Περίσσεψαν οι διχογνωμίες συνταγματολόγων, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όσον αφορά το πολιτικώς ορθόν να εκβιάσει την εκ νέου εκλογή του Παπούλια τον Μάρτιο το ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς τους δεν θυμήθηκε να υπερασπιστεί στο σύνταγμα τη δωρεάν παιδεία, την εξασφάλιση σταθερής εργασίας και αξιοπρεπούς σύνταξης, όταν σύσσωμος ο αστικός κόσμος βάλθηκε να εκθεμελιώσει όσες διατάξεις παρέμεναν φιλολαϊκές. Στην πραγματικότητα αυτό που εξελίσσεται εδώ και μέρες πίσω από τις δηλώσεις πολιτικών αρχηγών και… επιστημόνων δεν είναι τίποτε άλλο από την έκφραση της αδυναμίας του συστήματος αλλά και των ντόπιων και ξένων κέντρων να προκρίνουν εναλλακτική πρόταση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα στη χώρα αλλά θα λέγαμε και πανευρωπαϊκά.
Οι διαπιστώσεις του προέδρου της δημοκρατίας περί «τέλους μιας εποχής όπου το κυρίαρχο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας αμφισβητείται» και βαθιάς αναξιοπιστίας του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού από τον λαό δεν αποτελούν κάτι το νέο γι’ αυτούς. Η αποχή και τα γενικότερα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών το κατέγραψαν απλά. Οι κινητοποιήσεις του πρόσφατου Δεκέμβρη αλλά και οι μαχητικές κινητοποιήσεις της νεολαίας πιο πριν καθώς και η αποδοκιμασία των αντιλαϊκών μέτρων που προωθεί εσπευσμένα στη δεύτερη θητεία της η κυβέρνηση αρκούν σε κάποιον που παρακολουθεί τις εξελίξεις να κατανοήσει πολλά περισσότερα από αυτά που υπενθύμισε ο Παπούλιας. Στις ίδιες διαπιστώσεις εστιάζονται η επιστολή των 16 γαλάζιων συνδικαλιστών, οι διαφοροποιήσεις των πράσινων συνταγματολόγων αλλά και οι γενικότερες ενδοκυβερνητικές γκρίνιες καθώς και οι πιέσεις του ΠΑΣΟΚ για πρόωρες εκλογές.
Ο φόβος που εξέφρασε ο πρόεδρος για κοινωνικές εκρήξεις αποτελεί την πεμπτουσία των ανησυχιών που διατρέχουν και τα δυο βασικά αστικά κόμματα για το τι έρχεται απέναντι στα μέτρα που καλούνται από το κεφάλαιο και την ΕΕ να υιοθετήσουν ώστε να αντεπεξέλθουν στην κρίση και στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Μέτρα που στοχεύουν στην ολοκληρωτική αλλαγή των όρων εργασίας και στην παράδοση της εργατικής τάξης στα πλέον ακραία σενάρια του κεφαλαίου. Καμία κατάκτηση δεν θεωρείται ανέγγιχτη. Τέλος στα βαρέα και στα επιδόματα. Μείωση των μισθών και των συντάξεων. Η ασφάλιση και η υγειονομική περίθαλψη υπάρχουν όπως υπάρχουν, μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Ξέροντας οι πολιτικοί παράγοντες μέσα και έξω από τη χώρα ότι σκληραίνει ακόμη περισσότερο το γεωστρατηγικό παιχνίδι στην περιοχή, απαιτούν χαμήλωμα των τόνων για τα λεγόμενα εθνικά θέματα και πλήρη ευθυγράμμιση. Οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά είναι σε αυτή την κατεύθυνση όπως και η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας που πρόσφατα επανατέθηκε από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Όταν λοιπόν δεν φαίνεται να ’χει εξασφαλίσει κανείς από τους δύο πρόκριμα ενώ η επίθεση απέναντι στο λαό θεωρείται μη διαπραγματεύσιμη, είναι φανερό ότι θα παιχτούν ακόμη πολλά… χαρτιά ώστε να διαμορφωθούν οι όροι για κάποια «προσωρινή» λύση μέσω πρόωρων εκλογών.
Όσο για τον κίνδυνο για κοινωνικές συγκρούσεις όπως αρέσκονται να αποκαλούν τους ταξικούς αγώνες οι εκπρόσωποι του εκμεταλλευτικού αυτού συστήματος, φαίνεται ότι ήδη παίρνονται τα μέτρα για να αντιμετωπιστεί ο εχθρός λαός και η νεολαία. Νέα κατασταλτικά σώματα, κάμερες παντού, σάρωμα των μεταναστών και δικαστικές αποφάσεις καταπέλτες έχουν πάρει ήδη τη θέση τους στο οπλοστάσιο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Πίσω από τα ενδοαστικά παιχνίδια που αναπτύσσονται στην πολιτική σκακιέρα οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν πολύ καλά την ομοφωνία όλων αυτών στην επίθεση στις κατακτήσεις τους γι’ αυτό πρέπει να τους χαλάσουν τα σχέδια. Ξέρουν ότι όποιος και να κυβερνήσει, όσο δεν αναπτύσσεται μαζικό κίνημα και η Αριστερά παραμένει αφοπλισμένη και ρεφορμιστική, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Το ζητούμενό πλέον είναι οι εργαζόμενοι να ορθώσουν αντιστάσεις όπου μπορούν –στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές και τα σχολεία– συμβάλλοντας με τους αγώνες τους στην οικοδόμηση μιας κομμουνιστικής, ανατρεπτικής, αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
