Μοιάζει με κακόγουστη φάρσα. Ο Καραμανλής προκήρυξε εκλογές για τις 4 Οκτώβρη ζητώντας «νωπή εντολή», για να εφαρμόσει την πιο σκληρή αντιλαϊκή πολιτική! Υπόσχεται μαύρες μέρες στους εργαζόμενους. Και οικονομικά και σε επίπεδο πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, ελευθεριών, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στη φορολογία. Τη στιγμή που ο λαός είναι στα όρια της εξαθλίωσης, στην ανεργία και στη φτώχεια, του προαναγγέλλει σειρά μέτρων για άλλα δυο χρόνια –μόνο;- τάχα για να «βγει η χώρα απ’ την κρίση»!
Θα αναρωτιέται κάποιος πώς είναι δυνατό να ζητάει την ψήφο του λαού για να τον στεγνώσει οικονομικά, να πάρει μέτρα ενάντιά του σε όλα τα επίπεδα και ταυτόχρονα να είναι και στα καλά του. Και παράλληλα μπαίνει και άλλο ερώτημα, αν αυτή η αντιλαϊκή πολιτική θα εφαρμοστεί μόνο αν βγει η ΝΔ ή αν αφορά συνολικά τις επιλογές του συστήματος (δηλαδή και ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Δεν «αυτοκτονεί» ο Καραμανλής, όπως εμφανίζεται απ’ τον αστικό Τύπο. Και οι επιλογές του δεν είναι μόνο δικές του, αλλά επιλογές του συστήματος. Το λεγόμενο «πακέτο μέτρων» του Οκτώβρη, που ο Παπαθανασίου είχε εξαγγείλει από καιρό, αναγκάζει τον Καραμανλή να κάνει εκλογές πρώτα, γιατί μετά τα μέτρα τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα γι’ αυτόν και την παράταξή του. Οχι ότι τώρα δεν είναι…
Τα προβλήματα που ανάγκασαν τον Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές αφορούν το σύστημα, την άρχουσα τάξη, τους πολιτικούς της εκφραστές συνολικά. Και είναι γνωστά αυτά τα προβλήματα. Και έχουν να κάνουν τόσο με τις διεθνείς εξελίξεις και τις επιπτώσεις τους στη χώρα μας και τις πιέσεις που δέχεται η αστική τάξη στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο όσο και με το πώς αυτά αντανακλώνται στο εσωτερικό απ’ τη μια. Και, από την άλλη, οι αντιθέσεις στο πλαίσιο της άρχουσας τάξης και το πώς αυτή θα διαχειριστεί την όλη κατάσταση τόσο σε σχέση με τις πιέσεις όσο και σε σχέση με τον λαϊκό παράγοντα και τις αντιδράσεις των εργαζόμενων, που είναι οι άμεσοι δέκτες των μέτρων που δρομολογούνται.
Πιο συγκεκριμένα. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο περιοχών του πλανήτη, των αγορών, των πηγών πρώτων υλών και της διάθεσής τους οξύνεται παραπέρα. Η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, αποτέλεσμα της ληστείας της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο και των λαών απ’ τις ιμπεριαλιστικές χώρες, ούτε ξεπεράστηκε ούτε φαίνεται πως θα ξεπεραστεί στο κοντινό μέλλον. Ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών τροφοδοτεί την κρίση, που με τη σειρά της οξύνει τον ανταγωνισμό. Ο κάθε ιμπεριαλισμός ενεργεί μόνος του και ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους. Κατανοητό ότι δεν υπάρχει κανένα «σχέδιο», ο καθένας ενεργεί μόνος του και για τα δικά του συμφέροντα. Και αυτό όχι μόνο σε πολιτικοστρατηγικό επίπεδο αλλά και στο οικονομικό ζήτημα. Ολα, λοιπόν, παραπέμπουν στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, όπου θα δοθούν και οι λύσεις και βέβαια καθόλου «ομαλά». Πέρα απ’ τις ιμπεριαλιστικές χώρες πρώτης ή δεύτερης γραμμής, και άλλες χώρες διεκδικούν το δικό τους ρόλο η καθεμία, μπαίνουν στο παιχνίδι αναδιανομής θέσεων και ρόλων.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά απαιτούν αποφάσεις για κάθε χώρα, για κάθε αστική τάξη ως προς το πώς θα πορευτούν. Και βέβαια τα δεδομένα είναι διαφορετικά για τις ιμπεριαλιστικές χώρες, για χώρες που διεκδικούν ρόλο, για χώρες αδύναμες και εξαρτημένες. Ιδιαίτερα γι’ αυτές τις τελευταίες οι αποφάσεις είναι πολύ δύσκολες. Πολλές φορές άγονται και φέρονται στη δίνη των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, αλλά και το ζήτημα της κρίσης του καπιταλισμού διαφορετικά «ακουμπά» αυτές τις χώρες, σε σχέση με τις ισχυρότερες, όπως είναι φυσικό.
Η αστική τάξη της χώρας μας, εξαρτημένη ως το μεδούλι, είχε και έχει ελάχιστα περιθώρια να χαράξει δική της πολιτική, πορεύτηκε και πορεύεται κατά βάση όπως κανοναρχούν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Οταν, όμως, η σύγκρουση των ιμπεριαλιστών αγριεύει, τα πράγματα γίνονται αφόρητα δύσκολα. Και στην περιοχή μας η σύγκρουση αυτή είναι πάνω από φανερή, απ’ τη Μ. Ανατολή ως τα Βαλκάνια και μέχρι τον Καύκασο. Παράλληλα η κρίση σε μια χώρα χωρίς βιομηχανία, χωρίς παραγωγικό ιστό, που στο σύνολό της ήταν προβληματική από πριν, αποτελειώνει ένα μετά τον άλλο τους παραγωγικούς τομείς, γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, βιοτεχνία, οικοδομή - και παίρνει η μπάλα και τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης; Χρύσωσε τις τράπεζες, που θησαυρίζουν μέσα στην κρίση, και φόρτωσε όλα τα δεινά στις πλάτες των εργαζόμενων. Ξανά και ξανά. Και ξανά. Κι όμως, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται η κρίση, ίσα ίσα με τέτοια μέτρα βαθαίνει.
Οι ιμπεριαλιστές απαιτούν πλήρη ευθυγράμμιση, ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι, πράγμα καθόλου εύκολο, όταν υπάρχει διπλή εξάρτηση (ΗΠΑ, ΕΕ). Ανοιχτά τα ζητήματα στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, σε σχέση με την ΠΓΔΜ κ.λπ. Οι Αμερικάνοι απαιτούν μεγαλύτερη συμμετοχή της χώρας στα πολεμικά τους μέτωπα. Ανοιχτά τα ζητήματα με τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, όπου οι Αμερικάνοι μιλούν σκληρά και έξω απ’ τα δόντια. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν τις δικές τους προτεραιότητες, που πολλές φορές δεν συμπίπτουν με αυτές των ΗΠΑ, όπως είναι φυσικό.
Στην οικονομία, ο ένας μετά τον άλλο απαιτούν πολύ πιο σκληρά μέτρα ενάντια στο δοκιμαζόμενο εργαζόμενο λαό. Κατά σειρά ο Αλμούνια, ο Μπαρόζο, ο ΟΑΣΑ, το ΔΝΤ και άντε ξανά ο Αλμούνια κ.λπ. «Κόψτε μισθούς, συντάξεις» Κόψτε! Κόψτε! Και το έλλειμμα αυξάνεται αντί να μειώνεται… Την ίδια στιγμή που οι μεγαλοαστοί φουσκώνουν τους λογαριασμούς τους…
Απ’ ό,τι φαίνεται «βιάζονται» κιόλας. Εδώ και τώρα! «Δώστε μας νέα εντολή να σας τσακίσουμε»! Στη ΔΕΘ ο Καραμανλής ήταν, θα λέγαμε, «κυνικός» και ωμός. Και το ΠΑΣΟΚ; Τα παπαγαλάκια του συστήματος ρωτάνε με «αγωνία»: «Εσείς τι θα κάνετε συγκεκριμένα;» Λες και το ΠΑΣΟΚ δεν το γνωρίζει ο λαός… Αν, λοιπόν, προσπεράσουμε την «πράσινη ανάπτυξη»(!) πάνω στα «πράσινα άλογα» του Γ. Παπανδρέου, η πολιτική της άρχουσας τάξης και οι επιλογές της είναι που καθορίζουν. Και τις αναφέραμε προηγούμενα. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ λέει πολλά «χαριτωμένα», αλλά στα ζητήματα που «καίνε» μιλάνε ο Πάγκαλος, ο Χρυσοχοϊδης, η Διαμαντοπούλου: Για την οικονομία, ο Γ.Π. φλυαρεί, ο Χρυσοχοϊδης «γνωρίζει καλά την πραγματικότητα». Για τους μετανάστες τα λέει ο Πάγκαλος (όπως και πολλά άλλα…), για το άσυλο και την παιδεία τα λέει η Διαμαντοπούλου. Το ΠΑΣΟΚ πάει όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο δεξιά…
Δεν υπάρχει δίλημμα για τον εργαζόμενο λαό! Το ποιος θα πάρει τα μέτρα ενάντιά του, οι γαλάζιοι ή οι πράσινοι, δεν έχει καμιά σημασία, σημασία έχει η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται και η χειρότερη που τον περιμένει. Και το έδειξε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ότι δεν τρέφει καμιά αυταπάτη για την πολιτική των κομμάτων του συστήματος. Πρόσφατο παράδειγμα οι ευρωεκλογές. Το έδειξε με τους αγώνες του κύρια. Πρόσφατος είναι ο Δεκέμβρης με τον πανελλαδικό ξεσηκωμό της νεολαίας, σχετικά πρόσφατες οι κινητοποιήσεις για το άρθρο 16 και το νόμο πλαίσιο των φοιτητών-σπουδαστών, οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, μαζικές και παρατεταμένες, στη ΔΕΗ, τους ΟΤΑ, τους λιμενεργάτες. Με δυσμενείς συσχετισμούς, με μια Αριστερά -η «επίσημη» κύρια- για κλάματα και εχθρική στους μαζικούς αγώνες, ο λαός μας έδειξε ότι αντιστέκεται.
Αυτό θα κάνει και μετά τις εκλογές! Η αντίσταση στην επίθεση του συστήματος, μαζικά, χωρίς διαχωρισμούς και μικροκομματικές λογικές είναι μονόδρομος. Και αυτός ο λαός όχι μόνο καταλαβαίνει αλλά και παλεύει…
