Άγρια θερινή επιδρομή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και, όπως τα στοιχεία δείχνουν, θα επακολουθήσει και δεύτερη το φθινόπωρο, όπως πάντα με στόχο το παραπέρα χτύπημα των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή το κεφάλαιο για το ξεπέρασμα της κρίσης του επιχειρεί να φορτώσει αυτή την κρίση στους ώμους των εργατικών και λαϊκών μαζών. Και σε αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση της ΝΔ, για λογαριασμό του συστήματος και με την πλήρη στήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, οργανώνει μία ακόμη επιδρομή στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και στο εισόδημά τους. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε γίνεται πιο φανερό και κατανοητό στις ευρύτερες μάζες των εργαζομένων ότι η επίθεση δεν έχει τέλος, δεν είναι προσωρινή αλλά μακροχρόνια. Ήδη έχει συμπληρώσει μια τριακονταετία, όπου το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου μιλούσε για μέτρα προσωρινού χαρακτήρα. Τα ίδια προβάλλουν και σήμερα, τα ίδια θα ισχυριστούν και αύριο και σε διάρκεια χρόνου. Αυτό απαιτεί το συμφέρον του κεφαλαίου και αυτό ακριβώς υλοποιεί το πολιτικό του προσωπικό και οι κυβερνήσεις του.
Βασική τους επιδίωξη δεν μπορεί να είναι άλλη από την ολοκληρωτική ανατροπή των ταξικών συσχετισμών προς όφελος της αστικής τάξης και του κεφαλαίου γενικότερα, με στόχο την απόλυτη κυριαρχία της πάνω στην εργατική τάξη και σε όλο τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου.
Συνεπώς όλα τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου είναι μέτρα ταξικού χαρακτήρα και με στόχο την παράδοση των εργαζομένων στους κεφαλαιοκράτες εργοδότες χωρίς δικαιώματα και χωρίς όρους αντίστασης και πάλης.
• Πιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση τις μέρες αυτές της θερινής περιόδου προωθεί μέτρα ανατροπής όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει από προηγούμενες αντεργατικές νομοθεσίες στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, στο εισόδημα, στην υγεία και στην περίθαλψη. Για το σύστημα (την αστική τάξη, δηλαδή) το δικαίωμα των εργαζομένων στην ασφάλιση, στη σύνταξη, στην υγεία και στην περίθαλψη αποτελεί κόστος, έτσι θεωρεί πως μειώνονται τα κέρδη της. Γι’ αυτό και τα μέτρα που παίρνουν και προωθούν στοχεύουν στη μείωση του λεγόμενου εργασιακού κόστους. Η αντιασφαλιστικοί νόμοι που προηγήθηκαν από τις κυβερνήσεις και των δύο αστικών κομμάτων, αλλά και τα πιο πρόσφατα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για τον διαχωρισμό του κλάδου της υγείας από τη σύνταξη, την παραπάνω κατεύθυνση υπηρετούν, τη μείωση του λεγόμενου εργασιακού κόστους, μέσα από την κατάργηση ουσιαστικά της κοινωνικής ασφάλισης. Από την άλλη, το ζήτημα της ασφάλισης, της υγείας και της περίθαλψης αποτελεί για το κεφάλαιο ένα ακόμα πεδίο κερδοφόρας δράσης. Στην ουσία το κράτος αποποιείται την ευθύνη του για την παροχή και χρηματοδότηση των υπηρεσιών στην υγεία και στην περίθαλψη, μεταφέροντας την ευθύνη στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και ταυτόχρονα ενισχύει τη δράση του κεφαλαίου στον κλάδο της υγείας.
• Προωθεί επίσης την ανατροπή της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών (ΒΑΕ) με τον αποχαρακτηρισμό αρκετών κλάδων σαν βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Αυτό σημαίνει πως θα εργαστούν έως και 5 χρόνια περισσότερα και θα λάβουν χαμηλότερη σύνταξη από τη σημερινή. Από την άλλη μειώνεται το εργατικό κόστος για τις επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση είναι φανερό πως στην αντεργατική της επίθεση τόσο συνολικά όσο και ειδικά, όπως π.χ. στο ασφαλιστικό, έχει πλάτες και αισθάνεται πιο ισχυρή στην προώθηση των αντεργατικών μέτρων της –και τέτοιες πλάτες είναι αυτές του ΠΑΣΟΚ και των βασικών στελεχών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στο «Βήμα της Κυριακής»: «Όπως έχω ξαναπεί, οι στρατιές των πρόωρα συνταξιοδοτουμένων 45άρηδων και 50άρηδων δεν είναι συνταξιούχοι αλλά εισοδηματίες του Δημοσίου». Πέραν από τις παραπάνω ψευδολογίες του, ας δούμε στην ίδια συνέντευξη ποια είναι η άποψή του για το τι σημαίνει συνταξιούχος. «Συνταξιούχος σε όλον το κόσμο σημαίνει ο ανήμπορος για εργασία λόγω ηλικίας ή αναπηρίας». Δεν πρόκειται για κάποια μεμονωμένη άποψη κάποιου στελέχους του ΠΑΣΟΚ, αλλά για την κυβερνητική γραμμή αυτού του κόμματος και αυτή εφάρμοζε στα χρόνια της διακυβέρνησής του.
• Με τα νέα μέτρα που εξήγγειλε, η κυβέρνηση ρυθμίζει και νομιμοποιεί την τετραήμερη εβδομάδα που επέβαλε στις επιχειρήσεις στο όνομα της κρίσης ένας μεγάλος αριθμός εργοδοτών σε χιλιάδες εργαζομένους. Με τη νομιμοποίηση του 32ωρου δίνεται η δυνατότητα εφαρμογής του σε κάθε εργοδότη που θεωρεί ότι η επιχείρησή του βρίσκεται σε κίνδυνο εξαιτίας της κρίσης. Αυτό σημαίνει γενίκευση του 32ωρου και μείωση κατά 20% του εισοδήματος των εργαζομένων. Με δυο λόγια, σημαίνει ελαστικά εργασιακή σχέση και ελαστική αμοιβή. Όλα τα παραπάνω εντάσσονται στη γενίκευση της αβεβαιότητας και ανασφάλειας των εργαζομένων και αυτή ακριβώς αξιοποιεί το κεφάλαιο και σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κινήματος, για να κλιμακώνει την αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεσή του.
Αναμφίβολα η κατάσταση και οι συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης των εργατικών μαζών είναι δύσκολες και το μέλλον θα είναι πολύ χειρότερο από το παρόν όσο δεν ανακόπτεται η επίθεση. Όσο οι εργαζόμενες μάζες αδυνατούν να πάρουν την υπόθεση της πάλης και της αντίστασης στα δικά τους χέρια. Έρχονται χειρότερες μέρες και αυτό επιβεβαιώνεται από την καθημερινή επιδείνωση των συνθηκών ζωής του κόσμου της δουλειάς, της νεολαίας, ολόκληρου του λαού. Η επίσημη ανεργία πλησιάζει το 10%, ενώ η πραγματική αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς, τόσο στη χώρα μας όσο στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο.
Στο πλαίσιο της ΕΕ, οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι με ασταθή δουλειά και αυτοί που ζουν σε απόλυτη φτώχεια έχουν φτάσει σήμερα τα 70 εκατομμύρια. Πρόσφατες προβλέψεις του ΟΗΕ ανεβάζουν τον αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας στο σύνολο των 6,8 δισ. που κατοικούν στον πλανήτη, στο 17%. «Απόλυτη φτώχεια» είναι ένας ορισμός που δίνει ο ΟΗΕ για τον πληθυσμό που επιβιώνει με λιγότερα χρήματα από 1,25 δολ. ΗΠΑ την μέρα. Να λοιπόν γιατί η κατάσταση είναι κρίσιμη και γιατί το αύριο προβάλλει όλο και πιο μελανό, εφιαλτικό θα λέγαμε. Ήδη η διαβίωση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων έχει γίνει δυσβάστακτη. Η ανεργία έχει μπει στην καθημερινή τους ζωή. Ο πληθωρισμός πέφτει, ενώ η ακρίβεια φουντώνει και οι τιμές των τροφίμων εξαφανίζουν το εισόδημα του λαού. Ήδη ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου υποχρεώνεται να μειώνει δραστικά την αγορά τροφίμων και αδυνατεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις ανάγκες. Από την άλλη οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σφυρίζουν αδιάφορα, κάνοντας σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τα αντιλαϊκά μέτρα προωθούνται από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό κατά κύματα και επιβαρύνουν τις συνθήκες διαβίωσης των λαϊκών μαζών δραματικά, και η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία συνδιαλέγεται με τους φορείς της επίθεσης, βγάζει ανακοινώσεις διαμαρτυρόμενη για τον αιφνιδιαστικό τρόπο που παίρνονται τα μέτρα από τη κυβέρνηση και μέχρις εκεί. Οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες αποτελούν για τους εργατοπατέρες είδος πολυτελείας. Από την πλευρά των αποκαλούμενων ταξικών συνδικάτων του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ τα πράγματα διαφοροποιούνται από αυτά των εργατοπατέρων μόνο στα λόγια. Στην πράξη επικρατεί η ίδια κατάσταση, τα πυρά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι άσφαιρα, τουφεκιές στον αέρα και κραυγές για να κρύψουν την ουσιαστική τους αποχώρηση από το κίνημα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κριτική που ασκούν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σχετικά με την εκλογολογία που αποπροσανατολίζει τον κόσμο και μάλιστα αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και σωστά κάνουν αυτή την κριτική. Ωστόσο στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το ΚΚΕ και αυτό αποκαλύπτεται σε άρθρο στο «Ριζοσπάστη»: «Θα είναι προς όφελος του λαού αν επιτευχθεί ο πολιτικός στόχος για αδύναμη κυβέρνηση. Καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ των κομμάτων που στηρίζουν το σύστημα και τον ευρωμονόδρομο, αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μια τέτοια επιλογή μπορεί να διαμορφώσει ελπιδοφόρες εξελίξεις. Κάθε άλλη είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα επιταχύνει αρνητικές για τα λαϊκά συμφέροντα εξελίξεις. Γι’ αυτό, όποτε στηθούν κάλπες να βρουν την εργατική τάξη, ολόκληρο τον λαό με θετικό απολογισμό αγωνιστικής ταξικής δράσης». Να λοιπόν, τελείωσαν οι ευρωεκλογές, ας ετοιμαστούμε για τις βουλευτικές!
Η εργατική τάξη και όλες οι εργαζόμενες μάζες μπορούν να βρουν λύσεις έξω από τις εκλογές, έξω από την καλλιέργεια εκλογικών αυταπατών, ότι δηλαδή μπορούν οι εκλογές να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να αλλάξουν έτσι τα πράγματα προς όφελος του λαού. Μπορούν να βρουν λύσεις μόνο στα πεδία που αυτές γνωρίζουν, σε αυτά που τους διδάσκει η πείρα τους, η ζωή τους και η ιστορία του εργατικού, λαϊκού και αριστερού κινήματος.
Μέσα από την ενίσχυση του πολιτικού και λαϊκού αγώνα, την ενίσχυση της εργατικής πάλης και αντίστασης για την ανατροπή της επίθεσης. Αγώνες για πλήρη και σταθερή δουλειά, ενάντια στη φτώχεια, στην ανεργία και στις απολύσεις. Αγώνες για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Αγώνες για πλήρη και δωρεάν κοινωνική ασφάλεια και περίθαλψη.
Πολλά μπορούν να γίνουν όταν η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία πάρουν την υπόθεση των ταξικών τους συμφερόντων στα δικά τους χέρια.
