Την ίδια στιγμή που εξελισσόταν η ευρω-εκλογική φιέστα, εκατοντάδες μετανάστες έμπαιναν ξανά στο στόχαστρο των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών της χώρας μας. Την ίδια ώρα που στα φραουλοχώραφα της Ηλείας οι σύγχρονες «καλύβες του μπάρμπα-Θωμά» ζουν και βασιλεύουν, που στο Κέντρο Προσφύγων της Αγιάσου στη Μυτιλήνη ανήλικοι δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, που στοιβάζονται σαν τα ζώα στα Κέντρα Υποδοχής στη Σάμο ή τη Μυτιλήνη ή που ζουν σε καταυλισμούς σαν κι αυτόν του λιμανιού της Πάτρας, με μοναδικό «όνειρό» τους τη διαφυγή στην «πολιτισμένη Δύση», προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, που οι ευρωπαίοι εταίροι -όπως οι Γάλλοι- σπεύδουν να «συνδράμουν», ενισχύοντας με πλοίο, το Λιμενικό Σώμα, στην «αποτροπή της παράνομης εισόδου μεταναστών στα ευρωπαϊκά εδάφη» (άσκηση Poseidon στη Μυτιλήνη), μια άλλου τύπου επιχείρηση ξετυλίγεται στην Αθήνα, συμπληρώνοντας το τοπίο.
Αυτή που ακούει στ’ όνομα «επιχείρηση – σκούπα» της αστυνομίας στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα της Αθήνας, στην περιοχή της Ομόνοιας ή για την «εκκαθάριση» του κτηρίου του παλιού Εφετείου στη Σωκράτους από τους 600 μετανάστες που ζουν εκεί, κάτω από άθλιες συνθήκες, μην έχοντας άλλη επιλογή!
Αυτή της προσβολής ακόμα και των θρησκευτικών τους αισθημάτων από «όργανα της τάξης».
Αυτή της καταστολής, των επιθέσεων με ΜΑΤ και χημικά, των ξυλοδαρμών και των συλλήψεων όταν οι μετανάστες διαδήλωσαν οργισμένοι, με αφορμή την προσβολή αυτή (21/5).
Αλλά και αυτή των καθημερινών δολοφονικών επιθέσεων –με μαχαίρια, γρονθοκοπήματα και λοιπά σχετικά- οργανωμένων παρακρατικών φασιστικών ομάδων, τόσο απέναντι στους μετανάστες όσο και απέναντι σε Ελληνες που χαρακτηρίζονται «προδότες» και συμπαραστάτες τους. Απ’ τις τελευταίες δεν «γλίτωσαν» ούτε κάτοικοι της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα, ούτε δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου, ούτε μέλη των κομμάτων της «επίσημης» Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) ή άλλων συλλογικοτήτων. Κωμικοτραγικά περιστατικά όπως η περίφραξη, το κλείδωμα και η φύλαξη... παιδικής χαράς, για να μην πηγαίνουν εκεί μετανάστες με τα παιδιά τους, αλλά και τραμπουκισμοί σε βάρος ελλήνων γονιών, του μικρού παιδιού τους (!) και δικηγόρων (10/6) από «αγανακτισμένους πολίτες» δεν έλειψαν επίσης.
Η επίθεση αυτή του συστήματος στρέφεται απέναντι σε μεροκαματιάρηδες, φτωχούς ανθρώπους, που τους οδήγησε στη μετανάστευση και στην «αναζήτηση καλύτερης τύχης» η ίδια η πολιτική και δράση των αμερικάνων και των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Οι πόλεμοι που εξαπέλυσαν, οι βομβαρδισμοί τους, οι πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές τους επεμβάσεις, η υποδαύλιση τοπικών συγκρούσεων, η κατοχή χωρών, η καταστροφή της παραγωγικής τους βάσης, η υπερεκμετάλλευση, η πείνα και η εξαθλίωση που όλα αυτά προκάλεσαν. Οι μετανάστες απ’ το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Κουρδιστάν, το Ιράκ κι από άλλες χώρες είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής του ιμπεριαλισμού, στο βωμό της οποίας καλούνται να θυσιαστούν λαοί!
Στις χώρες–υποδοχείς τους (όπως και στη χώρα μας) αποτελούν μόνιμα θύματα στυγνής εκμετάλλευσης για να κάνουν οι ντόπιοι καπιταλιστές χρυσές δουλειές! Ή περιθωριοποιούνται αναλόγως των αναγκών... Αποτελούν πλέον ένα αναπόσπαστο –και το πιο εκμεταλλευόμενο– κομμάτι της ντόπιας εργατικής τάξης. Με κοινά υλικά και ταξικά συμφέροντα και δικαιώματα μ’ αυτήν. Η κατάκτηση ωστόσο της συνείδησης αυτής από τους εργαζόμενους της χώρας μας δεν πραγματοποιείται... αυτόματα. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντασης της εκμετάλλευσης, διόγκωσης της ανεργίας και της φτώχειας, έξαρσης της πολιτικής των απολύσεων και μετακύλισης των συνεπειών της κρίσης από εγχώριους κι ευρωπαίους εκμεταλλευτές στις πλάτες του λαού μας. Οταν μάλιστα η άρχουσα τάξη δουλεύει επιμελώς και επί χρόνια την εφαρμογή της τακτικής «διαίρει και βασίλευε». Και είναι αυτή η πολιτική ενός συστήματος σε κρίση που γεννά το ρατσισμό και τη λεγόμενη ξενοφοβία. Που οδήγησε στο ανησυχητικό ποσοστό του ΛΑΟΣ (7,15%) στις ευρωεκλογές. Στη συνειδητοποίηση ακριβώς αυτής της κοινότητας συμφερόντων και δικαιωμάτων των ελλήνων και μεταναστών εργατών μέσα απ’ την ανάπτυξη των κοινών τους αγώνων, ενάντια στους κοινούς εχθρούς, που αποτελούν και τους πραγματικούς υπαίτιους της φτώχειας και της ανεργίας βρίσκεται η αποτελεσματική απάντηση στο ρατσισμό κι όχι σε λογικές «κλεφτοπολέμου» με τις διάφορες φασιστικές παρακρατικές συμμορίες. Δουλειά δύσκολη και απαιτητική, βασικό καθήκον ωστόσο όλων όσοι αναφέρονται στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα!
