Το μέτωπο Af-Pak, όπως αποκαλούν τα αμερικανικά επιτελεία το αφγανοπακιστανικό μέτωπο, εξελίσσεται ραγδαία σε κινούμενη άμμο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η αντικατοχική δράση στο Αφγανιστάν και η δράση των Πακιστανών Ταλιμπάν, οι οποίες αλληλοτροφοδοτούνται, προκαλούν ήδη τριγμούς στα κέντρα εξουσίας των δύο χωρών και στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους.
Στο Αφγανιστάν και με την αντιστασιακή δράση των Ταλιμπάν να ενισχύεται, οι Αμερικανοί βρίσκονται μπροστά σε σοβαρά διλήμματα και καλούνται –όπως έχουμε αναφέρει ξανά– να επαναπροσδιορίσουν την τακτική τους σε αυτόν τον «πόλεμο ανάγκης» όπως τον αποκάλεσε ο… νομπελίστας Ομπάμα. Αυτή η μεταβατική φάση έχει μάλιστα παραγάγει τις πιο αντικρουόμενες απόψεις και αλλαγές τακτικής επί των συγκεκριμένων ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Ενδεικτικό το ζήτημα των εκλογών και του αποτελέσματος. Στην αρχή φάνηκαν να πριμοδοτούν μια εκτεταμένη επανακαταμέτρηση ψήφων στα τμήματα που είχαν καταγγελθεί περιστατικά νοθείας. Στη συνέχεια φάνηκε να υποστηρίζουν μια πιο ελεγχόμενη επανακαταμέτρηση για να αποφύγουν τις επαναληπτικές εκλογές για τις οποίες υπήρχαν βάσιμοι φόβοι πως θα μπορούσαν να αποδιαρθρώσουν πλήρως τη δοσίλογη αφγανική ηγεσία και τους όποιους μηχανισμούς της. Τώρα, και μέσω της στηριζόμενης από τον ΟΗΕ Επιτροπής Εκλογικών Προσφυγών, «κονταίνουν» το ποσοστό του Καρζάι από το αρχικά 54,6% στο 48,3%, οδηγώντας τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές. Αυτή η μπερδεμένη στάση ωστόσο δεν μπορεί να ερμηνευθεί εάν δεν συνδυαστεί και συνδεθεί με το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ. Η τελευταία κατάληξή της μάλιστα συνδέεται άμεσα με αποφάσεις που φαίνεται να έχουν παρθεί από τον Λευκό Οίκο. Η αποστολή 13.000 μισθοφόρων μέσα σε μια νύχτα και πολύ περισσότερο η σύνδεση της αποστολής 40.000 επιπλέον αμερικανών στρατιωτών με την αποδοχή από τον Καρζάι του δεύτερου γύρου, όπως διεμήνυσε τόσο ο Ομπάμα όσο και η αμερικανίδα ΥΠΕΞ, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως η αλλαγή των ΗΠΑ στο ζήτημα των εκλογών έχει να κάνει με τις τελευταίες εκτιμήσεις τους. Οι οποίες πρέπει να αφορούν τον ασταθή χαρακτήρα της κυβέρνησης Καρζάι αλλά κυρίως και πρώτιστα της άμεσης ανάγκης τους η όποια κυβέρνηση προκύψει να είναι πλήρως ευθυγραμισμένη με τα επόμενα –επιθετικά όπως όλα δείχνουν– βήματα των Αμερικανών. Διότι παρά το γεγονός πως στην Ουάσιγκτον η διελκυστίνδα για τον προσδιορισμό της τακτικής συνεχίζεται, φαίνεται πως «η μπίλια» κάθεται σ’ αυτό που από την αρχή ήταν και το πιο πιθανό. Στη σημαντική ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων (όπως έχει ζητήσει ο στρατηγός Μακ Κρίσταλ) και στην ανασυγκρότηση και εκπαίδευση του αφγανικού στρατού και της αστυνομίας και όχι στη σταδιακή μείωσή τους και στον από «αέρος» έλεγχο της χώρας, όπως πρότειναν τμήματα του επιτελείου του Ομπάμα. Μια ενίσχυση που πιθανά θα περιλαμβάνει και στοιχεία της άλλης προσέγγισης και στα οποία έχουμε αναφερθεί ξανά (ενδεικτικά: εκπαίδευση, ισχυρή πρακτόρευση, μέθοδες εξαγοράς κ.λπ.). Η κατεύθυνση αυτή της σημαντικής ενίσχυσης των αμερικανικών δυνάμεων (ουσιαστικά πρόκειται για τον δεύτερο διπλασιασμό τους μέσα σε ένα χρόνο) συνταιριάζει και με το ξεκίνημα κατασκευής μόνιμων στρατιωτικών βάσεων στην Κανταχάρ και στην Καμπούλ από τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα σαν μια ειδική αλλά σημαντική πλευρά των κινήσεων που θα επακολουθήσουν είναι η ακόμα πιο αποφασιστική στήριξη αλλά και πίεση της πακιστανικής ηγεσίας. Με αλληλένδετους στόχους τον σημαντικό περιορισμό της δράσης των Πακιστανών Ταλιμπάν διαμέσου στοχευμένων και ισχυρών στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον τους και τον έλεγχο της αφγανοπακιστανικής μεθορίου. Στόχοι που εδώ και ένα διάστημα είχαν μπει στο πεδίο της εφαρμογής με όχι σημαντικά αποτελέσματα. Στόχοι που αναβαθμίζονται στον συνολικό σχεδιασμό όπως έδειξε η τελευταία επιχείρηση του πακιστανικού στρατού στο νότιο Ουαζιριστάν για την απώθηση των Πακιστανών Ταλιμπάν. Οι οποίοι την τελευταία περίοδο έχουν επεκτείνει την ακτίνα δράσης τους αρκετά πέρα από τις περιοχές που δρούσαν μέχρι πρότινος και παράλληλα έχουν αναβαθμίσει τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες. Ενδεικτικά αναφέρουμε την εντυπωσιακή επίθεση στο αυστηρά φρουρούμενο αρχηγείο του στρατού στο Ραβαλπίντι, που λειτούργησε και σαν προειδοποίηση για την τότε επικείμενη στρατιωτική επιχείρηση του στρατού στο νότιο Ουαζιριστάν. Τις τρεις ταυτόχρονες επιθέσεις σε εγκαταστάσεις τις πακιστανικής αστυνομίας στη Λαχώρη (πρωτεύουσα της επαρχίας Πουντζάμπ). Την ισχυρότατη έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου σε συνοικία της Πεσαβάρ όπου διαμένουν κυβερνητικοί υπάλληλοι. Ο θόρυβος που προκλήθηκε από αυτό το δεκαήμερο της κλιμάκωσης της δράσης και του κλίματος αναταραχής (που μόνο λίγα στοιχεία της αναφέρουμε), δημιούργησε σοβαρούς τριγμούς στην πακιστανική ηγεσία αλλά και στην ηγεσία των ΗΠΑ. Οι ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και της Αγγλίας, μετά την επίθεση στο Ραβαλπίντι, με δήλωσή τους τόνισαν πως το Πακιστάν αντιμετωπίζει μια «θανάσιμη απειλή από την τρομοκρατία» και παράλληλα έσπευσαν να καθησυχάσουν εαυτούς και αλλήλους όσον αφορά την ασφάλεια του πυρηνικού οπλοστασίου του Πακιστάν.
Το αφγανοπακιστανικό κουβάρι περιπλέκεται, η κύρια αντίθεση –άσχετα από τις μορφές που παίρνει σήμερα– αναδεικνύεται σε καταλύτη των εξελίξεων στην περιοχή. Οι αντιθέσεις μεταξύ των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων υποβόσκουν και θα εκδηλώνονται με κάθε ευκαιρία. Η Ρωσία αλλά και η Κίνα εκφράζουν την ανησυχία τους στην προοπτική της τόσο σημαντικής ενίσχυσης της παρουσίας των ΗΠΑ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και η πρόσφατη επίθεση εναντίον των «Φρουρών της Επανάστασης» στο Ιράν, η ηγεσία του οποίου δείχνει το Πακιστάν και τις ΗΠΑ σαν υπευθύνους, για να υπογραμμίσει ξανά τη στενά διαπλεκόμενη και συνάμα εκρηκτική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο για να ανησυχούμε με τις συνέπειες της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και κάθε λόγο να τονίσουμε ξανά πως η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιστρέψει αυτή την καταστροφική φορά των εξελίξεων είναι η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών της περιοχής και του κόσμου ολόκληρου.
