασιών της Επιτροπής και υποδεικνύει ποιες νομοθετικές πράξεις θα ήταν σκόπιμες.
(…)
Η συναπόφαση καθίσταται η κανονική νομοθετική διαδικασία: θέτει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο ίδιο επίπεδο με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ευρύ φάσμα τομέων (για παράδειγμα μεταφορές, περιβάλλον, προστασία των καταναλωτών, κ.λπ.). Το δύο τρίτα των ευρωπαϊκών νόμων θεσπίζονται από κοινού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο.
(…)
Ενημερώνεται τακτικά σχετικά με την εξέλιξη της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας από το Συμβούλιο, και το Κοινοβούλιο μπορεί να του απευθύνει ερωτήσεις και συστάσεις.
Μέσω της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρίσκεται σε τακτική επαφή με τον Ύπατο Εκπρόσωπο της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική και την πολιτική κοινής ασφάλειας, καθώς και με τον Ευρωπαίο Επίτροπο που είναι αρμόδιος για τις εξωτερικές σχέσεις.
Το Κοινοβούλιο παρέχει τη σύμφωνη γνώμη του όσον αφορά την ένταξη νέων κρατών μελών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και καλείται να γνωμοδοτήσει επί συμφωνιών σύνδεσης ή εμπορικής συνεργασίας μεταξύ της Ένωσης και των τρίτων χωρών.»
Η «δημοκρατική» ΕΕ ξεχωρίζει τα ζητήματα σε περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά. Στα πιο σημαντικά (οικονομία, εξωτερική πολιτική) το ευρωκοινοβούλιο απλώς γνωμοδοτεί και δεν αποφασίζει! Στα υπόλοιπα (μεταφορές, περιβάλλον, προστασία των καταναλωτών) έχει νομοθετικό ρόλο!
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι αρχηγοί κρατών) και, φυσικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) είναι που έχουν τον ουσιαστικό ρόλο. Εκεί γίνονται οι αντιπαραθέσεις, εκεί εκφράζονται οι κόντρες και οι συμφωνίες, εκεί αποφασίζεται η πολιτική της ΕΕ και ο τρόπος της εφαρμογής της στα κράτη-μέλη. Στα σημαντικά ζητήματα το ευρωκοινοβούλιο …απλώς ενημερώνεται και προτείνει!
Ακόμα και η διατύπωση αυτών των …μη αρμοδιοτήτων στο παραπάνω απόσπασμα είναι χαρακτηριστική. Με πείσμα και αγωνία επιμένει ότι ο ρόλος του ευρωκοινοβουλίου είναι ουσιαστικός και πραγματικός, όταν η περιγραφή του ρόλου αυτού αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο! Λαμπερό περιτύλιγμα χωρίς περιεχόμενο, δηλαδή…
Επιπλέον, είναι πολλές οι περιπτώσεις εκείνες (και πάντως σίγουρα όσες αφορούν τα ουσιαστικότερα ζητήματα) στις οποίες τα όργανα της ΕΕ εκδίδουν οδηγίες προς τα κράτη-μέλη, τις οποίες οφείλουν να εφαρμόσουν προωθώντας σχετική νομοθεσία σε εθνικό επίπεδο, δηλαδή στο εθνικό κοινοβούλιο! Και οι πιέσεις για την εφαρμογή τέτοιων οδηγιών (κάτι που ξέρουμε καλά εδώ στην Ελλάδα) προέρχονται βασικά από την Κομισιόν. Το ευρωκοινοβούλιο και πάλι δεν έχει ουσιαστικό ρόλο.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και όσες αποφάσεις ή προτάσεις (π.χ. το ευρωσύνταγμα) καλούνται να επικυρώσουν τα κράτη-μέλη, επιλέγοντας τα ίδια αν θα το κάνουν στη βουλή τους ή με δημοψήφισμα. Και αν τύχει και το δημοψήφισμα δε βγάλει το επιθυμητό αποτέλεσμα, οι πιέσεις γίνονται αφόρητες, μέχρι του σημείου να συζητιέται μήπως ξανατεθεί το ίδιο ζήτημα στη βουλή ώστε να περάσει! Τέτοια δημοκρατία!
Ωστόσο, υπάρχουν και τα ζητήματα στα οποία το ευρωκοινοβούλιο πράγματι αποφασίζει. Το μνημειώδες αντικομμουνιστικό μνημόνιο είναι ένα από αυτά. Είναι το σημείο στο οποίο πράγματι μπορούν να συμφωνήσουν ουσιαστικά οι αστικές τάξεις των χωρών της ΕΕ: ότι ο κύριος εχθρός τους είναι οι λαοί και η ιστορικά ανώτερη μορφή της οργάνωσης της πάλης τους, το κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό που, κατά τ’ άλλα είναι παρελθόν, που το ξέβρασε η ιστορία, που κόπηκε οριστικά σαν απόστημα…
Η πάλη των λαών
Ιστορικά το κομμουνιστικό κίνημα δεν είχε ποτέ θέση αρχής σε σχέση με τη συμμετοχή του ή όχι στις αστικές εκλογές. Θεωρούσε ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που κρίνεται κατά περίοδο και κατά περίπτωση, ανάλογα με το συμφέρον της λαϊκής πάλης. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπιζόταν και η εκλογή βουλευτών στο αστικό κοινοβούλιο, όχι με στόχο την εξουσία, αλλά την άσκηση πίεσης στην αστική τάξη και την εκμετάλλευση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της προς όφελος της λαϊκής υπόθεσης. (Το ότι ο χρουτσωφικός ρεβιζιονισμός αναίρεσε αυτά τα χαρακτηριστικά δε σημαίνει ότι δεν είναι σωστά).
Αλλά και χωρίς εκπροσώπηση στη βουλή, ένα μαζικό και αγωνιστικό λαϊκό κίνημα μπορεί να πιέσει σε τέτοιο βαθμό το σύστημα ώστε να αναγκάσει μερίδες του και πολιτικούς εκπροσώπους του να υπαναχωρήσουν ή και να αναιρέσουν προηγούμενες αποφάσεις τους. Είναι η πολιτική έκφραση της νίκης ενός κινήματος. Κι έχει γίνει. Και με νομοσχέδια που δεν πέρασαν ποτέ και με άλλα που ψηφίστηκαν και ανατράπηκαν (ν. 815) και πρόσφατα με το άρθρο 16. Τέτοιες νίκες, που αφορούν κεντρικά πολιτικά ζητήματα, δεν μπορούν παρά να αφορούν και τη βουλή.
Αρα η πίεση των μαζικών αγώνων ασκείται και στην κυβέρνηση, αλλά και στο κοινοβούλιο. Και αυτό είναι δεδομένο για το λαό, ο οποίος δε διαδηλώνει τυχαία στο Σύνταγμα. Το κάνει για να αντιπαρατεθεί στην εκάστοτε κυβέρνηση και σε όσους τη στηρίζουν στη βουλή και της δίνουν τη δυνατότητα να ασκεί την αντιλαϊκή της πολιτική. Και στοχεύει στο να πιέσει πολιτικά ώστε αυτή η στήριξη να αρθεί.
Αυτά, βέβαια, για το εθνικό κοινοβούλιο. Αποτελεί άλμα στο κενό (αν όχι αξιοζήλευτη χορευτική φιγούρα!) η μεταφορά αυτών των ίδιων χαρακτηριστικών στο ευρωκοινοβούλιο και τις ευρωεκλογές. Βέβαια διαδηλώσεις γίνονται και έξω από το ευρωκοινοβούλιο, όμως και πάλι αυτή είναι η μόνη ομοιότητα…
Γιατί ο χαρακτήρας των διαδηλώσεων αυτών δεν είναι διεκδικητικός, είναι συμβολικός. Κανένας ευρωπαϊκός λαός, όταν θέλει να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται, όταν θέλει να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, όταν θέλει να διεκδικήσει δε διαδηλώνει στο ευρωκοινοβούλιο. Βάζει στο στόχαστρό του τη δικιά του κυβέρνηση, τη δικιά του αντιπολίτευση, τη δικιά του βουλή, τη δικιά του αστική τάξη. Και τα στηρίγματά της, τα αφεντικά της δηλαδή, όταν υπάρχουν τέτοια. Πάντως με αυτή συγκρούεται και έτσι εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στους άλλους λαούς.
Επομένως, οι «αριστερές» κορώνες για να ακουστεί η φωνή του λαού στην ευρωβουλή όχι μόνο είναι κούφιες, αλλά και επικίνδυνες. Γιατί σπέρνουν την αυταπάτη στο λαό ότι είναι δυνατόν να διεκδικήσει κάτι από τους ευρωβουλευτές! Ουσιαστικά επιχειρούν είτε να βάλουν μια αριστερή πινελιά στην υποταγή τους στις επιλογές των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είτε απλώς να καταγράψουν την επιρροή τους στο λαό με έναν αρκετά …προσοδοφόρο τρόπο.
Από αρκετές μεριές ακούγεται και το επιχείρημα ότι η παρουσία ενός αριστερού ευρωβουλευτή δίνει τη δυνατότητα στο κίνημα συνολικά να ενημερώνεται για τις κινήσεις του αντιπάλου. Η για πολύ χαζό τον έχουν τον αντίπαλο η για πολύ έξυπνους τους εαυτούς τους! Πάντως σε καμιά περίπτωση δε βοήθησε το κίνημα στη χώρα του ένας ευρωβουλευτής, όσο αριστερός κι αν δήλωνε!
Αποχή από τη φάρσα των ευρωεκλογών!
Οσα εκτέθηκαν παραπάνω είναι το ένα μέρος της πολιτικής αιτιολόγησης της θέσης μας για αποχή από τις ευρωεκλογές. Το άλλο είναι η άποψή μας για την ίδια την ΕΕ και ο στόχος πάλης που προτείνουμε στο λαό μας για έξοδο από αυτήν.
Η χώρα μας και ο λαός μας έχει κάθε δικαίωμα να επιχειρήσει μια άλλη πορεία, μια πορεία απαλλαγμένη από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, μια πορεία έξω από την ΕΕ.
Η θέση της αποχής από τη φάρσα των ευρωεκλογών υπηρετεί αυτή μας την άποψη. Δε νομιμοποιεί το δημοκρατικό προσωπείο της ιμπεριαλιστικής και αντιδραστικής ΕΕ και δε σπέρνει συγχύσεις και αυταπάτες σε σχέση τόσο με αυτήν, όσο και με τα όργανά της και βέβαια, πολύ περισσότερο, σε σχέση με την προοπτική της λαϊκής πάλης σε σχέση με την ΕΕ.
Και με αυτή την έννοια, είναι, θεωρούμε, η μόνη θέση που μπορεί όχι μόνο να αποκαλύψει το ρόλο του ευρωκοινοβουλίου και της ΕΕ γενικότερα, αλλά και να συμβάλλει στην οικοδόμηση ενός λαϊκού κινήματος που θα αντιπαλεύει μαζικά και αποφασιστικά την ΕΕ και τις πολιτικές της.
