Τα πάνω κάτω φέρνει η καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων και πρωταρχικά των γυναικών. Η απόφαση, που σε πρώτη φάση επικεντρώνεται στο να καταδικάσει την Ελλάδα για τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις των γυναικών, καθορίζει, επίσης, πως η ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι κοινωνική αλλά επαγγελματική. Ετσι, δίνεται η αφορμή στην κυβέρνηση να προχωρήσει στον επόμενο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Φαίνεται πως έχουν τέτοιο αντιδραστικό βάθος τα σχέδιά της, που είχε ανάγκη το άλλοθι της συγκεκριμένης απόφασης. Εδώ και καιρό, άλλωστε, ήταν γνωστό σε όλους, ιδίως στην κυβέρνηση και τη συνδικαλιστική ηγεσία, πως η απόφαση θα ήταν καταδικαστική. Αφέθηκαν, λοιπόν, τα πράγματα να εξελιχθούν με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Καταρχήν, χαρακτηρίζοντας την ασφάλιση του Δημοσίου ως επαγγελματική και όχι ως κοινωνική, ανατρέπεται η βάση στήριξης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Σήμερα, η βασική σύνταξη στο Δημόσιο δίνεται κατευθείαν από τον κρατικό κορβανά, δεν υπάρχει ταμείο. Η κυβέρνηση δεν μπορούσε να επικαλεστεί, όπως έγινε με τον ιδιωτικό τομέα, χρεοκοπία ταμείων αφού κάτι τέτοιο θα υποδήλωνε χρεοκοπία του κράτους. Δεν μπορούσε να βρει πειστικές δικαιολογίες για να προχωρήσει την αντισφαλιστική της επιδρομή στο Δημόσιο. Με τη συγκεκριμένη απόφαση της δίνεται η δυνατότητα να απαλλαγεί από αυτήν την κοινωνική υποχρέωση και να δρομολογήσει το ξεθεμέλιωμα όλου του ασφαλιστικού συστήματος στο Δημόσιο.
Εξοργιστική είναι η θέση του δικαστηρίου που χαρακτηρίζει την πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών ως προνόμιο. Με απίστευτους συλλογιστικούς ακροβατισμούς αποφαίνεται πως δεν τηρείται η αρχή της ισότητας των δύο φύλων. Από τη μία επισημαίνει πως οι γυναίκες δεν έχουν ίση μεταχείριση στην εργασία και τους έχουν ανατεθεί επιπλέον ρόλοι στην οικογένεια, αλλά απ’ την άλλη, λέγοντας πως με την πρόωρη συνταξιοδότηση δεν μπόρεσαν να λυθούν οι ανισότητες σε βάρος των γυναικών, προτείνει την κατάργησή της. Ταυτόχρονα, το σκεπτικό της απόφασης δίνει τη δυνατότητα να χαρακτηριστεί ως προνόμιο κάθε παροχή στις γυναίκες, όπως οι άδειες μητρότητας κ.λπ. Πίσω από μια τέτοια συλλογιστική δεν μπορεί να κρυφτεί εύκολα η πραγματικότητα. Αυτή είναι πως στο πλαίσιο των αποφάσεων και ντιρεκτίβων της Ε.Ε. και των εκάστοτε κυβερνήσεων που αδιάκοπα νομοθετούν αντιασφαλιστικούς νόμους (βλέπε νόμοι Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά) πρέπει να καταργηθεί κάθε πρόωρη συνταξιοδότηση (γυναικών, βαρέα και ανθυγιεινά), να μειωθούν οι συντάξεις, να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές και τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.
Η πρόωρη συνταξιοδότηση των γυναικών όχι μόνο δεν είναι προνόμιο αλλά αναφαίρετο δικαίωμα που καταχτήθηκε μετά από αγώνες του εργατικού και του γυναικείου κινήματος. Είναι ένα μικρό αντιστάθμισμα προς τις γυναίκες που βιώνουν στη δουλειά τους και συνολικά στη ζωή τους την άνιση μεταχείριση. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων αυτού του συστήματος, τους έχει ανατεθεί το κύριο βάρος της ανατροφής των παιδιών, ενώ πολύ συχνά αναλαμβάνουν το ρόλο της κοινωνικής πρόνοιας απέναντι σε συγγενείς ασθενείς ή ηλικιωμένους.
Διάφορες προτάσεις που ακούγονται για να απαλύνουν την κατάσταση που δημιουργείται με την κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, όπως δημιουργία βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών, αντηχούν αστείες στα αφτιά των γυναικών αφού οι δημόσιες υποδομές είναι ανύπαρκτες και η κατεύθυνση είναι ακόμη και μέρος των νηπιαγωγείων να δοθεί στον ιδιωτικό τομέα. Σε κάθε περίπτωση, η διεκδίκηση δωρεάν παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ασφαλιστικές κατακτήσεις.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται μετά την απόφαση του δικαστηρίου είναι ιδιαίτερα δυσμενής για τις γυναίκες. Ουσιαστικά για τις εργαζόμενες μετά το 1993 δεν υπάρχει πρόωρη συνταξιοδότηση. Αυτό ισχύει ήδη για τον ιδιωτικό τομέα και τώρα βρίσκει εφαρμογή και στο Δημόσιο. Η κατηγορία αυτή για να βγει στη σύνταξη χρειάζεται είτε 37 χρόνια υπηρεσίας χωρίς όριο ηλικίας είτε να έχει συμπληρωθεί η ηλικία των 65 ετών. Η κατεύθυνση είναι να μπαίνουν ως προϋπόθεση και τα χρόνια υπηρεσίας και το όριο ηλικίας. Οι ασφαλισμένες για το διάστημα πριν από το 1982 είτε έχουν βγει στη σύνταξη είτε μπορούν άμεσα να κάνουν χρήση διατάξεων και να συνταξιοδοτηθούν. Για το μεσοδιάστημα από το 1983 ως το 1992 η τάση είναι να αντιμετωπιστούν όπως και οι ασφαλισμένοι μετά το 1993. Με βάση τα παραπάνω, μια γυναίκα πρέπει να εργαστεί περισσότερο από 5 ως 17 χρόνια. Χιλιάδες γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτή τη δυσβάσταχτη κατάσταση. Κάθε προγραμματισμός ανατρέπεται σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση και η επίθεση του συστήματος κάνουν τη ζωή των εργαζόμενων αφόρητη σε όλα τα επίπεδα.
Είναι φανερό πως η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται την εφαρμογή των μέτρων. Αν θα θελήσει να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς, πιθανό να υπάρξει κάποιο μεσοδιάστημα προσαρμογής, όπως λένε. Δεν είναι όμως καθόλου δεδομένο ούτε πόσο θα είναι αυτό ούτε και ποιες κατηγορίες γυναικών θα προλάβουν τρέχοντας να εκμεταλλευτούν ό,τι μπορούν από τα απομεινάρια των δικαιωμάτων τους. Αλλωστε, υπάρχει πάντα η λεγόμενη ποινή του 6% για κάθε χρόνο πρόωρης συνταξιοδότησης, που στη σημερινή οικονομική ανέχεια λειτουργεί αποτρεπτικά.
Η κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης των γυναικών είναι ένα ακόμη χτύπημα των κατακτήσεων των εργαζομένων. Οι γυναίκες εργαζόμενες χωρίς αμηχανία οφείλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να αντιπαρατεθούν με τα αντιδραστικά ιδεολογήματα που στο όνομα της ισότητας τις καταδικάζουν σε μια ζωή χωρίς παρόν και προοπτική. Οι εργαζόμενοι πρέπει να σταθούν ενωμένοι κόντρα στην εφαρμογή των αποφάσεων των ευρωπαϊκού δικαστηρίου που ανοίγει το δρόμο για την αντιασφαλιστική επιδρομή στο Δημόσιο. Το ξεπέρασμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που έχουν εξαφανιστεί από παντού, είναι αναγκαίος όρος. Με τα σωματεία ως όπλα, η μάχη πρέπει να δοθεί μαζικά και δυναμικά.
Γυναίκες του ΚΚΕ(μ-λ)
