Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί τις εκλογές προνομιακό πεδίο στην πάλη του, καθώς και για το λαό. Και όταν λέμε εκλογές, συμπεριλαμβάνονται και οι ευρωεκλογές, οι δημοτικές, αυτές των συνδικάτων, των συλλόγων, οι εκλογές στα διάφορα συνδιοικητικά και συνδιαχειριστικά όργανα κ.λπ. Πράγματι, το ΚΚΕ πιστεύει πως τα πράγματα μπορούν ν' αλλάξουν συνολικότερα, και η ανατροπή των συσχετισμών δύναμης να έρθει μέσα από τη διαδικασία των εκλογών. Αυτός είναι και ο λόγος που τις θεωρεί προνομιακό πεδίο. Οι αγώνες του λαού, των εργαζόμεων μαζών για το ΚΚΕ έχουν δευτερεύουσα σημασία. Αν την έχουν και αυτή! Και σε αυτόν τον εκλογικό δρόμο αντιστοιχεί και το νέο σύνθημά του πως η σύγκρουση βρίσκεται ανάμεσα στη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από τη μια και στο ΚΚΕ από την άλλη. Πρόκειται για ένα δρόμο που αποθεώνει τη σημασία των εκλογών και ταυτόχρονα υποβαθμίζει το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Υποβαθμίζει και υπονομεύει την πραγματική σύγκρουση που είναι απο τη μια μεριά η εργατική τάξη και ο λαός και από την άλλη η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός. Ακριβώς αυτό το πεδίο αντιπαράθεσης και σύγκρουσης είναι προνομιακό για τον κόσμο της δουλειάς και για την επαναστατική Αριστερά. Οι εκλογές αποτυπώνουν κάθε φορά τους υπάρχοντες συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και σε καμία περίπτωση δεν τους ανατρέπουν. Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την άποψη και τη σημασία που δίνει στις εκλογές το ΚΚΕ.
Μετά την προκήρυξη των εκλογών, η Παπαρήγα δηλώνει τα εξής: "Πρέπει να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Και η πρόωρη προσφυγή στην κάλπη είναι μια καλή ευκαιρία. Για να γίνει δυνατός ο λαός, μια βασική προϋπόθεση είναι να βγει από τις εκλογές δυνατό το ΚΚΕ, αδύνατοι και οι δυό τους. Και επομένως, ναι, ειναι καλή ευκαιρία η κάλπη να δώσει κάτι καινούριο που δεν το έδωσαν οι ευρωεκλογές".
Τι μας λέει ουσιαστικά αλλά και τυπικά η Α. Παπαρήγα; Οτι οι εκλογές προσφέρουν στο λαό μια καλή ευκαιρία για να χαλάσει τα σχέδια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μειώνοντας την εκλογική τους δύναμη και αυξάνοντας τη δύναμη του ΚΚΕ, και να δώσει η κάλπη αυτό που δεν έδωσαν οι ευρωεκλογές. Ακριβώς τα ίδια έλεγε η Α.Π. και για το τι θα πρέπει να δώσουν οι ευρωεκλογές. Τα ίδια λένε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και δεν προσθέτουν τίποτε περισσότερο σε κάθε επόμενη.
Αυτό που έχει γίνει ολοφάνερο όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι τίποτε μέσα από τις εκλογές δεν έχει αλλάξει προς όφελος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Αντίθετα, μετά τις εκλογές, όποια κυβέρνηση της αστικής τάξης βγαίνει όχι μόνο συνεχίζει την αντιλαϊκή επίθεση αλλά και τη δυναμώνει, την κάνει όλο και περισσότερο άγρια. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτό αναμένεται μετά τις εκλογές του Οκτώβρη. «Οι εκλογές -έλεγε ο Μάρξ- εάν έφερναν την αλλαγή, η αστική τάξη θα τις είχε βγάλει παράνομες».
Σχετικά με τις ευρωεκλογές, λέει η Α.Π. πως δεν έδωσαν κάτι καινούριο. Αυτό ξεπερνάει κάθε όριο εκλογολατρείας, τόσο, που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του λαού να κάνει αποχή, όπως έκανε μαζικά στις ευρωεκλογές. Και αυτό, παρά την εκστρατεία λάσπης που εξαπολύθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά ενάντια σε αυτούς που θα έκαναν αποχή. Από το σύνολο των αστικών κομμάτων, ανάμεσα σε αυτά και το ΚΚΕ. Ισχυρίζεται η Α.Π. ότι οι ευρωκάλπες δεν έδωσαν κάτι καινούριο. Αυτό και αν είναι διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι έδωσαν ή, πιο σωστά, αποτύπωσαν αυτά που οι λαϊκές μάζες αισθάνονταν. Αποτύπωσαν την οργή τους, το θυμό τους και την αγανάκτησή τους για την επίθεση που δέχονται με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια. Καταδίκασαν και τα δύο κόμματα της αστικής τάξης, μειώνοντας δραματικά την εκλογική τους δύναμη και σε ψήφους και σε ποσοστά. Μείωσαν σημαντικά την εκλογική δύναμη του ΚΚΕ κατά 155.000. Αποτύπωσαν επίσης για έναν κόσμο την οργή του ενάντια στην ίδια την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και τα όργανά της.
Επανερχόμενοι στη σημασία που δίνει το ΚΚΕ στις εκλογές, στις μαγικές δυνατότητες που αποδίδει σ' αυτές, ας δούμε κάποιες ακόμη τοποθετήσεις των στελεχών του. Ο λαός, γράφει ο «Ριζοσπάστης», "δεν πρέπει να δεχτεί να πληρώσει τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης. Η κάλπη μπορεί να αποτελέσει ένα όπλο στα χέρια των εργαζομένων, ώστε με ισχυρό ΚΚΕ να μπουν οι όροι για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος (...) Η εργατική τάξη έχει κόμμα: το ΚΚΕ. Το παραπέρα δυνάμωμά του -και εκλογικό- είναι εγγύηση για να υπάρξει αντίσταση αλλά και να βρεθεί η ίδια η εργατική τάξη σε θέση επίθεσης".
Μέχρι τώρα είχαμε το ΚΚΕ σε θέση επίθεσης. Αν δυναμώσει στις εκλογές, θα έχουμε και την εργατική τάξη. Με δυο λόγια, η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ καθορίζει τα πάντα! Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε περισσότερα σχετικά με τις "μαγικές" ικανότητες των εκλογών, όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ, που άλλωστε δεν χάνει ευκαιρία και μέσα από τα ΜΜΕ να διαφημίσει "το όπλο που έχει ο λαός στα χέρια του". Μόνο που ο λαός δεν το ξέρει.
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, θα λέγαμε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένη να υπηρετήσει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κινήματος και πολύ περισσότερο την αντίσταση για την ανατροπή της επίθεσης, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για να κερδίζει ο λαός μάχες και να κατακτάει νίκες. Αντίθετα, αυτό που επιλέγει, χρόνια τώρα, για να υπηρετήσει τη λαϊκή πάλη και την προοπτική της είναι ο κοινοβουλευτικός δρόμος, ο δρόμος της αστικής νομιμότητας. Το πώς υπηρετείται θα το δούμε στη συνέχεια.
Ισχυρίζεται, ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, η Α.Π. ότι "το ΚΚΕ κανείς δεν μπορεί να το βάλει στην τσέπη" και άλλα παρόμοια. Και ότι αυτό οφείλεται στο "ξεκάθαρο πρόγραμμα που έχει για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό". Για να κλείσουμε με αυτά τα δύο ζητήματα. Οπως είναι γνωστό, η μάχη που έδωσαν οι εργαζόμενοι ενάντια στο νέο αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ είχε τρεις συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων πανελλαδικά. Ας δούμε τη στάση του ΚΚΕ στην πάλη αυτή πολύ σύντομα. Σε όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή, ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ είτε μέσα από τον "Ρ" είτε σε άλλες δημόσιες τοποθετήσεις τους ισχυρίζονταν ότι το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο θα περάσει σαν συνέπεια των αρνητικών συσχετισμών. Ανεξάρτητα του αποτελέσματος και της εκτίμησης που μπορεί να είχε κάποια πολιτική δύναμη, το ερώτημα που τίθεται και είχε τεθεί από αρκετό κόσμο εκείνη την περίοδο ήταν γιατί το ΚΚΕ σε ώρα μάχης για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο πρόβαλε την παραπάνω εκτίμηση. Αυτό θα γίνει κατανοητό πιο κάτω.
Την επόμενη μέρα μετά τη μεγάλη πανελλαδική απεργία στις 13 Φλεβάρη του 2008, το ΠΑΜΕ αποφασίζει νέα απεργία και τις επόμενες μέρες τα συνδικάτα που μετέχουν στο ΠΑΜΕ την εγκρίνουν, αλλά δεν ορίζουν το πότε θα γίνει η απεργία. Ο "Ρ" στις 24 Φλεβάρη αναφέρει: "Υπηρετώντας με συνέπεια την ανάγκη που προκύπτει για κλιμάκωση της πάλης, οι ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισαν την προκήρυξη απεργίας". Ας δούμε στη συνέχεια πώς υπηρέτησαν και με ποια συνέπεια την ανάγκη της απεργίας.
Λίγες μέρες αργότερα, ξεσπάει το απεργιακό κίνημα των εργαζομένων στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στους λιμενεργάτες, τις τράπεζες κ.α. Κανένα από τα παραπάνω συνδικάτα δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ. Οι απεργίες είναι μαζικές και μαχητικές και αμέσως μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Ετσι, ταχύτατα, κυβερνητική και δικαστική εξουσία προχωρούν σε διώξεις συνδικαλιστών της ΔΕΗ και των ΟΤΑ που κατηγορούνται για κακουργήματα. Ολα τα παράσιτα του συστήματος στο πόδι ή, πιο σωστά, στα τηλεοπτικά κανάλια, στήνουν δίκες προβάλλοντας την άποψη ότι οι απεργοί έχουν βγεί έξω από τα όρια της νομιμότητας. Ο αγώνας οξύνεται και η κυβέρνηση στις 6 Μάρτη καταθέτει στη Βουλή το νομοσχέδιο. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη και ο αναβρασμός στους απεργούς στα ύψη, πράγμα που φάνηκε δύο βδομάδες αργότερα με την πιο μαχητική και ογκώδη απεργιακή διαδήλωση. Σε έκτακτη συνεδρίασή της η ΓΣΕΕ αποφασίζει απεργία στις 19 του Μάρτη. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ, χωρίς καμιά εξήγηση, ματαιώνει την απεργία που είχε αποφασίσει στις 12 του Μάρτη. Ο λόγος προφανής. Δεν ήθελε να οξύνει το πολιτικό κλίμα και να χρεωθεί τη συμμετοχή σε απεργίες που θεωρούνται από το σύστημα ότι είναι εκτός νομιμότητας. Να λοιπόν πώς υπηρετούν το κίνημα, πώς το κλιμακώνουν κ.λπ. Στα λόγια ανυπακοή και απειθαρχία και στην πράξη υποταγή στην αστική νομιμότητα.
Τα ίδια ακριβώς έκαναν και στην εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη. Σύντομα ας θυμηθούμε: Η εξέγερση της νεολαίας βρίσκεται σε εξέλιξη και συγκλονίζει τη χώρα. Η κυβέρνηση και το σύστημα βρίσκονται στο στόχαστρο, κατηγορούμενοι από τη νεολαία και το λαό. Ο Καραμανλής χωρίς χρονοτριβή καλεί σε σύσκεψη τους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής με στόχο να πάρουν θέση, κυρίως να καταδικάσουν την εξέγερση. Η Α. Παπαρήγα πρώτη και καλύτερη. Τόσο βγαίνοντας έξω από το Μαξίμου όσο και τις επόμενες μέρες μέσα από το "Ριζοσπάστη" καταγγέλλει τη νεολαία και σημειώνει: "Δε μου λέτε κάτι, στη Βενεζουέλα ποιοι κάνουν διαδηλώσεις εναντίον του Τσάβες; Οι φοιτητές. Και θα σας πω και άλλες χώρες... Δεν ξεσπάει μόνο η νεολαία, συμβιβάζεται κιόλας. Για να δείτε, όταν ο Γ. Παπανδρέου έβγαζε κάλπες και ψήφισαν, λέει, ένα εκατομμύριο, ξέρετε πόσοι ήταν οι νέοι που τους έπαιρναν οι γονείς τους να τον ψηφίσουν για να είναι γραμμένοι στο ΠΑΣΟΚ;" ("Ρ", Κυριακή 14 Δεκέμβρη 2008).
Το συμπέρασμα απλό. Τα γεγονότα καθαρά. Οταν ξεσηκώνονται και απεργούν οι εργαζόμενοι και στριμώχνεται το σύστημα, ματαιώνουν την απεργία που είχαν εξαγγείλει. Οταν η νεολαία βρίσκεται σε εξέγερση, καταγγέλλεται και συκοφαντείται. Εαν κάποιοι, και εννοούμε το σύστημα, έχουν το ΚΚΕ σε συνθήκες κρίσιμες στην τσέπη τους ή από μόνο του μπαίνει σε αυτήν, αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
