“Η δικτατορία του προλεταριάτου συνδέεται άρρηκτα με την ταξική πάλη. Σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού η οποιαδήποτε παραγνώριση της ταξικής πάλης σαν κινητήρια δύναμη και της σοσιαλιστικής κοινωνίας έρχεται να θίξει κύρια και την ίδια τη δικτατορίατου προλεταριάτου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πρώτης σοσιαλιστικής χώρας της Σοβιετικής Ένωσης όπου το 1936 επίσημα μέσα στο σοβιετικό Σύνταγμα αναιρείται ουσιαστικά η ταξική πάλη και συνεπώς η δικτατορίατου προλεταριάτου. Μάλιστα στην «Ιστορία του ΚΚΣΕ» που γράφτηκε στην εποχή του Στάλιν αναφέρεται: «Έτσι η ΕΣΣΔ μπήκε σε καινούριο στάδιο ανάπτυξης, το στάδιο της ολοκλήρωσης του χτισίματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπου καθοδηγητική αρχή της κοινωνικής ζωής θα είναι η κομμουνιστική αρχή: από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Οι αλλαγές του Συντάγματος του 1924 είχαν ήδη αποφασισθεί από το 7ο Συνέδριο των Σοβιέτ και ειδική Συνταγματική Επιτροπή που συγκροτήθηκε με την προεδρία του Στάλιν, ο οποίος και εισηγήθηκε τις τροποποιήσεις, που έγιναν αποδεχτές στο 8ο Έκτακτο Συνέδριο των Σοβιέτ. Η αιτιολόγηση των τροποποιήσεων ήταν ότι το Σύνταγμα του 1924 είχε διατυπωθεί στην πρώτη περίοδο της ΝΕΠ «τότε που η εξουσία των σοβιέτ ανέχονταν ακόμα την ανάπτυξη του καπιταλισμού δίπλα στην ανάπτυξη του σοσιαλισμού» και ότι «τότε δεν είχε λυθεί ακόμα το ζήτημα ποιος-ποιον». Επίσης ότι «τα κεφαλαιοκρατικά στοιχεία ήδη είχαν ξεκαθαριστεί ολότελα, νίκησε το σοσιαλιστικό σύστημα σε όλους τους τομείς της λαϊκής οικονομίας», ότι «καταργήθηκε για πάντα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» κτλ. Διαπιστώνονταν επίσης ότι «έτσι σβήνουν τα ταξικά όρια ανάμεσα στους εργαζόμενους της ΕΣΣΔ, εξαφανίζεται η παλιά ταξική αποκλειστικότητα. Πέφτουν και εξαφανίζονται οι οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στους εργάτες, τους αγρότες και τους διανοούμενους . Δημιουργήθηκε η βάση για την ηθικοπολιτική ενότητα της κοινωνίας». Και στο σημείο μάλιστα για την καθολική ψηφοφορία αναφέρονταν: «Αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες της ΕΣΣΔ που έκλεισαν τα 18 χρόνια, ανεξάρτητα από τη φυλή και εθνικότητα που ανήκουν, από θρήσκευμα, μορφωτικό επίπεδο, τόπο κατοικίας, κοινωνική προέλευση, περιουσιακή κατάσταση και προηγούμενη δράση, έχουν το δικαίωμα να πάρουν μέρος στην εκλογή των βουλευτών και να εκλεγούν, εκτός από τους τρελούς και όσους έχουν στερηθεί με δικαστική απόφαση τα εκλογικά τους δικαιώματα».
Τα αξιώματα αυτά τα συναντάμε και στα «Ζητήματα Λενινισμού» του Στάλιν και σε άλλες αποφάσεις και κείμενα. Βέβαια ο ίδιος ο Στάλιν όταν έγραφε το 1952 τα «Προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» έμμεσα και απαντώντας στον Γιαροσένκο έρχεται να αναθεωρήσει τη θέση αυτή και να υποστηρίξει τη συνέχιση της ταξικής πάλης μέσα σε συνθήκες οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Αλλά κάτι τέτοιο όπως κι άλλες ανάλογες τοποθετήσεις αδυνατούσαν να θέσουν το ζήτημα στη σωστή του βάση και με όλες του τις συνέπειες, τη στιγμή που για δυο δεκαετίες περίπου ίσχυε και προβάλλονταν επίσημα η ανυπαρξία των τάξεων και της πάλης ανάμεσά τους, μιας και λύθηκε το ζήτημα «ποιος-ποιον», «ξεκαθαρίστηκαν ολότελα τα καπιταλιστικά στοιχεία», «καταργήθηκε για πάντα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», δημιουργήθηκε η «ηθικοπολιτική ενότητα της κοινωνίας» μιας κοινωνίας που έχει μόνον πολίτες (κι όχι τάξεις με αντιθετικά συμφέροντα) και στην οποία όλοι ασκούν δικαιώματα, όπως αυτό της ψήφου, πλην των «τρελών» και αυτών που έχουν στερηθεί δικαστικά κάτι τέτοιο.
Πάνω σ’ αυτήν εδώ τη βάση μπορεί να οικοδομηθεί αβίαστα η θεωρία του «παλλαϊκού κράτου» και να γίνεται ακατανόητη η θέση για κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. Έτσι μας είναι ακατανόητη και αντιφατική η ισχυροποίηση ενός κράτους μέσα σε μια κοινωνία όπου ταξικές αντιθέσεις δεν υπάρχουν και μάλιστα ανταγωνιστικές και η επίκληση του εξωτερικού εχθρού δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο, ίσα – ίσα το ανατρέπει. Το προλεταριακό κράτος, δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου θα ‘ναι μια εξουσία κρατική, που θα βαίνει στην απονέκρωσή του, στο βαθμό που ορισμένες από τις λειτουργίες του καθίστανται μη αναγκαίες.
Με τη θέση για το «στάδιο ολοκλήρωσης του χτισίματος της σοσιαλιστικής κοινωνίας και του βαθμιαίου περάσματος στην κομμουνιστική κοινωνία», ανατρέπεται η σωστή θεωρία του σοσιαλισμού (κι όχι του κομμουνισμού) σε μια χώρα μόνο, η αναγκαιότητα της διεθνιστικής διάστασης του κομμουνιστικού κινήματος, η ύπαρξη του κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου και η συνέχιση της ταξικής πάλης μέχρι την αταξική κοινωνία, η θεωρία του «αδύνατου κρίκου», που πρέπει ωστόσο να τραβήξει ολόκληρη την αλυσίδα, την αναγκαιότητα ενός και μοναδικού σταδίου μετάβασης από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό, το στάδιο δηλ. της δικτατορίας του προλεταριάτου, και τέλος την ανάδειξη των παραγωγικών δυνάμεων σε καθοριστικό παράγοντα εξέλιξης της κοινωνίας σε αντίθεση με τις παραγωγικές σχέσεις και της ταξικής πάλης. Ο Μάο Τσε Τουνγκ είναι ο πιο σύγχρονος διανοητής του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που κατόρθωσε σ’ ένα βαθμό να συνοψίσει την αρνητική πείρα της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, να κωδικοποιήσει ορισμένα βασικά διδάγματα και να τα δοκιμάσει στην πράξη, μέσα στη σύνθετη κινέζικη πραγματικότητα. Η βασικότερη προσφορά του στον τομέα αυτό συνοψίζεται στη διαπίστωση, ή καλύτερα στην επαναβεβαίωση ότι σ’ όλη τη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης υπάρχουν τάξεις, ταξικές αντιθέσεις και ταξική πάλη. Ο Μαρξ μιλάει για «αδιάκοπη επανάσταση σ’ όλη τη μεταβατική περίοδο». Ότι το «ποιος-ποιον» δεν έχει λυθεί για πάντα με την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και ότι κίνδυνοι παλινόρθωσης υπάρχουν συνεχώς. Ότι για να αποτραπούν αυτοί οι κίνδυνοι χρειάζονται πολλές Πολιτιστικές Επαναστάσεις, χρειάζεται ν’ αναζητείται η αστική τάξη μέσα στο κόμμα και να διεξάγεται μάχη σ’ όλα τα επίπεδα ανάμεσα στις δυο γραμμές, την προλεταριακή και την αστική. Ότι η προλεταριακή γραμμή πρέπει να στηρίζεται και να κινητοποιεί τις λαϊκές μάζες για να ανατρέψουν την νέα γραφειοκρατική αστική τάξη που διαμορφώνεται στο κράτος, στο κόμμα, παντού. Να βαθαίνει και να επεκτείνεται η δικτατορία του προλεταριάτου, να χτυπιέται το αστικό δίκαιο, να ολοκληρώνει την ηγεμονία της η εργατική τάξη σ’ όλη την κοινωνία.”
Από κείμενο του ΚΚΕ(μ-λ), 1982
