Μια πρωτοφανή επιχείρηση ενάντια στους μετανάστες έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση της ΝΔ τους τελευταίους μήνες. Μία επιχείρηση που περιλαμβάνει τα πάντα: από τη ρατσιστική προπαγάνδα και τις φασιστικές κραυγές μέχρι τη βία, την καταστολή και την ανοιχτή τρομοκρατία. Μία επιχείρηση που μοιάζει να στρέφεται ενάντια στους μετανάστες (και ιδιαίτερα αυτούς που το σύστημα αρέσκεται να αποκαλεί «λαθρομετανάστες») αλλά ουσιαστικά στρέφεται ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης και των εργαζομένων της χώρας, ελλήνων και μεταναστών.
Πρόθυμοι συνοδοιπόροι σε αυτήν την επιχείρηση τα κόμματα του ΛΑΟΣ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και το σύνολο των αστικών ΜΜΕ, απαραίτητα εργαλεία για την επιβολή αυτού του νοσηρού κλίματος που δηλητηριάζει συνειδήσεις και σπέρνει το μίσος και την ξενοφοβία.
Μεγάλος απών, η φωνή της Αριστεράς, η οργανωμένη και συγκροτημένη απάντηση που πρέπει να δοθεί σε όλο αυτόν τον εσμό που μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται εναντίον του.
• Στις 20 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα υπέρ των Προσφύγων. Τι ειρωνεία! Η ημέρα αυτή συνέπεσε με την περίοδο της άγριας δίωξης των μεταναστών, των οικονομικών και κοινωνικών προσφύγων, με μπροστάρη τη «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση. Περίοδος στην οποία επιχειρείται η επιβολή ενός ρατσιστικού, ξενοφοβικού κλίματος στη χώρα μας, με πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες και με τις ρατσιστικές κραυγές να επιχειρούν να σκεπάσουν κάθε δημοκρατική, προοδευτική φωνή που θέλει να αντισταθεί και να εκφράσει την αλληλεγγύη του στους μετανάστες.
Αυτή η περίοδος ξεκίνησε «πανηγυρικά» από τον Οκτώβρη του 2008, όταν η ΕΕ υιοθετούσε το κατάπτυστο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Για τη Μετανάστευση και το Άσυλο», μετά από πρόταση του Σαρκοζί. Ένα σύνολο μέτρων με στόχο τον ασφυχτικό έλεγχο της ροής των μεταναστών και την απέλαση των «ανεπιθύμητων», το οποίο ενσωμάτωνε και την «Ευρωπαϊκή Οδηγία για την “εναρμόνιση των διαδικασιών επιστροφής των υπηκόων τρίτων χωρών”» (Ιούνης 2008) γνωστή και ως «ντιρεκτίβα του αίσχους».
Ο ιμπεριαλισμός ούτε θέλει ούτε μπορεί
Στόχος των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ήταν και είναι να «ορθολογικοποιήσουν» τη μεταναστευτική ροή, να βάλουν φρένο στα εκατομμύρια των μεταναστών που γεννούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η καπιταλιστική υπερεκμετάλλευση που φέρνει την οικολογική, παραγωγική και οικονομική καταστροφή δεκάδων χωρών. Μόνο οι πρόσφατες εξελίξεις στο Πακιστάν δημιούργησαν ένα κύμα δύο περίπου εκατομμυρίων μεταναστών απ’ το οποίο ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αναμένεται να αναζητήσει καταφύγιο στις χώρες της ΕΕ
Απ’ την άλλη, ωστόσο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλη αυτή η κατάσταση, όλη αυτή η εξαθλίωση, τους παρέχει φτηνό εργατικό δυναμικό, εύκολα αξιοποιήσιμο, που τους απαλλάσσει από τα «ενοχλητικά» και «δαπανηρά» εργασιακά δικαιώματα, ενώ παράλληλα δημιουργούνται και οι όροι για την υπονόμευση των δικαιωμάτων αυτών συνολικά.
Γι’ αυτό και πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι ο ιμπεριαλισμός ούτε μπορεί ούτε φυσικά και θέλει να δώσει λύση στο ζήτημα της μετανάστευσης. Γιατί η λύση του θα προϋπέθετε την άρνηση της ίδιας της φύσης και του χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, και τελικά την ανατροπή του. Και αυτό, φυσικά, είναι ένα καθήκον που αφορά μόνο την ίδια την εργατική τάξη και τους λαούς. Δεν είναι δυνατόν, από τη μια, οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να συμμετέχουν -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στις απανταχού επιδρομές ανά τον πλανήτη και, από την άλλη, να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους μετανάστες.
Ωστόσο, ακόμη και στο επίπεδο της «τακτοποίησης», του «εξορθολογισμού», ο ιμπεριαλισμός είναι ουσιαστικά ανίκανος να παρέμβει. Κι αυτό γιατί η όλη του κίνηση και δράση δεν βασίζεται σε μια ορθολογική βάση, αλλά στη βάση που ορίζει ο άκρατος ανταγωνισμός, ο οποίος σε συνθήκες κρίσης οδηγείται σε παραπέρα όξυνση.
Οι στόχοι του ιμπεριαλισμού
Και τότε, ποιος ο λόγος -θα αναρωτηθεί κάποιος- να παρθούν τέτοια μέτρα, τα οποία -πέρα απ’ όλα τ’ άλλα- είναι και ιδιαίτερα δαπανηρά; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί σε τέσσερα επίπεδα.
Πρώτον, στο ότι ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Το ποτάμι των μεταναστών είναι όντως φουσκωμένο και ορμητικό, ιδιαίτερα στις περιοχές των νέων ενδιαφερόντων των ΗΠΑ (Πακιστάν, Αφγανιστάν), και η υπερσυσσώρευσή τους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις αποτελεί πρόβλημα και για τις ίδιες τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις. Ιδιαίτερα, σήμερα, υπό το καθεστώς της κρίσης και με τις θέσεις εργασίας να χάνονται κατά χιλιάδες, η δυνατότητα εκμετάλλευσή τους ξεπερνάει τα όρια του.
Ωστόσο, υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο. Και αυτό έχει να κάνει με την προσπάθεια του καπιταλισμού να αξιοποιήσει τα κύματα των μεταναστών για να αποπροσανατολίσει τις εργαζόμενες μάζες. Να διώξει από πάνω του τις ευθύνες για τη συνεχή επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης. Να διοχετεύσει τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων στους μετανάστες, να σπείρει τη σύγχυση και το διχασμό στις γραμμές της εργατικής τάξης. Ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, μάθαμε ότι για τη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, καθώς και για τη διογκούμενη ανεργία, υπεύθυνοι είναι οι ρακένδυτοι μετανάστες που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα ξεπουλώντας τα πάντα, εγκαταλείποντας τα πάντα.
Το τρίτο επίπεδο έχει να κάνει με το συνολικό αντιδημοκρατικό πλαίσιο που στήνεται με αφορμή τους μετανάστες. Η ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, η χρήση μεθόδων και μηχανισμών που μέχρι σήμερα ήταν απονομιμοποιημένοι, είναι ένα από τα «κέρδη» του κεφάλαιου από αυτήν την υπόθεση. Διότι η καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και η συγκρότηση νέων μηχανισμών πιο άγριας καταστολής, μπορεί σήμερα να αφορά τους μετανάστες, αλλά θα αποτελέσει την «προίκα» του συστήματος ενάντια στις αυριανές εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε φυσικά ότι όλο αυτό το πλέγμα μέτρων ενάντια στους μετανάστες, έχει και μια επιπλέον πτυχή. Αυτήν της μεγαλύτερης πρόσδεσης των εξαρτημένων χωρών στις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Η αυστηροποίηση των όρων παροχής ασύλου και η επιβολή ενιαίας πολιτικής σε σχέση με αυτό είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Ίσως πιο ενδεικτική να είναι η ελληνική περίπτωση. Σήμερα, η ελληνική αστική τάξη και το σύνολο των αστικών κομμάτων παρακαλάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει μέτρα προκειμένου να αποφορτιστεί η χώρα από τις ορδές των μεταναστών. Μέτρα που κυμαίνονται από την ενίσχυση στη φύλαξη των συνόρων, έως την ισοβαρή κατανομή των μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες και το «άνοιγμα» των «εσωτερικών συνόρων» της ΕΕ. Φυσικά, η ΕΕ ήξερε τι προωθούσε με τη συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ (1), την οποία υπέγραψε το ΠΑΣΟΚ και την οποία χρεώνεται σήμερα, τόσο από τη ΝΔ όσο και το ΛΑΟΣ.
Για τις εξελίξεις στη χώρα μας
Εάν όσα αναφέραμε προηγουμένως για την κρίση ισχύουν για τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις της ΕΕ, τότε είναι κατανοητό ότι ισχύουν στο πολλαπλάσιο και με πολύ πιο επιτακτικό τρόπο στην Ελλάδα. Γιατί τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα μπορούν να χρησιμοποιούν εξαρτημένες χώρες σαν τη δική μας ως βαλβίδες εκτόνωσης (έστω και προσωρινής) των προβλημάτων τους. Και αυτό το κάνουν σε κάθε περίπτωση.
Είναι αλήθεια ότι τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια, αλλά και ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές, η συζήτηση γύρω από το μεταναστευτικό έχει «ανάψει» για τα καλά. Μάλιστα, ευνοημένες από αυτή την υπόθεση δείχνουν (και είναι) οι ακροδεξιές τάσεις με πρώτο το ΛΑΟΣ. Ωστόσο, θεωρούμε αστεία την άποψη που λέει ότι την ατζέντα των ευρωεκλογών, και ιδιαίτερα το ζήτημα των μεταναστών, την όρισε το ΛΑΟΣ. Όπως θεωρούμε αστεία την άποψη που αποκαλεί το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο ως «Σύμφωνο Παυλόπουλου-Σαρκοζί-ΕΕ»!!!
Είναι ξεκάθαρο ότι το ΛΑΟΣ και οι πιέσεις που ασκεί προς την ΝΔ χρησιμοποιούνται ως όχημα και αξιοποιούνται από το σύστημα και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα προκειμένου να οδηγήσουν τις εξελίξεις προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Φυσικά και δεν θεωρούμε την εκλογική ενίσχυση του ΛΑΟΣ ή της φασιστοσυμμορίας της Χρυσής Αυγής ως αμελητέο πολιτικό γεγονός. Πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν σε ένα συνολικότερο τοπίο ενίσχυσης ακροδεξιών σχηματισμών στην Ευρώπη. Ωστόσο, το σοβαρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτές οι πιέσεις αντανακλούν πιέσεις του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφάλαιου για ένταση της επίθεσης στους μετανάστες και μάλιστα σε τοπίο υποχώρησης της Αριστεράς.
Γι’ αυτό και προωθεί την επίθεση αυτή με τον πιο έντονο τρόπο. Οι επιχειρήσεις-σκούπα, οι απελάσεις και η ωμή βία είναι πλέον καθημερινά φαινόμενα. Μάλιστα, ο Μαρκογιαννάκης δεν διστάζει να κάνει εξαγγελίες για μία σαρωτική επιχείρηση προς τα τέλη του Ιούλη. Πρόκειται για μια ανοιχτή πρόκληση προς το σύνολο του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου. Πρόκειται για μία επίδειξη δύναμης που δεν έχει στόχο τους μετανάστες και μόνο, αλλά το σύνολο του λαού και των εργαζομένων.
Η δίωξη της πρώην διευθύντριας του 132ου Δημοτικού Σχολείου στην Γκράβα και μιας αλβανίδας δασκάλας εντάσσονται στο πλαίσιο αυτής της προκλητικότητας, στην προσπάθεια ποινικοποίησης κάθε φωνής που αντιστέκεται στο κλίμα ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Συνοδοιπόρο σε αυτήν την επιχείρηση αποτελεί και το ΠΑΣΟΚ. Παρά τις προσπάθειές του να φανεί ότι διαχωρίζεται από τη ΝΔ, δεν το καταφέρνει στο ελάχιστο. Με θέσεις όπως «μηδενική ανοχή στην παράνομη μετανάστευση. Στόχος 0% λαθρομετανάστες», «ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων», «σκληρή διεκδίκηση στην ΕΕ για περαιτέρω πόρους και στήριξη για την προστασία των κοινών μας συνόρων», «εφαρμογή διεθνών και διμερών συμφωνιών και ειδικότερα της εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής Λαθρομεταναστών», αποδέχεται πλήρως το πλαίσιο που θέτει η ΕΕ και νομιμοποιεί το καθεστώς της νέας δίωξης των μεταναστών. Ουσιαστικά, το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να δίνει εξετάσεις προς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα προκειμένου να το στηρίξουν στην αναρρίχησή του προς την εξουσία.
Με αυτήν την έννοια, αποπροσανατολίζουν οι απόψεις που αναδεικνύουν την υπόθεση των ρατσιστικών μέτρων ως μέτωπο ΝΔ-ΛΑΟΣ. Διότι προσπαθούν να «βγάλουν λάδι» το ΠΑΣΟΚ, να σπείρουν αυταπάτες για το πώς πρέπει να απαντηθεί αυτή η τεράστια και επικίνδυνη πρόκληση, να στρώσουν το δρόμο προς μια μελλοντική ΠΑΣΟΚική διακυβέρνηση. Και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι απόψεις εκφέρονται και από δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που -υποτίθεται ότι- θέλουν να συμβάλουν στην υπόθεση του αντιρατσιστικού μετώπου.
«Νόμιμοι» ή «λαθραίοι», η επίθεση τους αφορά όλους
Όλη αυτή η προπαγάνδα του μίσους υποτίθεται ότι στρέφεται ενάντια στους «παράνομους» μετανάστες, τους «λαθρομετανάστες» όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν αυτοί που τους κρατούν σε ομηρία και θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι το δράμα τους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού δεν βρίσκονται μόνο οι «λαθρομετανάστες». Βρίσκεται το σύνολο των μεταναστών.
Το γεγονός ότι οι «λαθρομετανάστες» βρίσκονται πρώτοι στο στόχαστρο έχει να κάνει με το ότι αποτελούν τον αδύναμο κρίκο που θα διευκολύνει το ξεδίπλωμα της νέας αυτής επίθεσης.
Η κατάπτυστη τροπολογία που ψήφισαν ΝΔ και ΛΑΟΣ στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα βάζει σε ευθεία αμφισβήτηση την όποια εξασφάλιση αισθάνονται οι «νόμιμοι» μετανάστες, αποδεικνύει τις πραγματικές προθέσεις της αστικής τάξης.
Η υπάρχουσα νομοθεσία που εξαρτά την ανανέωση της άδειας παραμονής από τα ένσημα, η απαίτηση ανανέωσης της άδειας παραμονής κάθε δύο χρόνια, είναι μερικά ακόμη από τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν εξασφαλίζει τους μετανάστες, αλλά επιδιώκει να τους κρατά σε μόνιμη ομηρία ώστε να μπορεί να τους εκβιάζει σε κάθε ευκαιρία.
Εξάλλου, πώς θα ήταν δυνατόν μία πολιτική που αμφισβητεί και καταστρατηγεί δικαιώματα και κατακτήσεις που θεωρούνταν δεδομένα για τον ίδιο το λαό και τους εργαζόμενους της χώρας, να ακολουθεί αντίστροφη τροχιά για τους μετανάστες;
Τα επιχειρήματά τους είναι στον αέρα
Δεν μπορεί παρά να εξοργιστεί κανείς ακούγοντας τα επιχειρήματα της αστικής ρατσιστικής προπαγάνδας.
«Δεν αντέχει η οικονομία» μας λένε οι καλοθελητές του συστήματος. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι -εάν τους πιστέψουμε- τότε θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι αυτή η οικονομία δεν αντέχει ούτε καν τους Έλληνες εργαζόμενους. Γιατί το τι αντέχει και τι όχι η οικονομία το καθορίζουν τα ποσοστά κέρδους των κεφαλαιοκρατών και όχι οι πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες του λαού αυτής της χώρας. Το γεγονός ότι χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας μέσα στα προηγούμενα χρόνια ενώ οι καπιταλιστές αυγάταιναν τα κέρδη τους, αποδεικνύει ότι η ανεργία δεν προκαλείται γιατί περισσεύουν εργαζόμενοι, αλλά γιατί όταν «περισσεύουν» εργαζόμενοι τα συμφέροντα του κεφάλαιου εξυπηρετούνται αποδοτικότερα.
«Δεν αντέχει η κοινωνία» επιμένουν τα παπαγαλάκια του ρατσισμού θέλοντας να κάνουν το λαό συνένοχο στη μαύρη προπαγάνδα τους. Όμως αυτό που δεν αντέχει η κοινωνία, ο λαός, δεν είναι οι μετανάστες, αλλά οι άθλιες συνθήκες στις οποίες τους εξαναγκάζουν να ζουν, η φτώχια και η εξαθλίωση που τους ακολουθούν σαν ρετσινιά που τους κόλλησε ο «φιλάνθρωπος» ιμπεριαλισμός. Και αυτές τις συνθήκες δεν τις προορίζει μόνο για τους μετανάστες. Τις προορίζει για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού που με ραγδαίους ρυθμούς βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας.
«Οι μετανάστες ευθύνονται για την εγκληματικότητα» κραυγάζουν οι τιμητές του Χίτλερ και του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους που κατέσφαξε χιλιάδες πατριώτες κομμουνιστές και δημοκράτες αγωνιστές. Γι’ αυτούς το να κλέβεις ένα κομμάτι ψωμί, ένα πορτοφόλι ή το να κυκλοφορείς χωρίς χαρτιά (μερικά από τα σπουδαία εγκλήματα που διαπράττουν οι μετανάστες) αποτελούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την καθημερινή κλοπή που υφίσταται ο λαός και οι εργαζόμενοι, από τα εργατικά εγκλήματα που μάταια αναζητούν τους ενόχους, από τους φονικούς βομβαρδισμούς των ιμπεριαλιστών και τα εκατομμύρια των πεινασμένων και διψασμένων που ξεψυχάνε κάθε χρόνο.
Στην Αριστερά ο μόνος αντίλογος
Είναι στον αέρα τα επιχειρήματά τους, κούφια. Αλλά είναι επικίνδυνα. Γιατί απευθύνονται σε φοβισμένους και πολλές φορές απελπισμένους εργαζόμενους (ή άνεργους). Που δεν έχουν το παραμικρό στήριγμα. Που δεν έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν έναν αντίλογο. Γιατί ο μοναδικός λόγος που μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο σε αυτές τις αθλιότητες είναι ο λόγος της Αριστεράς. Και πρέπει να είναι λόγος που θα συνοδεύεται από έργα.
Όμως η Αριστερά έχει τα χάλια της! Και κάνει ότι δεν βλέπει ή ότι δεν καταλαβαίνει. Γιατί είναι μια Αριστερά που αρέσκεται να μετράει τα ποσοστά των εκλογών και όχι τα ποσοστά της φτώχειας και της ανεργίας. Γιατί είναι μια Αριστερά που συγκινείται από τα γκάλοπ και τις σφυγμομετρήσεις και όχι από το δράμα που ζει ο λαός μας και οι μετανάστες. Γιατί είναι μια Αριστερά που αναζητά τρόπους για να έρθει στα μέτρα του συστήματος και όχι να για να το ανατρέψει.
Πώς να αρθρώσει αντιρατσιστικό λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει αντίστοιχες πρωτοβουλίες, όταν ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από την κατραπακιά που έφαγε στις ευρωεκλογές και κοιτάζει να αναθεωρήσει τη στάση που κράτησε το Δεκέμβρη; Πώς να αναλάβει πρωτοβουλίες το ΚΚΕ όταν τα έχει βάλει με το λαό που δεν ψήφισε στις ευρωκάλπες;
Πώς να αναλάβουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ οι δυνάμεις της επαναστατικής -λεγόμενης- Αριστεράς, όταν αυτό που τις απασχολεί είναι η στήριξη των μαγαζιών τους (με όποιο όνομα και συνεταίρο κάθε φορά) και οι εξαγγελίες περί «συγκρότησης του πόλου» και όχι η πραγματική ενασχόληση με τα προβλήματα και τις αγωνίες του λαού και της νεολαίας και μάλιστα την ώρα που αυτή η ανάγκη είναι απαραίτητη περισσότερο από κάθε άλλη φορά;
Πώς να μην κατακλύζουν τα κανάλια τα διάφορα φασιστοειδή όταν η Αριστερά σιωπά;
Ο λαός και οι μετανάστες μπορούν και πρέπει να σηκώσουν τη σημαία του κοινού τους αγώνα ενάντια στα κηρύγματα του μίσους και τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ. Γιατί έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Γιατί τα προβλήματά τους είναι κοινά. Γιατί ο εχθρός τους είναι κοινός. Γιατί όχι μόνο δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν αλλά το αντίθετο. Έχουν κάθε λόγο να δώσουν μαζί τον κοινό αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Στο σύστημα που γεννά τους πολέμους, τη φτώχια και την εξαθλίωση. Στο σύστημα που γεννά το μίσος και την έχθρα ανάμεσα στους λαούς. Και η Αριστερά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την απαραίτητη γέφυρα αλληλεγγύης μεταξύ τους.
Στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, σε κάθε μαζικό χώρο, πρέπει να συγκροτηθούν μαζικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στους μετανάστες προκειμένου να σπάσει το νοσηρό ρατσιστικό κλίμα που θέλουν να μας επιβάλουν. Σε αυτήν την κατεύθυνση, το ΚΚΕ(μ-λ) έχει ήδη πάρει πρωτοβουλίες. Και σκοπεύει να συνεχίσει. Γιατί θεωρεί ότι είναι καθήκον κάθε προοδευτικού, κάθε δημοκρατικού ανθρώπου να απαντήσει συλλογικά στην αντιδραστική ρατσιστική προπαγάνδα.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΊΜΑ ΜΊΣΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΦΟΒΊΑΣ!
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ!
ΙΣΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!
ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΧΩΡΟΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ
ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ!
ΟΧΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΆΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΥΛΟ!
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΔΗΓΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ!
ΚΟΙΝΌΣ ΑΓΏΝΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΏΝ ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΉ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΉ ΒΑΡΒΑΡΌΤΗΤΑ!
ΖΗΤΩ Η ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
(1) Σύμφωνα με τη συνθήκη αυτή που υπογράφτηκε το 2003, το δικαίωμα αίτησης ασύλου για ένα μετανάστη περιορίζεται αποκλειστικά στην πρώτη χώρα προσφυγής του. Αυτό σημαίνει ότι οπουδήποτε στην ΕΕ κι αν συλληφθεί ένας μετανάστης, υπεύθυνη για την «επαναπροώθησή» του (δηλαδή την απέλασή του) είναι η χώρα εισόδου του στην ΕΕ. Πράγμα που για μία «χώρα-εισόδου» όπως η Ελλάδα αποτελεί δυσβάσταχτο όρο.
