Αμέσως μετά τις εκλογές κάνει την εμφάνισή της μια οργανωμένη και καθοδηγούμενη αντιμεταναστευτική υστερία με πρωταγωνιστές την κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ και με εργαλεία ΜΜΕ και Τύπο.
Ολοι οι απολογητές του συστήματος παίρνουν θέση μάχης για να διαμορφώσουν το ανάλογο κλίμα ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες για να πάρουν στη συνέχεια τη σκυτάλη οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους.
Επιχειρήματα κυνικά και ξεδιάντροπα, ελεεινά και τρισάθλια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και βομβαρδίζουν μαζικά την κοινή γνώμη. Ζητήματα όπως η εγκληματικότητα, το εμπόριο ναρκωτικών, η εμπορία ανθρώπων, η εξαναγκαστική πορνεία, το λαθρεμπόριο κ.λπ. κατέληξαν να θεωρούνται εισαγόμενα προβλήματα και να ταυτίζονται με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Στόχος τους είναι, μέσα από τη γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα, να δηλητηριάσουν τη σκέψη και το νου του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, να καλλιεργήσουν τον εθνικισμό, το σοβινισμό και το ρατσισμό ώστε να αποδεχτούν ή, τουλάχιστον, να μην αντιδράσουν στα πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες που ήδη ξεκίνησαν.
Ταυτόχρονα, αξιοποιούν τη θέα της ανέχειας, της δυστυχίας, της εξαθλίωσης καθώς και τις επιθέσεις των φασιστών και των ακροδεξιών στοιχείων ενάντια στους μετανάστες, ώστε να θεωρείται αναγκαία η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης –φυλάκισης μεταναστών και προσφύγων.
Τη βδομάδα αυτή ψηφίστηκαν στη Βουλή «νομοθετικές ρυθμίσεις» για τους μετανάστες, για την εγκληματικότητα και για τις «κουκούλες», μέτρα με στόχο τη νομιμοποίηση της αστυνομικής και κρατικής τρομοκρατίας και των διώξεων ενάντια συνολικά στο λαό και τη νεολαία.
Το σύστημα θεωρεί την περίοδο αυτή τους μετανάστες σαν τον αδύνατο κρίκο -και κυρίως αυτούς που δεν διαθέτουν την περιβόητη κάρτα- και πιστεύει ότι μπορεί να διασπάσει την κοινή πάλη και αντίσταση Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων.
Η απάντηση είναι μία και μόνη: Κοινός αγώνας στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, στους δρόμους και στις γειτονιές για δημοκρατικά δικαιώματα, για το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή και για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και των προσφύγων.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στη χώρα μας ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο περίπου. Τα διάφορα στοιχεία που κατά καιρούς εμφανίζονται, επειδή δεν υπάρχει μια κεντρική καταγραφή, διαφέρουν μεταξύ τους. Οι έρευνες κάνουν λόγο για 900.000 μέχρι 1.200.000. Το 57% των μεταναστών προέρχεται από την Αλβανία, ενώ τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ο αριθμός προσφύγων και μεταναστών που προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Πακιστάν.
Αυτός ο κόσμος ξεριζώθηκε από τις χώρες του, όπως συνέβηκε και στο δικό μας λαό στις δεκαετίες ’50 και ’60, που βρέθηκε στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης.
Ο πόνος και τα βάσανα των μεταναστών είναι παντού και πάντα τα ίδια. Σε πόλη των ΗΠΑ, σε προηγούμενες δεκαετίες, στην είσοδο εστιατορίου είχε αναρτηθεί ταμπέλα που έγραφε: «Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε σκυλιά και Έλληνες».
Η επικείμενη εφαρμογή της Οδηγίας Επιστροφής της ΕΕ το 2010 έχει διαμορφώσει, οργανωμένη από το σύστημα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έξαρση του ρατσισμού και των αντιδραστικών και τρομοκρατικών μέτρων κατά των μεταναστών και των προσφύγων. Η οδηγία επιστροφής που ξεκινάει σε λίγους μήνες στοχεύει στην απέλαση όλων των μεταναστών και προσφύγων που βρίσκονται χωρίς άδεια παραμονής και που ανέρχονται σε 12 εκατομμύρια. Ολος αυτός ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο της σύλληψης, της φυλάκισης και της βίαιης απέλασής του, όπως βίαιος ήταν και ο ξεριζωμός του απ’ τον τόπο του, από τους δικούς του ανθρώπους. Τον ξερίζωσαν κατά εκατομμύρια οι ιμπεριαλιστές της Δύσης, λεηλατώντας τον πλούτο των χωρών τους και ερημώνοντας απέραντες περιοχές. Τον οδήγησαν αναγκαστικά σε δραπέτευση οι πόλεμοι των ιμπεριαλιστών που έσπειραν την καταστροφή και τον θάνατο στους λαούς όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τα Βαλκάνια και αλλού. Ξεριζώθηκε από την κατάρρευση των καθεστώτων της Αν. Ευρώπης και της παλινόρθωσης σε αυτές τις χώρες και μάλιστα στην ακραία τους μορφή. Και ο κατάλογος μπορεί να συμπληρωθεί με άπειρες αθλιότητες και εγκληματικές ενέργειες από τους ιμπεριαλιστές.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ τα οποία δημοσιεύτηκαν στο Εθνος της Κυριακής 21 Ιούνη, αναφέρεται πως «εντός του 2008 και μέχρι τα τέλη του, 42 εκατομμύρια πρόσφυγες μετακινήθηκαν λόγω συρράξεων και διώξεων. Από αυτούς, περίπου 16 εκατομμύρια διέφυγαν ήδη σε άλλα κράτη ζητώντας άσυλο, ενώ άλλα 26 εκατομμύρια είναι εκτοπισμένοι στο εσωτερικό της χώρας τους». Τα στοιχεία αυτά δεν περιλαμβάνουν τους οικονομικούς μετανάστες που ο αριθμός τους αυξάνεται τον τελευταίο καιρό με γρήγορους ρυθμούς. Τα νέα στοιχεία για την παγκόσμια μετανάστευση την ανεβάζουν στα 180 εκατομμύρια, ενώ τους πρόσφυγες στα 70 εκατομμύρια.
Οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί αποτελούν το 45% του συνολικού αριθμού προσφύγων που βρίσκονται κάτω από την προστασία του ΟΗΕ. Το 96% των Αφγανών εγκαθίσταται τουλάχιστον προσωρινά στο Πακιστάν ή στο Ιράν. Αντίστοιχα εκτιμάται ότι 1,9 εκατομμύρια Ιρακινοί μετακινήθηκαν σε γειτονικές χώρες.
Τα στοιχεία του ΟΗΕ δείχνουν επίσης ότι χώρες οι οποίες έχουν δικό τους πληθυσμό που μεταναστεύει είναι χώρες που συγχρόνως δέχονται πρόσφυγες από άλλα κράτη. Παράδειγμα το Πακιστάν, που υποδέχτηκε 1,8 εκατομμύρια πρόσφυγες, η Συρία 1,1 εκατομμύρια, το Ιραν 980.000 κ.λπ. Αν τα παραπάνω στοιχεία για τον κόσμο της προσφυγιάς αποκαλύπτουν τις αιτίες της που βρίσκονται στους πολέμους που εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστές και που οδηγούν στον ξεριζωμό τεράστιων πληθυσμών, από την άλλη υπάρχει και η πλευρά της λεηλασίας του πλούτου των χωρών της Ασίας, Αφρικής και Λ. Αμερικής, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμου υποσιτίζεται. Οι υποσιτιζόμενοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ξεπέρασαν το ένα δισεκατομμύριο, αριθμός που αυξήθηκε μέσα σε ένα χρόνο κατά 100 εκατομμύρια σαν συνέπεια της οικονομικής κρίσης, που σημαίνει πως τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα για το επόμενο διάστημα. Αναλυτικότερα, ο επικεφαλής του Διεθνούς Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων Ζακ Ντιούφ ανακοίνωσε τις εκτιμήσεις του οργανισμού που ανεβάζουν τον αριθμό των πεινασμένων από 915 εκατομμύρια το 2008 σε 1,02 δις φέτος. Από αυτούς, περίπου 642 εκατομμύρια βρίσκονται στην περιοχή Ασίας – Ειρηνικού, 265 εκ. στην Υποσαχάρια Αφρική, 52 εκ. στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή ενώ στη Λ. Αμερική και στην Καραϊβική 53εκ. και στις αποκαλούμενες αναπτυγμένες χώρες 15 εκατομμύρια. Να τονίσουμε επίσης πως η πρόσφατη αύξηση της πείνας (ο 1 στους 6) δεν οφείλεται σε κακές σοδιές αλλά στην παγκόσμια οικονομική κρίση που οδήγησε σε μείωση του εισοδήματος και αύξηση της ανεργίας, σε συνδυασμό με τις υψηλές τιμές τροφίμων, που αναγκάζουν τις εργαζόμενες μάζες να ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους σε βασικά διατροφικά προϊόντα. Να, λοιπόν, γιατί αυτός ο κόσμος αναγκάστηκε να ξεριζωθεί από τη χώρα του και να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, το δρόμο της αγωνίας και της αβεβαιότητας για το αύριο αλλά και κάποιας ελπίδας να καταφέρει κάτι. Και αυτό το κάτι είναι να ζήσουν σαν άνθρωποι. Αυτό ακριβώς διεκδικούν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας.
Κάποιοι απ’ αυτούς δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον προορισμό τους, να δοκιμάσουν την τύχη τους, να ικανοποιήσουν την ελπίδα τους, «χάθηκαν» στη διαδρομή, έχασαν τη ζωή τους στα σύνορα πέφτοντας σε νάρκες, πάγωσαν στα χιόνια και κάποιες άλλες χιλιάδες βρίσκονται στο βυθό της θάλασας από τα σαπιοκάραβα ή από την προσπάθειά τους να σωθούν από τους διώκτες τους.
Μόνο τους τελευταίους 3 μήνες πνίγηκαν περισσότεροι από 600 άνθρωποι και ανάμεσά τους μικρά παιδιά. Ολοι τους ήξεραν τους κινδύνους του «ταξιδιού» τους, αλλά η δύναμη της ανάγκης φάνηκε πιο ισχυρή. Όπως ισχυρή είναι και η ανάγκη του κεφαλαίου να βρει φτηνή εργατική δύναμη και την έχει βρει στους μετανάστες για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Και σήμερα στα πλαίσια της οικονομικής του κρίσης επιχειρεί μέσω των απελάσεων αλλά και αυτών που θα μείνουν να ζουν καθημερινά με το φόβο της απέλασης και των διώξεων.
Η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και όλοι οι απολογητές του συστήματος δηλώνουν πως θα διώξουν όλους όσοι είναι παράνομοι ή, όπως αλλιώς τους αποκαλούν, «λαθρομετανάστες».
Το ποιοι μετανάστες είναι νόμιμοι και ποιοι δεν είναι αυτό το καθορίζει η κυβέρνηση. Αυτή είναι που θέτει τους όρους και τις απαιτήσεις και πάντα οι προϋποθέσεις είναι δύσκολες ώστε ένα μεγάλο μέρος δεν μπορεί να τις εξασφαλίσει. Αυτό ακριβώς θέλει το κεφάλαιο και αυτή την πολιτική εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του, δηλαδή να μη νομιμοποιούν τους μετανάστες για να τους κρατάνε πάντα σε ομηρία ώστε να γίνονται τα μεγαλύτερα θύματα της εκμετάλλευσης, για να μπορούν με αυτόν τον τρόπο όσους και όποτε δεν χρειάζονται να τους απελαύνουν.
Οι μετανάστες είναι εργαζόμενοι, είναι άνθρωποι της δουλειάς και του μόχθου, είναι τα ταξικά μας αδέρφια. Τη μάχη και κάθε μάχη η εργατική τάξη της χώρας οφείλει να τη δώσει με όλα τα τμήματά της, και οι μετανάστες αποτελούν τμήμα της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν προσδιορίζεται σαν τάξη από την εθνική ή τη θρησκευτική της συνείδηση ή το χρώμα της αλλά από την ταξική της συνείδηση, αυτή που διαμορφώνει μέσα από τη σύγκρουσή της με το εκμεταλλευτικό σύστημα και αυτή τη μάχη τη δίνουν σε διάφορα επίπεδα όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας. Και μια από αυτές τις μάχες είναι να υπερασπιστούμε τους μετανάστες και να αντισταθούμε στις διώξεις και τις απελάσεις τους.
