Είναι μακρύς ο δρόμος και οι αγώνες που πρέπει να δώσουν οι καθαρίστριες στον Βόλο αλλά και σε όλη τη χώρα ενάντια στους εργολάβους, στην κυβέρνηση της ΝΔ και στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι ένα πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει από την εξέλιξη που είχε ο αγώνας των καθαριστριών στο ΙΚΑ Βόλου.
Ο αγώνας κόντρα στον νέο εργολάβο και στην προσπάθειά του να επιβάλει συνθήκες «γαλέρας» στις εργαζόμενες, με μείωση ωρών και στη συνέχεια με απολύσεις σε όλες επειδή αντέδρασαν, σημείωσε επιτυχία. Η διοίκηση του ΙΚΑ κάτω από την πίεση των εργαζόμενων αλλά και τον αγώνα που δόθηκε από όλους όσοι συμμετείχαν στο κίνημα αλληλεγγύης κήρυξε έκπτωτο τον εργολάβο και κάλεσε να αναλάβει ο επόμενος στη λίστα του διαγωνισμού της εργολαβίας, όλες οι εργαζόμενες επαναπροσλήφθηκαν και έτσι δεν πέρασαν οι απολύσεις, αλλά οι νέες συμβάσεις που υπογράφτηκαν δεν ήταν, από άποψη ωρών απασχόλησης, ούτε αυτό που στα λόγια συμφωνούσε ο νέος εργολάβος ούτε αυτό που είχε υποσχεθεί ο διευθυντής του γραφείου του διοικητή του ΙΚΑ σε παρέμβαση που έκανε το σωματείο καθαριστριών Μαγνησίας μαζί με την ΠΕΚΟΠ και εκπροσώπους εργατικών σχημάτων και συλλογικοτήτων (συμμετείχε και η Ταξική Πορεία). Τελικά οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν ήταν με λιγότερες ώρες δουλειά από αυτές που δούλευαν οι εργαζόμενες μέχρι τις 30 Ιούνη αλλά περισσότερες από αυτές που ο προηγούμενος εργολάβος ήθελε να επιβάλει.
Εδώ είναι ανάγκη να ξεκαθαριστεί ότι ένας από τους παράγοντες μείωσης του εργατικού κόστους και όλης της ληστείας που γίνεται από τη μεριά των εργολάβων είναι οι διοικήσεις των κρατικών οργανισμών και των δημόσιων υπηρεσιών, που με κυβερνητική κατεύθυνση κάνουν προϋπολογισμούς και βγάζουν κονδύλια για την καθαριότητα των κρατικών και δημόσιων κτιρίων που για να «βγουν» οι εργολάβοι μπορεί να γίνει μόνο αν μετατρέψουν σε σκλάβους τους εργαζόμενους και αυτό κάνουν. Με την τρομοκρατία, κορυφαίο παράδειγμα η δολοφονική απόπειρα στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, με τον εκβιασμό της ανεργίας, με την κοροϊδία, οι εργολάβοι-δουλέμποροι με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης και την ενεργητική συμμετοχή των διοικήσεων των κρατικών οργανισμών έχουν επιβάλει έναν εργασιακό μεσαίωνα στον χώρο αυτό. Οι εργολαβίες από τη μία μειώνουν το εργατικό κόστος για την καθαριότητα και από την άλλη καταλύουν κάθε δικαίωμα και κατάκτηση των εργαζόμενων. Έτσι η κυβερνητική εξουσία είτε της ΝΔ σήμερα είτε του ΠΑΣΟΚ χθες και αύριο από τη μία συντηρεί και ενισχύει ένα παρασιτικό στρώμα (εργολάβοι) στο οποίο εκτός από μία πλειάδα διάφορων «τύπων» που εμφανίζονται σαν «επιχειρηματίες καθαριότητας» όλο και περισσότερο δείχνουν ενδιαφέρον να συμμετέχουν και ισχυροί παράγοντες του κεφαλαίου, ενώ από την άλλη διαμορφώνει για τον χώρο αυτόν το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής που θέλει να επιβάλει σε όλους τους εργαζόμενους.
Ο αγώνας των καθαριστριών στο ΙΚΑ Βόλου ήταν πλούσιος και έδωσε πολλά διδάγματα και πολιτικά στοιχεία και συμπεράσματα σε όσους συμμετείχαν. Πρώτα από όλα οι ίδιες οι εργαζόμενες βγήκαν δυναμωμένες από αυτή τη μάχη, παρ’ όλη την κούραση, την πίεση της ανεργίας, τις απειλές και την υπονόμευση από τους εργατοπατέρες του Εργατικού Κέντρου, άντεξαν. Αυτή η αντοχή δεν θα υπήρχε αν δεν οργανώνονταν ένα κίνημα αλληλεγγύης που στήριξε τον αγώνα τους από τα πιο μεγάλα έως το πιο μικρά ζητήματα των παρεμβάσεων, των συγκεντρώσεων και της πορείας που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο του Βόλου. Από την άλλη πάντα ήταν και παραμένει κοντά ο κίνδυνος το κίνημα αλληλεγγύης να υποκαταστήσει τις ίδιες τις εργαζόμενες και το σωματείο τους, είτε από πρόθεση είτε από «υπερβάλλοντα ζήλο». Και αυτός ο κίνδυνος υπάρχει για όλο τον χώρο της καθαριότητας αφού και σωματεία δεν υπάρχουν και οι εργαζόμενοι τώρα μπαίνουν στους αγώνες. Για όλους όσοι θέλουν να ενισχύσουν τις εργατικές αντιστάσεις πρέπει να συμβάλουν στο να στηριχθούν τα σωματεία που υπάρχουν και όσα μπορούν να δημιουργηθούν στα δικά τους πόδια, με τις δικές τους μαζικές διαδικασίες (συσκέψεις, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις), να δημιουργήσουν ένα στελεχικό δυναμικό που θα μπορέσει να οργανώσει τις μάχες που είναι μπροστά. Ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς όπως ο αγώνας όλων των εργαζόμενων, δεν μπορεί να «ξεπεραστούν» ζητήματα όπως της δημιουργίας μαζικών ταξικών σωματείων που να δίνουν καθημερινούς αγώνες στους χώρους δουλειάς για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων απέναντι στη ληστεία των εργολάβων και του κεντρικού στόχου πάλης για την κατάργηση των εργολαβιών, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Αυτός ο αγώνας, όπως κάθε αγώνας των εργαζόμενων, απαιτεί τη συμμετοχή των ίδιων γιατί αυτό είναι που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και θα δημιουργήσει προϋποθέσεις νικηφόρων αγώνων και όχι τα «σχέδια προτάσεων» που διαμορφώνονται για να τεθούν σαν αιτήματα είτε στην κυβέρνηση είτε στις διοικήσεις των κρατικών οργανισμών. Δεν μπορεί να γίνει το εργατικό κίνημα ο κοινωνός των «θεσμικών λύσεων» που θα βρει η κυβέρνηση, είτε η σημερινή είτε η επόμενη, για να «λύσει» το πρόβλημα των εργολαβιών. Γιατί πολύ απλά καμιά αστική κυβέρνηση δεν θέλει να το λύσει αφού αυτή είναι που το προωθεί και το στηρίζει. Το τι μέτρα θα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση κάτω από την πίεση του αγώνα των εργαζόμενων, αυτό είναι ζήτημα που θα κριθεί στην ίδια την πάλη και είναι ζήτημα «δικό» της. Οι αστικές κυβερνήσεις δεν παίρνουν μέτρα για να λύσουν προβλήματα των εργαζόμενων αφού αυτές είναι που οδηγούν την αντεργατική επίθεση του συστήματος, όταν αναγκάζονται να πάρουν κάποια προσπαθούν από την επόμενη κιόλας να τα υπονομεύσουν και να τα καταργήσουν. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ για τους εργαζόμενους «σταθερό πεδίο» δικαιωμάτων και κατακτήσεων στο καπιταλιστικό σύστημα αλλά πάντα αυτά καθορίζονται από τους συσχετισμούς που διαμορφώνει η ταξική πάλη. Και αυτό αποδείχτηκε και στον αγώνα των καθαριστριών στο ΙΚΑ Βόλου, όταν η κινητοποίηση ήταν σε ψηλό σημείο διοίκηση και εργολάβος, στα λόγια έδιναν υποσχέσεις, αυτό όμως που έκαναν στην πράξη, λιγότερες ώρες δουλειάς, φανερώνει την κατεύθυνσή τους να αποδεχθούν μόνο ένα μέρος των αιτημάτων των εργαζόμενων και να «φροντίσουν» από την επόμενη να τα πετσοκόψουν.
Το σωματείο καθαριστριών Μαγνησίας πραγματοποίησε το Σάββατο 25 Ιούλη απολογιστική συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο όπου τέθηκε το ζήτημα της διεύρυνσης της δράσης του, μια και οι καθαρίστριες στο Πανεπιστήμιο είναι 4(!) μήνες απλήρωτες, ενώ στον ιδιωτικό τομέα (σουπερμάρκετ, τράπεζες κ.α) η αυθαιρεσία και η τρομοκρατία «βασιλεύουν».
