Γράμμα από την Τασκέντη
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Από την ίδια μου την ιδιότητα απορρέει το δικαίωμα μα και το καθήκον να σας γράψω περιληπτικά ένα μέρος των απάνθρωπων μέτρων πού μου επιβλήθηκαν από τους ρεβιζιονιστές λόγω της μαρξιστικής-λενινιστικής στάσης μου στο εσωκομματικό ζήτημα.
Είμαι κι εγώ μια μονάδα απ’ τους χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες απ’ την Ελλάδα που ζουν στην Τασκέντη, Ανήκω στην καταπληκτική πλειοψηφία των ελλήνων αγωνιστών στην Τασκέντη, που με κομματική συναίσθηση και συνέπεια αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τις ανομίες του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού και της διορισμένης στο ΚΚΕ κλίκας Παρτσαλίδη-Κολιγιάννη.
Θεώρησα αναγκαίο να γράφω τα παρακάτω για να μάθουν οι πολιτικοί πρόσφυγες στο εξωτερικό και ο λαός μας στην Ελλάδα ποια είναι η αλήθεια.
Το 1956 οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές πραγματοποίησαν, σε συνεργασία με τους δικούς μας οπορτουνιστές, τη λεγόμενη 6η Ολομέλεια με την οποία επέβαλαν το ανώμαλο καθεστώς μέσα στο ΚΚΕ, που το επισφράγισαν το 1961 με το κλέφτικό τους «8ο Συνέδριο».
Σαν μέλος του ΚΚΕ και μέλος της Κομματικής Επιτροπής της 10ης πολιτείας, όχι απλώς χαρακτήρισα αντιμαρξιστικά-αντιλενινιστικά τα παραπάνω «σώματα», αλλά τα πάλεψα και θα τα παλεύω με όλη μου τη δύναμη. Η στάση μου αυτή θεωρήθηκε από τους πολιτικούς μου αντίπαλους αμαρτωλή!
Η δεύτερή μου «αμαρτία» είναι γιατί όλη η κολλεκτίβα μας αποφάσισε στις 27 του Μάη 1962 να τιμήσει με πανηγυρική συγκέντρωση την επέτειο του κατεβάσματος της χιτλερικής σημαίας από την Ακρόπολη και συνάμα στη γιορτή αυτή να πραγματοποιήσει λαχειοφόρο με σκοπό την ενίσχυση των δεσμωτών αγωνιστών μας στην Ελλάδα. Η συγκέντρωση δεν πραγματοποιήθηκε γιατί οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές, σε συνεργασία με τους διορισμένους στο ΚΚΕ, εξαπέλυσαν τρομοκρατία με την κύκλωση των πολιτειών της Τασκέντης όπου μένουν οι έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες.
Στις 24 του Μάη του 1962 συλλαμβάνομαι από τα σοβιετικά αστυνομικά όργανα και οδηγούμαι στις φυλακές της Τασκέντης. Κάθισα έξη μήνες φυλακισμένος σαν υπόδικος. Στα μέσα του Νοέμ6ρη του 1962 οδηγήθηκα στο σοβιετικό δικαστήριο με τη φανταστική κατηγορία της «υπονόμευσης της οικονομικής ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης!». Παρά το αβάσιμο της κατηγορίας, το σοβιετικό δικαστήριο με δίκασε δύο χρόνια φυλακή, την οποία εκτέλεσα σε στρατόπεδο της Σιβηρίας, κάτω από ασυνήθιστες για μεσογειακούς ανθρώπους συνθήκες. Το κρύο και η παγωνιά φτάνει στους 45-50 βαθμούς υπό το μηδέν.
Το διάστημα της παραμονής μου στο στρατόπεδο έσπαγα και έσκαβα πάγους, έκοβα πελώρια αιωνόβια δέντρα και άνοιγα κανάλια.
Στις 28 του Μάη 1964 επέστρεψα στην κολλεκτίβα της Τασκέντης, στην οικογένειά μου. Ύστερα από μια βδομάδα απ’ τη μέρα της άφιξής μου στην Τασκέντη, κλήθηκα στο υπουργείο των Εσωτερικών όπου βρίσκονταν και ο αντιπρόσωπος της ΚΕ του ΚΚ Ουζμπεκιστάν, Σαφάεφ.
Το πρώτο ερώτημα που με έβαλαν ήταν: «Να μας πεις το πλάνο που καθόρισες με την έπιστροφή σου. Θα αναγνωρίσεις την 6η Ολομέλεια και το 8ο Συνέδριο, τα οποία και μεις αναγνωρίζουμε, ή όχι;». Όταν τους απάντησα πως αυτό είναι καθαρά ζήτημα δικό μας και πως εσείς δεν έχετε δικαίωμα ανάμιξης στα εσωτερικά του ΚΚΕ, τότες χτυπήθηκαν τραπέζια, εκστομίστηκαν βρισιές και απειλές με σκοπό να με εκφοβίσουν. Ακόμα, για να με αλλαξοπιστήσουν, εκμεταλλεύτηκαν και τον ερχομό με άδεια στη Σοβιετική Ένωση της γριάς μάνας μου και του αδελφού μου απ’ την Ελλάδα, που είχαμε να ειδωθούμε 20 χρόνια. Όμως, κι’ εδώ κάναν κακούς λογαριασμούς και το άθροισμα δεν τους βγήκε όπως το υπολόγιζαν. Εν πάσει περιπτώσει, με δόθηκε το προσωρινό δικαίωμα της παραμονής μου στην Τασκέντη και νέα ταυτότητα. Με τη φέβγα όμως της μάνας μου και του αδελφού μου στην Ελλάδα, κλήθηκα από τον Ερυθρό Σταυρό και με ανακοινώθηκε ότι «ειδική επιτροπή» με αφαίρεσε την ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα. Τους ζήτησα να με δώσουν αντίγραφο της απόφασης αυτής. Αρνήθηκαν κατηγορηματικά να με την δώσουν.
Ύστερα απ’ αυτό, ταχτικά τραβιόμουν από την αστυνομία για να παραδώσω την ταυτότητά μου. Οι πιέσεις διάρκεσαν περί τους δέκα μήνες και τελικά μου αφαιρέθηκε και στη θέση της μου δόθηκε ταυτότητα πού διαφέρει από την προηγούμενη.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως οι παραπάνω διώξεις είχαν τις συνέπειές τους. Από το Μάρτη του 1965 βρίσκομαι με παραλυσία του δεξιού μου ποδιού, ανίκανος για δουλειά και σύμφωνα με τους σοβιετικούς νόμους δεύτερη κατηγορία αναπηρίας.
Για να καθοριστεί το μηνιάτικο χρηματικό ποσό κάθε αναπηρίας, με βάση τούς σοβιετικούς νόμους χρειάζονται ορισμένα ντοκουμέντα. Συγκεκριμένα από μας τους Έλληνες χρειάζονται τα χρόνια εργασίας εδώ, αν ήμουν αντάρτης στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ ή αν έκανα φυλακή ή εξορία στην Ελλάδα κ.λπ.
Εδώ τρέπει να σημειωθεί ακόμα πως είμαι μέλος του ΚΚΕ από το 1943, στον ΕΛΑΣ 1943-1945, στη φυλακή 1945-1947, στον ΔΣΕ 1947-1949 με το βαθμό του υπολοχαγού. Για τη βεβαίωση των στοιχείων αυτών αποτάνθηκα στους ρεβιζιονιστές, γιατί αυτούς αναγνωρίζουν οι σοβιετικοί. Αυτοί, όμως, αρνήθηκαν να με δώσουν τέτοιες βεβαιώσεις, παρ’ όλο που τους ενεχείρησα βεβαιώσεις δικών τους στελεχών που υπηρετούσαμε μαζί στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να μη με δοθεί το δικαιούμενο χρηματικό τόσο κατά μήνα.
Παρά τις υποδείξεις των σοβιετικών γιατρών, πως για τη θεραπεία μου χρειάζονται ειδικά λουτρά και σανατόριο, για μένα όλα αυτά είναι απρόσιτα γιατί οι χρουστσω-φικοί ρεβιζιονιστές και οι διορισμένοι απ’ αυτούς στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν επιτρέπουν. Πρέπει να προσθέσω πως έχω γυναίκα ανάπηρη, φορτωμένη στο κορμί της με μοναρχοφασιστικά και αμερικάνικα βλήματα και δύο παιδιά ανήλικα.
Αυτή είναι η αλήθεια, που οι χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές με την οπορτουνιστική κλίκα Παρτσαλίδη-Κολιγιάννη πάνε να της περάσουν χειροπέδες.
Κλείνω το γράμμα μου αυτό με την παράκληση να γνωριστούν οι πολιτικοί πρόσφυγες απ’ την Ελλάδα στις ΛΔ και ο λαός μας στην Ελλάδα με τα απάνθρωπα μέτρα των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών και των διορισμένων απ' αυτούς στο ΚΚΕ.
18 Γενάρη 1966
Με συντροφικούς επαναστατικούς χαιρετισμούς
Σ.Λ.
Λαϊκός Δρόμος, φ.79, 13/3/76
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου