Ανατροπή της επίθεσης!
Αντιλαϊκή επέλαση
Στον κόσμο της δουλειάς να μεταφέρουν τον λογαριασμό προτείνει η ΕΕ στις κυβερνήσεις-μέλη της. Το ίδιο και το μεγάλο κεφάλαιο, από κοινού και σε κάθε χώρα χωριστά. Να μεταβιβάσουν όχι μόνο το κόστος, αλλά ολόκληρη την κρίση τους. Πιο συγκεκριμένα: το σύνολο των επιπλέον φόρων που περιλαμβάνει το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα που έστειλε η κυβέρνηση της ΝΔ στις Βρυξέλλες για την επόμενη τριετία ανέρχεται σε 28,056 δισ. ευρώ. Οσα δηλαδή πρόσφερε στους τραπεζίτες και γενικότερα στην πλουτοκρατία.
Ταυτόχρονα, το μεγάλο κεφάλαιο στη χώρα μας, ντόπιο και ξένο, προχωρεί με ταχύτατους ρυθμούς στην κατάργηση όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, για να αυξήσει τα κέρδη του. Να ανατρέψει δικαιώματα δεκαετιών, αξιοποιώντας την κρίση του και να δημιουργήσει συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Μέσα σε αυτή την κατεύθυνση καταργεί τις Συλλογικές Συμβάσεις, το 8ωρο, το πενθήμερο και επιβάλλει τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές εργασίας. Ετσι, το 8ωρο το κάνει 7ωρο, 6ωρο κ.λπ., ενώ το πενθήμερο, γίνεται τετραήμερο, τριήμερο, με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα. Πρόκειται για μια αντιλαϊκή επέλαση η οποία δεν έχει όρια και εντάσσεται στη στρατηγική του κεφαλαίου να επιβάλει στην εργατική τάξη και σε όλους τους εργαζόμενους την απόλυτη κυριαρχία του. Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται δεν είναι προσωρινά αλλά έρχονται για να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να δημιουργήσουν ένα καθεστώς εργασιακών σχέσεων που θα διατηρηθεί και μετά την κρίση.
• Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι απολύσεις, οι οποίες αρχίζουν και στη χώρα μας να παίρνουν εφιαλτικές διαστάσεις. Ανεργία και απολύσεις, χρησιμοποιούνται από τις επιχειρήσεις σαν τον πιο ισχυρό μοχλό πίεσης στους εργαζόμενους ώστε να αποδεχτούν τόσο τις ανατροπές στις εργασιακές τους σχέσεις όσο και τη μείωση των μισθών τους. Ολα τα παραπάνω δεν είναι κάποια ακραία περιστατικά που χρησιμοποιούν δήθεν ελάχιστοι ασυνείδητοι εργοδότες, όπως προβάλλεται, αλλά αποτελούν την κύρια τάση και έχουν γίνει κυρίαρχο καθεστώς. Αυτό πλέον δεν μπορούν να το κρύψουν, αφού καθημερινά βγαίνουν στην επιφάνεια δεκάδες περιστατικά. Οχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παντού στον κόσμο το κεφάλαιο προσπαθεί να επιβάλει τις πιο εξοντωτικές εργασιακές σχέσεις και να διαμορφώσει έναν σύγχρονο μεσαίωνα. Να μπορούν να χρησιμοποιούν τον εργαζόμενο όπως θέλουν και όποτε θέλουν. Τη μία σαν άνεργο, την άλλη σαν μισοάνεργο, την επομένη προσωρινά, ή εποχικά κ.λπ. Και σε κάθε περίπτωση, χωρίς δικαιώματα, χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς σταθερό μισθό, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, περίθαλψη, με δυο λόγια να ζει όσο και όπως μπορεί, μέσα στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα. Αυτή την πραγματικότητα αρχίζουν να ζουν οι εργαζόμενοι τόσο τη χώρα μας όσο και στον κόσμο. Ζητούν από τους εργαζόμενους δάκρυα και πόνο, για να μπορεί η αστική τάξη ακόμα και σε περιόδους κρίσης να θυσαυρίζει, φορτώνοντας τις συνέπειες της κρίσης στους ώμους της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Το κεφάλαιο παντού στον κόσμο έχει αποθρασυνθεί, αφού βλέπει την αδυναμία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και κυρίως του αριστερού κινήματος να οργανώσει και να προωθήσει τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Να αξιοποιήσει με τη σειρά του τη συσσωρευμένη οργή των εργατικών και λαϊκών μαζών, τις διαθέσεις τους και τις απαιτήσεις τους για αντιστάσεις, διεκδικήσεις και ανατροπές των κεφαλαιοκρατικών και κυβερνητικών πολιτικών. Και είναι φανερό πως όσο καθυστερεί να βγει στο προσκήνιο μια μαζική ταξική αντιμετώπιση των ζητημάτων, όσο καθυστερεί η ταξική σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα και με το πολιτικό του προσωπικό, τόσο το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές θα κάνουν επίδειξη δύναμης. Τόσο περισσότερο θα βγαίνουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα να ζητούν από τις κυβερνήσεις τους, να πάρουν για τους εργαζόμενους μέτρα ΣΟΚ! Να τους οδηγήσουν δηλαδή σε συνθήκες δουλειάς και ζωής, αγριότητας, βαρβαρότητας, εργασιακής και κοινωνικής εξαθλίωσης.
Τους βλέπουμε όλους αυτούς τους κάθε λογής Μίχαλους να βγαίνουν από κανάλι σε κανάλι, να στέλνουν το μήνυμα στους συναδέλφους τους κεφαλαιοκράτες, να μη διστάζουν να περνούν και να προωθούν κάθε αντεργατικό μέτρο, ακόμα και αν δεν το επιτρέπει η εργατική νομοθεσία. Πάντα το κεφάλαιο στην πράξη καταργεί δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν κατοχυρωθεί με νόμους του κράτους, με συμβάσεις, με θεσμούς κ.λπ. Πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες κρίσης, επιχειρείται να μην αφήσει τίποτα όρθιο, τίποτα που να θυμίζει εργατική κατάκτηση και δικαίωμα.
• Τα πράγματα για την εργατική τάξη, για τη νεολαία, για τον λαό θα γίνουν πολύ χειρότερα. Τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι λαϊκές μάζες βρίσκονται στην αρχή μιας νέας και πιο άγριας επίθεσης σε βάρος της ίδιας τους της ζωής. Ερχεται μια μεγάλη στρατιά ανέργων, όπου η πείνα και η ανέχεια θα τσακίζει ζωές, θα συνθλίβει προσδοκίες και όνειρα και οι εργαζόμενες μάζες οφείλουν –και πρώτοι από όλους οι πρωτοπόροι– να ανασκουμπωθούν και να οργανωθούν για να ετοιμάσουν και να εξαπολύσουν τους δικούς τους αγώνες.
Ηδη η λεγόμενη επίσημη ανεργία στη χώρα μας, αυτή δηλαδή που καταγράφουν οι στατιστικές του κράτους, ανέβηκε κοντά στις 400.000 και διάφοροι αναλυτές προβλέπουν την εκτίναξή της στο επόμενο διάστημα στις 550.000, ενώ δεν αποκλείουν να πάει πιο ψηλά. Η πραγματική, ωστόσο, ανεργία –αυτή που σκόπιμα δεν καταγράφουν οι στατιστικές, για ευνόητους λόγους για την κυβέρνηση και το σύστημα– ανέρχεται σε 600.000. Αν σε αυτούς προστεθούν οι μισοάνεργοι, δηλαδή όλοι εκείνοι που δουλεύουν με μερική απασχόληση, εποχικοί και προσωρινά, σαν συμβασιούχοι, τότε ο πραγματικός αριθμός των ανέργων και μισοανέργων θα είναι το 50% του κόσμου της δουλειάς.
• Να υπογραμμίσουμε στο σημείο αυτό και τις άτυπες μορφές εργασίας, όπως είναι αυτές των σχέσεων… εργολαβίας, τα περίφημα «μπλοκάκια», όπου οι εργαζόμενοι εμφανίζονται σαν εργολάβοι. Με αποτέλεσμα να μην έχουν κανένα εργατικό δικαίωμα και ο κόσμος αυτός ανέρχεται στις 250.000. Οι εργοδότες έχουν δικαίωμα να τους απολύουν χωρίς αποζημίωση, βεβαίως δεν δικαιούνται ταμείο ανεργίας, αφού τους εμφανίζουν σαν εργολάβους.
• Οι απολύσεις είναι καθημερινές και μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι μπαίνουν στη στρατιά των ανέργων. Στις κατασκευές, στο εμπόριο, στον τουρισμό και στον βιομηχανικό κλάδο, όπως στην κλωστοϋφαντουργία, στον ιματισμό, στο δέρμα κ.λπ., η κατάσταση είναι τραγική, αφού η ανεργία μπήκε στην καθημερινή ζωή των εργαζόμενων και το αύριο φαντάζει εφιαλτικό. Η κατάσταση των εργαζόμενων χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Ο πληθωρισμός πέφτει και η ακρίβεια φουντώνει, οι τιμές των τροφίμων, των υπηρεσιών, αρκούν για να εξαφανίσουν το εισόδημα των λαϊκών οικογενειών. Η λιτότητα γίνεται όλο και πιο άγρια, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται δραματικά στο όνομα των ελλειμμάτων.
Η ανέχεια αγκαλιάζει με γρήγορους ρυθμούς το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Χειρότερες μέρες και περισσότερα βάσανα έρχονται για τον κόσμο της δουλειάς και του μόχθου και κανείς δεν μπορεί να έχει την παραμικρή αμφιβολία.
• Για την εργατική τάξη, για τον λαό και για τη νεολαία ο δρόμος του αγώνα και της αντίστασης προβάλλει όλο και πιο επιτακτικά και καμιά καθυστέρηση δεν πρέπει να υπάρξει.
Βέβαια, ο αστικός πολιτικός κόσμος ανησυχεί για το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής έκρηξης –και μάλιστα με εργατικά χαρακτηριστικά– και προσπαθεί να εγκλωβίσει τις ανησυχίες και την οργή των εργαζόμενων στο πλαίσιο της εκλογολογίας που συντηρούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και των ίδιων των εκλογών, που ενδέχεται να προκύψουν σαν συνέπεια των γενικότερων αναταραχών του συστήματος. Τόσο τα αστικά κόμματα και δυνάμεις όσο και αυτά της ρεφορμιστικής Αριστεράς, και όχι μόνο, για όμοιους αλλά και για διαφορετικούς λόγους, επιθυμούν και επιχειρούν να δώσουν λύσεις μέσω εκλογών (ευρωεκλογών ή εθνικών εκλογών). Λύσεις για να ενισχύσουν τη συνοχή του συστήματος για τα κόμματα της αστικής τάξης και να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τον λαό και από την πλευρά των ρεφορμιστών λύσεις που απομακρύνουν την πάλη των εργαζόμενων και τη σύγκρουσή τους με το σύστημα, στο πεδίο των ταξικών αγώνων στους δρόμους. Η Α. Παπαρήγα, μιλώντας στο πλαίσιο του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ τόνισε πως «οι ευρωεκλογές αποτελούν μια χρυσή ευκαιρία για τους εργαζόμενους» δηλαδή να καταψηφίσουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να υπερψηφίσουν το ΚΚΕ.
Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία μπορούν να βρουν λύσεις μόνο έξω από τις εκλογές, έξω και ενάντια στην εκλογολογία. Τις λύσεις θα τις βρουν στα πεδία που αυτές γνωρίζουν, σε αυτά που τους διδάσκει η πείρα τους και η ιστορία των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Αυτών της ανυποχώρητης πάλης ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα και στο πολιτικό προσωπικό που το υπηρετεί.
Αγώνες και λύσεις που θα προκύψουν μέσα από τις γραμμές τους και που θα δείξουν την πραγματική τους δύναμη. Αγώνες για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης μέσα από την ισχυροποίηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μέσα από την ενίσχυση της επαναστατικής Αριστεράς και της κομμουνιστικής κατεύθυνσης στο κίνημα. Μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ενάντια στη φτώχεια, στην ανεργία και στις απολύσεις. Αγώνες για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις. Αγώνες ενάντια στις απολύσεις και για να επιδοτούνται όλοι οι άνεργοι, χωρίς προϋποθέσεις, για όλο το διάστημα της ανεργίας τους.
Αγώνες για πλήρη και σταθερή δουλειά. Ολα μπορούν να γίνουν από τους εργαζόμενους όταν πάρουν την υπόθεση του αγώνα και του κινήματος στα δικά τους χέρια.
