Σε συνθήκες γενικευμένης αβεβαιότητας και ανασφάλειας βρίσκονται οι εργαζόμενοι της χώρας από την ένταση και έκταση των αντεργατικών μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση με μορφή χιονοστιβάδας. Διαθεσιμότητες, απολύσεις, ελαστικό ωράριο, πάγωμα μισθών, ακόμα και μείωσή τους, αμφισβήτηση συλλογικών συμβάσεων, χτύπημα ασφαλιστικών δικαιωμάτων στις εργαζόμενες γυναίκες, είναι ορισμένα από εκείνα τα μέτρα που συνθέτουν τον χαρακτήρα και το μέγεθος της νέας αντεργατικής καταιγίδας. Στο όνομα της κρίσης, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κλοιό καθώς καλούνται εκβιαστικά να επιλέξουν μεταξύ μείωσης αποδοχών έως και 25%, λόγω 4ήμερης εβδομάδας εργασίας ή των απολύσεων-διαθεσιμοτήτων. Τα κρούσματα μείωσης της εργάσιμης εβδομάδας είναι όλο και πιο μαζικά, εντονότερα σε συγκεκριμένους βιομηχανικούς κλάδους στη Β. Ελλάδα, αλλά και σε κλάδους όπως ο τουρισμός. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, όπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα, ότι στην Κρήτη το 50% των νέων συμβάσεων που υπογράφονται εν όψει της έναρξης της τουριστικής περιόδου αφορά τετραήμερη απασχόληση. Στο Κιλκίς η βιομηχανία ανελκυστήρων Kleeman Hellas προχώρησε στην εφαρμογή επτάωρης εργασίας για 900 εργαζόμενους. Στην ίδια περιοχή, η ΠΥΡΑΜΙΣ προχώρησε και αυτή σε τετραήμερη εργασία για 150 εργαζόμενους. Στη Β. Ελλάδα όπως είναι γνωστό, στην προώθηση των πιο ακραίων αντεργατικών μέτρων πρωτοστατεί ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ, Γ. Μυλωνάς, ο οποίος έχει προχωρήσει σε μείωση των ωρών εργασίας από 8 σε 6,5 ώρες την ημέρα για 1.300 εργαζόμενους της εταιρίας ΑΛΟΥΜΥΛ. Επίσης η HELLENIC STEEL, πέρα από την καταγγελία της συλλογικής σύμβασης, έχει προχωρήσει σε διαθεσιμότητες 5-10 ημερών των 300 από τους 418 εργαζόμενους στη χαλυβουργία. Εδώ θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως η μείωση της εργάσιμης εβδομάδας δεν επιδρά αρνητικά μόνο στη μείωση του μισθού, αλλά και στη σύνταξη. Για παράδειγμα, εργαζόμενος που δουλεύει τέσσερις αντί για πέντε μέρες την εβδομάδα θα δει το εισόδημά του να μειώνεται από τα 1.000 ευρώ στα 800, ενώ για να βγει στη σύνταξη θα χρειαστεί αντί 35 χρόνια ασφάλισης 42 χρόνια.
· Το Ινστιτούτο Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων (ΙΤΕΠ), σύμφωνα με έρευνά του που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες στον Τύπο, προβλέπει ότι στον κλάδο του τουρισμού θα χάσουν τη δουλειά τους έως και 140.000 εργαζόμενοι τους επόμενους μήνες.
· Αντίστοιχου χαρακτήρα πρόβλημα εμφανίζεται και στη βιομηχανία, η οποία απασχολεί 530.000 άτομα. Το 41% από τις 100.000 περίπου επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους κλάδους της βιομηχανίας δηλώνει ότι θα προχωρήσει σε απολύσεις.
· Στις κατασκευές τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους 400.000 εργαζόμενους στον κλάδο.
· Στις τράπεζες και στις ασφαλιστικές εταιρείες πρόκειται να χάσουν τη δουλειά τους χιλιάδες εργαζόμενοι.
· Η ανεργία στη χώρα μας για 26 συνεχόμενα χρόνια, σε ετήσια βάση αποτιμάται σε 400.000 ανέργους. Αυτοί οι αριθμοί βάσει των στοιχείων των κρατικών στατιστικών υπηρεσιών, οι οποίες βέβαια για πολιτικές σκοπιμότητες μειώνουν τα πραγματικά μεγέθη της ανεργίας. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως λίγες βδομάδες πριν, έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου κατέγραψε για το τελευταίο τρίμηνο του 2008, 86.000 απολύσεις. Όλα λοιπόν τα στοιχεία οδηγούν σε μια τρομακτική έκρηξη της ανεργίας με οδυνηρές συνέπειες για τις πλατιές μάζες των εργαζομένων.
Το κεφάλαιο πάντα χρησιμοποιούσε την ανεργία για να αντλεί φθηνή εργατική δύναμη και να κρατάει χαμηλά τους μισθούς. Σήμερα τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα, οι εκβιασμοί, οι απειλές και οι απολύσεις στοχεύουν από την πλευρά της εργοδοσίας στη χειροτέρευση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και συνολικότερα των σχέσεων εργασίας. Το κεφάλαιο διεθνώς και στη χώρα μας, και πολύ περισσότερο σήμερα σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης, επιχειρεί σε μαζική κλίμακα να αφαιρέσει κατακτήσεις των εργαζομένων, να μην αφήσει δηλαδή τίποτα όρθιο και να αμφισβητήσει και να αφαιρέσει κάθε δικαίωμα των εργατικών μαζών να διαπραγματεύονται τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης. Αυτό που ακριβώς επιχειρεί να επιβάλει είναι συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης κοινωνικού μεσαίωνα, όπου ο κόσμος της δουλειάς θα βρίσκεται υποταγμένος στις ανάγκες και απαιτήσεις του κεφαλαίου. Πρόκειται για μία στρατηγική επιδίωξη του κεφαλαίου για να αποκτήσει –και για πολλά χρόνια– την απόλυτη κυριαρχία του πάνω στην εργατική τάξη.
Η περίοδος είναι κρίσιμη για τις εργαζόμενες μάζες και η συνέχεια θα είναι ακόμα χειρότερη αφού το κεφάλαιο κλιμακώνει την επίθεσή του και δίνει σε αυτή γενικευμένο χαρακτήρα. Και έχει, όπως είναι ολοφάνερο, την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης και του κόμματος της ΝΔ αλλά και αυτήν της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Το κεφάλαιο σίγουρα βιάζεται να ικανοποιήσει τους στόχους του απέναντι στους εργαζόμενους και αξιοποιεί τον συσχετισμό δύναμης που είναι στις σημερινές συνθήκες υπέρ του και κάνει επίδειξη δύναμης. Σε αυτή την κατεύθυνση παραβιάζει ακόμα και την εργατική νομοθεσία η οποία παρέχει ορισμένα στοιχειώδη δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Και τα παραβιάζει βάναυσα και προκλητικά, για να χρησιμοποιεί τον εργαζόμενο όσο θέλει, όταν θέλει και όπως θέλει και σε αυτό έχει την απόλυτη στήριξη της κυβέρνησης και του Κ. Καραμανλή, ο οποίος στις πρόσφατες δηλώσεις του παρέχει πλήρη στήριξη σε ό,τι προωθεί το κεφάλαιο.
· Τα χειρότερα έρχονται κάθε μέρα καθώς και οι προετοιμασίες της κυβέρνησης για να στρώσει το έδαφος με το ανάλογο προπαγανδιστικό υλικό.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Απόστολος Φιλιππόπουλος, δήλωσε πριν από μια βδομάδα πως: «Αφού δεν έχουμε πλέον τη λύση της υποτίμησης του νομίσματος, για να μειώσουμε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, θα πρέπει να κινηθούμε προς τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Και πώς βλέπει ο εν λόγω κύριος αυτή τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας; «Να μειώσουμε το εργατικό κόστος, δηλαδή τις αμοιβές στον δημόσιο τομέα». Δεν αρκούνται, απ’ ό,τι φαίνεται, στο πάγωμα των μισθών που επέβαλε η κυβέρνηση για το 2009 και από το οποίο χάνουν κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο εκατοντάδες ευρώ.
Ταυτόχρονα, το διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου Πρόνοιας με κυβερνητική πλειοψηφία που διαθέτει, όπως και όλα τα Ταμεία, αποφάσισε και εισηγείται στην κυβέρνηση την παρακράτηση μισού μισθού από τους δημοσίους υπαλλήλους, τη δήμευση του 15θήμερου για κάθε νεοπροσλαμβανόμενο και μια σειρά ακόμη μέτρων για την ενίσχυση του Ταμείου. Την ίδια στιγμή, διάφορα κυβερνητικά στελέχη αφήνουν να εννοηθεί πως οι μισθοί των υπαλλήλων στο Δημόσιο θα παγώσουν και τον επόμενο χρόνο, ενώ ο Παπαθανασίου δηλώνει πως θα πάρει και νέα μέτρα μετά τις ευρωεκλογές. Είναι πλέον ολοφάνερο –και αυτό το νιώθει και το ζει κάθε εργαζόμενος– πως η επίθεση γίνεται όλο και πιο άγρια.
· Περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι στόχοι του κεφαλαίου και της κυβέρνησης που το υπηρετεί είναι φανεροί και χωρίς περιστροφές και συνοδεύονται, πέραν των άλλων, με εκβιασμούς, απειλές και με διάφορα τρομοκρατικά διλήμματα. Πολύ περισσότερο τις συνέπειές τους τις ζει με οδυνηρό τρόπο καθημερινά ο κόσμος της δουλειάς, ο οποίος πραγματικά υποφέρει και γνωρίζει πως το αύριο θα είναι γι’ αυτόν εφιαλτικό.
· Την ίδια στιγμή οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και κυρίως τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που κυριαρχούν στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα έχουν ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της κυβέρνησης. Χρόνια τώρα σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται, με τη διαφορά ότι σήμερα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και αυτή η υποταγή τους προσφέρει τεράστιες δυνατότητες στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο να υλοποιούν τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Πρόκειται για μια συνδικαλιστική ηγεσία επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και την πάλη τους και όσο αυτή δεν παραμερίζεται τόσο πιο αποτελεσματική θα γίνεται η αντεργατική επίθεση από τη μια και τόσο πιο αδύνατη η αντίσταση των εργαζομένων από την άλλη.
Το γεγονός ότι η ηγεσία αυτή οργανώνει μια στις τόσες κάποια απεργία, σε τίποτα δεν αλλάζει τον απεργοσπαστικό της ρόλο και χαρακτήρα. Προχωρεί πού και πού σε κάποια απεργία για να κρύψει τον προδοτικό της ρόλο και για να ενισχύσει τη θέση της στην κορυφαία συνδικαλιστική οργάνωση. Οργανώνει απεργίες για την τιμή των όπλων και ποτέ ενάντια στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση και χωρίς στόχους υπεράσπισης και διεκδίκησης των εργατικών συμφερόντων.
Αν αφαιρέσουμε τα μεγάλα λόγια των δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς και μείνουμε και δούμε τα έργα τους, τότε τίποτα από αυτά δεν έχουν να ζηλέψουν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Σε ό,τι αφορά τις δυνάμεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που κάνουν –και μάλιστα πολύ καλά– είναι να νομιμοποιούν στο πλαίσιο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ την απεργοσπαστική και υποτακτική της γραμμή απέναντι στο κεφάλαιο και στην κυβέρνηση και ταυτόχρονα προσφέρουν στους εργατοπατέρες το αριστερό άλλοθι.
Από την άλλη πλευρά, των λεγόμενων ταξικών συνδικάτων, στα οποία ηγούνται το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, τα πράγματα είναι και διαφορετικά και όμοια με τις παραπάνω δυνάμεις. Διαφορετικά για τον λόγο ότι παρουσιάζονται σαν δύναμη αδιάλλακτη, ταξική, επαναστατική, ανυπάκουη, ασυμβίβαστη, συγκρουσιακή και με άλλες παρόμοιες ταμπέλες. Όμοια γιατί δεν συνοδεύουν τα λόγια με αντίστοιχου χαρακτήρα έργα. Δεν υπακούουν δηλαδή σε αυτά που προβάλλουν στα λόγια. Παραδείγματα ατελείωτα και μάλιστα πρόσφατα. Τον Φλεβάρη αποφασίζει το ΠΑΜΕ να προχωρήσουν τα συνδικάτα που ελέγχει –εκείνα που αποκαλεί ταξικά– σε 24ωρη απεργία τον Μάρτη. Κάποια από αυτά άρχισαν να παίρνουν αποφάσεις για απεργία και τελικά τη ματαιώνουν και μάλιστα χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Ακριβώς το ίδιο έγινε την περασμένη χρονιά, τον Απρίλη συγκεκριμένα, με θέμα το Ασφαλιστικό.
Μιλάει για απειθαρχία και πειθαρχεί στις απαιτήσεις του συστήματος με αφορμή το κάλεσμα του Καραμανλή να επισκεφθούν οι αρχηγοί των κομμάτων του Κοινοβουλίου το Μαξίμου, για τα γεγονότα του Δεκέμβρη. Τα αποτελέσματα από αυτή τη συνάντηση είναι γνωστά: Αυτό δεν είναι κίνημα της νεολαίας, απανωτά άρθρα στον «Ριζοσπάστη» και ομιλίες της Α. Παπαρήγα του τύπου «ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων», ή «η νεολαία δεν παλεύει μόνο αλλά και συμβιβάζεται» κ.ά.
Μεγάλα λόγια για τον ρόλο των λεγόμενων ταξικών συνδικάτων για την απεργία στις 2 Απρίλη και αντί να αξιοποιήσει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων (που φάνηκαν με τη μαζική τους συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις) για το προχώρημα της πάλης τους, έχει αποφασίσει μια εβδομάδα πριν από την απεργία να οργανώσει πανελλαδικές συγκεντρώσεις για τις ευρωεκλογές.
Οι εργαζόμενοι, παρά τα εμπόδια που βάζει η άθλια συνδικαλιστική ηγεσία των εργατοπατέρων αλλά και αυτά των ρεφορμιστών, έδειξαν τις αγωνιστικές τους διαθέσεις. Και αυτές οφείλουν να αξιοποιήσουν οι πραγματικές ταξικές και αριστερές δυνάμεις για να συμβάλουν στην προώθηση και ενίσχυση της επαναστατικής και ταξικής κατεύθυνσης. Να δυναμώσουν την πεποίθηση ότι η πραγματική δύναμη για την ανατροπή της αρνητικής εξέλιξης των πραγμάτων βρίσκεται στον κόσμο της δουλειάς. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι απαιτήσεις της πάλης γίνονται ολοένα και πιο επιτακτικές. Απαιτήσεις που να συμβάλλουν στην κατεύθυνση συγκρότησης και ενίσχυσης πρωτοβουλιών αντίστασης σε όλους τους χώρους όπου ζουν και παλεύουν οι εργαζόμενοι. Εστίες αντίστασης παρουσιάζονται όλο και πιο συχνά και αύριο θα είναι περισσότερες και είναι υποχρέωση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς να αναδείξουν και να στηρίξουν αυτές τις εστίες και αυτήν την κατεύθυνση. Να αντισταθούμε στη νέα αντεργατική καταιγίδα μαζικά και αγωνιστικά, εκεί βρίσκεται η διέξοδος. Διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.
