Η πολιτική βάση του εκφυλισμού
Ολα δείχνουν ότι ο κύκλος κλείνει με ανάλογο θόρυβο με αυτόν που άνοιξε όταν ο Αλαβάνος διακήρυττε πως «η Αριστερά πρέπει να επιστρέψει στους εργαζόμενους και στη φτωχολογιά από όπου εξορίστηκε», χωρίς όμως ποτέ να εξηγήσει γιατί η –κατ' αυτόν- Αριστερά «αναχώρησε» από την τάξη της και πού «φιλοξενήθηκε» τα χρόνια της «εξορίας» της. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που από πολλούς πρόθυμους βαφτίστηκε «αριστερή στροφή του ΣΥΝ», γιατί οι ίδιοι που το βάφτισαν είχαν την επιλογή αναζήτησης στέγης, έγινε στη βάση συγκεκριμένων όρων, εντός ενός ορισμένου πλαισίου και με ανάλογα χαρακτηριστικά.
Ηταν καταρχήν ανάγκη επιβίωσης για τον ίδιο τον ΣΥΝ που ο ανοιχτά συμπληρωματικός στο ΠΑΣΟΚ ρόλος του με τις ηγεσίες Δαμανάκη-Κωνσταντόπουλου τον είχε φέρει στα πρόθυρα διάλυσης ή τουλάχιστον σταδιακής αφομοίωσής του από το ΠΑΣΟΚ. Ηταν επίσης η περίοδος που άρχιζε η όξυνση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, που με τη σειρά της γέννησε τα Φόρουμ ως πολιτικές-«κινηματικές» εκφράσεις των αντιρρήσεων των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή στην επιταχυνόμενη κίνηση των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία. Στο πλαίσιο αυτών των επιλογών και των εκφράσεών τους στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν τα πρώτα φύτρα αυτού που στη συνέχεια ονομάστηκε ΣΥΡΙΖΑ.
Ηταν ακόμα η ίδια η κίνηση των μαζών που, χωρίς να πάρουν «άδεια» από κανέναν, αλλά με βάση την ανάγκη τους και την κλιμάκωση της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, άρχισαν από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας να διαφωνούν εμπράκτως με το «τέλος της Ιστορίας». Ετσι ξεκίνησε –στη χώρα μας και διεθνώς- ένας νέος κύκλος αγώνων και αντιστάσεων, όχι βέβαια για να κάνει πλάτες στους Ευρωπαίους ή για να αναγεννήσει τη σοσιαλδημοκρατία και το ρεφορμισμό. Αλλους στόχους είχε και έχει αντικειμενικά αυτή η κίνηση και η πάλη των λαών και των εργατών, άλλες –αντίπαλες και αντιθετικές με το ρεφορμισμό και το σύστημα- προοπτικές μπορούν ολοκληρωμένα να την εκφράσουν. Και είναι απολύτως βέβαιο πως ο κύκλος αυτών των αγώνων δεν ταυτίζεται με τον κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τελειώνει επειδή τελειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο η σοσιαλδημοκρατία, ο (ευρω) ρεφορμισμός είχε κάθε λόγο να σπεύσει να «ερμηνεύσει» καταπώς ήθελε αυτή την κίνηση και την πάλη των μαζών που γεννήθηκε από την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική επίθεση. Είχε κάθε λόγο ακόμα και να την «ευνοήσει», στοχεύοντας βέβαια να την ορίσει και να τη χρησιμοποιήσει πολιτικά σύμφωνα με τις προδιαγραφές του, τα συμφέροντά του, τα στρώματα και τις κοινωνικές δυνάμεις που επιχειρεί να εκφράσει. Επιδίωκε δηλαδή να αξιοποιήσει τη λαϊκή–εργατική αντίθεση στο σύστημα και στον ιμπεριαλισμό για τις δικές του «διεκδικήσεις», που θα μπορούσαν και να υπάγονται και να αναφέρονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Λόγου χάρη, έβαλαν στα κινήματα «στόχο» το φόρο Τόμπιν. Ζητούσαν δηλαδή οι λαοί να παλέψουν για να… μείνει άθικτη η ιμπεριαλιστική επέλαση, το κομμάτιασμα λαών και χωρών σε Ασία, Αφρική, Βαλκάνια, αλλά από την καταλήστευσή τους κάτι… επί τοις χιλίοις να επιστρέφεται στις ρημαγμένες χώρες. Σε μια ελληνική εκδοχή της ίδιας λογικής, ο ΣΥΡΙΖΑ βροντωδώς απαιτεί «διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του Ευρωκοινοβουλίου», γιατί η Κομισιόν παρουσιάζει «έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης». Σα να λέμε, να συνεχίσουν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, την παραρτημοποίηση χωρών όπως η Ελλάδα, αλλά μήπως αυτό μπορεί να γίνει… πιο δημοκρατικά; Ή μήπως μπορούμε να έχουμε μια ιμπεριαλιστική μεν Ε.Ε. που θα είναι το «σπίτι των λαών» δε;
Με ανάλογες θέσεις και πολιτικές πρακτικές κινήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα ζητήματα που ανέδειξε η ταξική πάλη και η πολιτική ζωή όλο το προηγούμενο διάστημα. Στην κορύφωση της πάλης για το ασφαλιστικό, ζήτησε «δημοψήφισμα», δηλαδή να σταματήσει ο αγώνας και να περάσει ο νόμος Πετραλιά. Στην καμπή του Δεκέμβρη, πήγε στο Μαξίμου, ζήτησε εκλογές και έβγαλε πληθώρα σχεδίων για τον «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας». Για τα λεγόμενα «σκάνδαλα» βρήκε σωρό προτάσεων που μπορούν να «εξυγιάνουν» και να «καθάρουν» τη δημόσια ζωή. Για το πολιτικό ζήτημα της χώρας έκανε, διά στόματος Αλαβάνου, απανωτές προτάσεις συνεργασίας στο ΠΑΣΟΚ για να το «αποκαλύψει»…
Ολα αυτά βρίσκονται στη βάση της κρίσης που αντιμετωπίζει ο χώρος αυτός, όλα αυτά εξηγούν και με το παραπάνω το πώς και γιατί τόσο γρήγορα έσβησε η λάμψη των αρχικών δημοκοπιών, καθώς η πραγματική ζωή έβαζε τους όρους της και τις αντιθέσεις της σε ένα σχέδιο που λογάριαζε και το λαό να χρησιμοποιήσει και το σύστημα να «εκβιάσει», ώστε να «ορθολογικοποιηθεί». Σε ένα σχέδιο δηλαδή –ακόμα και αν θεωρήσουμε πως υπήρχαν οι καλύτερες προθέσεις- που δεν μπορεί και δεν θέλει να διαβάσει τα πραγματικά χαρακτηριστικά των αγεφύρωτων αντιθέσεων, των δυνάμεων και των κομμάτων του συστήματος, του ίδιου του ιμπεριαλισμού και της διαδικασίας αναδιάταξης που παγκόσμια συντελείται. Ομως, χωρίς αυτά τα «χοντρά γράμματα», καμιά προσπάθεια αριστερής απάντησης δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Για παράδειγμα, ο «αιφνιδιασμός» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από την παγκόσμια κρίση είναι απολύτως αποκαλυπτικός της αταξικής-ρεφορμιστικής λογικής με την οποία αντιμετωπίζει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα και διεθνώς. Το σχέδιό τους όχι μόνο δεν την «προέβλεπε», αλλά αντίθετα διαγραφόταν σε έναν «άλλο» κόσμο, με ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που διακανονίζονται μέσω ΟΗΕ και… «διευθυντηρίων», ενώ οι κοινωνικές επιλύονται στις… κοινοβουλευτικές επιτροπές. Ομως η κρίση «υπήρχε» και πριν εκδηλωθεί, και προφανώς η εκδήλωσή της υπήρξε καθοριστικός παράγοντας ανατροπής του «ωραίου σχεδίου». Τώρα που το σχέδιο είναι συντρίμμια, μια ουσιαστική αυτοκριτική τους θα σήμαινε την αναγνώριση της λάθος λογικής που βρίσκεται στον πυρήνα αυτών των απόψεων. Για μας, αυτό είναι το κριτήριο απέναντι σε ηγεσίες που δεν είναι χθεσινές και που, αν μη τι άλλο, τον κύκλο αυτών των σχεδίων τον έχουν διαγράψει ξανά στο παρελθόν. Αλλιώς δικαιούμαστε να… υποθέσουμε πως θέλουν να ανασυνταχθούν για να επαναλάβουν ακριβώς τα ίδια –με αυτές ή τις άλλες φορεσιές- ξανά στο μέλλον.
Αποκορύφωση οπορτουνισμού ενόψει εκλογών
Τα γεγονότα των τελευταίου διαστήματος και ιδιαίτερα μετά την προκήρυξη των εκλογών πρέπει να βεβαιώνουν και τον πιο αφελή πως κάθε άλλο παρά σε μια κατεύθυνση ουσιαστικής αυτοκριτικής σκοπεύει να κινηθεί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ολες οι τάσεις και οι παράγοντες που τον συναποτελούν κινήθηκαν με βασικό κριτήριο την εκλογική τους διάσωση και συνακόλουθα την παραπέρα συσκότιση του πραγματικού πολιτικού προβλήματος που βρίσκεται στη βάση της κρίσης του χώρου τους. Συσκότιση που πριν από όλα στόχο έχει τη σκέψη του κόσμου που αναφέρεται στο χώρο αυτό, αλλά ταυτόχρονα συνολικά τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Συσκότιση που από τη μια έχει αποτέλεσμα την άθλια εικόνα των διαγκωνισμών και των χωρίς πολιτική βάση αντιθέσεων, χρεώνοντας έτσι στην υπόθεση της Αριστεράς τις πιο αποκρουστικές πρακτικές των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Από την άλλη –και αυτό ασφαλώς είναι το πιο σημαντικό- αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι όχι μόνο δεν εξοπλίζει πολιτικά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή το λαό για το τι είναι αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, αλλά, αντίθετα, συμβάλλει στη σύγχυση, σιγοντάρει αντικειμενικά την απαίτηση του συστήματος να «υπογράψει» συμφωνία υποταγής στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Μετά το συμβιβασμό που ονομάστηκε απόφαση για «συλλογική ηγεσία», που συνυπογράφηκε από τους πάντες, όλοι μαζί ζητούν την ψήφο του κόσμου γιατί, λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ «αποτέλεσε την ελπίδα του λαού» και θα πρέπει να μπει στη Βουλή! Αποθεώνεται δηλαδή η πρακτική του εκβιασμού ενός κόσμου της Αριστεράς στο όνομα της μη αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, την ίδια στιγμή που το ενδεχόμενο της μετεκλογικής στήριξης του ΠΑΣΟΚ είναι ιδιαίτερα ισχυρό, όπως πολλοί από αυτούς δηλώνουν. Οι πιο θλιβεροί από όλους -ευρισκόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξουν μια «χρήσιμη Αριστερά»- ζητούν από τους άλλους δεσμευτικές δηλώσεις ότι δεν θα πάνε μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ! Πρόκειται για τις «ριζοσπαστικές συνιστώσες» που, ακόμα και τώρα που κατέρρευσε πλήρως ο μύθος της «κακιάς» ανανεωτικής πτέρυγας και του «καλού» αριστερού ρεύματος, ακόμα και τώρα που με τις ομόφωνες αποφάσεις της 4/9 και της 5/9 ο ΣΥΝ απέδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εκλογικός του φερετζές, καμώνονται πως «αγωνίζονται» για μια «κινηματική και αριστερή» στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτό το πρόσχημα κατάπιαν και το συμβιβασμό της 6/9, για να συνεχίσουν την «πάλη» τους στη μετεκλογική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ! Στην πραγματικότητα οι ηγεσίες αυτών των δυνάμεων γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο που κάνουν είναι να υπηρετούν τον ΣΥΝ με τον οποίο έχουν ταυτίσει την ύπαρξη τους και τις τύχες τους.
Είναι βέβαιο πως η «ελπίδα» ΣΥΡΙΖΑ με δυσκολία θα αντέχει να «υπάρχει» ως τις 5/10. Από εκεί και μετά θα μπει σε νέα, πιο έντονη κρίση, που οι μορφές της και η ταχύτητα του παραπέρα εκφυλισμού της θα συναρτηθεί βέβαια με το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα που θα υπάρξει και τις επιλογές του συστήματος και των κομμάτων του. Γιατί στο σύστημα και στα κόμματά του υπάγεται τελικά η τύχη αυτών των δυνάμεων, αυτών των απόψεων. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με οποιοδήποτε ποσοστό καταγράψει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στις 4/10.
