Πλούσια η συζήτηση, έντονος ο προβληματισμός και οι αντιπαραθέσεις στην εκδήλωσή μας στην Αθήνα. Διευρυμένη και η παρουσία αλλά και η συμβολή στον διάλογο των αντιπροσωπειών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και για το πολιτικό περιβάλλον και όπως αυτό διαμορφώνεται μετά τις εκλογές. Και στα ζητήματα που αφορούν στα μέτωπα πάλης που αναδεικνύει η επίθεση του συστήματος και τα οποία θα αναδειχθούν ακόμη εντονότερα με τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και σε σχέση με τη δυνατότητα κοινής δράσης πάνω σε αυτά τα μέτωπα της Αριστεράς.
Παραθέτουμε αποσπάσματα από τις δύο εισηγήσεις της οργάνωσής μας:
«Για την περίοδο και τα μέτωπα πάλης»
Το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε στην εξουσία για να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, να υλοποιήσει τις υπαγορεύσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η σκανδαλώδης πριμοδότησή του από το κεφάλαιο τους τρεις τελευταίους μήνες, η προβολή του από τα αστικά ΜΜΕ, το πολιτικό «λίφτινγκ» του Γιωργάκη που μέσα σε λίγες εβδομάδες μάς προέκυψε ικανότερος, καταλληλότερος και χαρισματικός, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως τα κέντρα εξουσίας θέλησαν να επιβάλουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Και τα κατάφεραν! Σε τέτοιο βαθμό που οι εκλογές (αυτός ο –κατά τα άλλα– δημοκρατικός θεσμός) ήταν έως και περιττές, αφού η βεβαιότητα της εκλογής του ΠΑΣΟΚ ήταν απόλυτη πριν ακόμη πέσει στις κάλπες το πρώτο ψηφοδέλτιο!
(…) Ωστόσο, αυτή η επιτυχία του συστήματος είναι σχετική. Κι αυτό γιατί, όπως αναφέραμε, συνοδεύτηκε από τον καταποντισμό της ΝΔ, του άλλου δηλαδή στυλοβάτη του κεφαλαίου στη χώρα και του πιο καθαρόαιμου εκφραστή του συστήματος. Καταποντισμός που σίγουρα δημιουργεί πονοκεφάλους στην αστική τάξη, καθώς βάζει σε περιπέτειες το πετυχημένο μέχρι τώρα μοντέλο της εναλλαγής των δύο πόλων του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, αυτό που αυτή τη στιγμή είχε μεγαλύτερη σημασία για τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ήταν μια κυβέρνηση με φρέσκια «εντολή» και ισχυρή αυτοδυναμία, ικανή να προωθήσει εκ νέου, με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος, την επόμενη, πιο σφοδρή φάση της αντιλαϊκής επίθεσης. Και το ΠΑΣΟΚ έδωσε ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής.
(…) Και εδώ έχει αξία να ξαναθέσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της συγκυρίας:
* Πρώτον, ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο αναδιάταξης δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Αναδιάταξη που έχει την αφετηρία της στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και η οποία –παρ' ότι φάνηκε να βρίσκει τη λύση της την περίοδο 1989-91 με τις καταρρεύσεις στο Ανατολικό Μπλοκ– συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αναδιάταξη που τα πάντα αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν θα ολοκληρωθεί με ομαλό τρόπο, αλλά με όρους τραγικά επικίνδυνους για τους λαούς.
* Το δεύτερο χαρακτηριστικό έχει να κάνει με την προσπάθεια του, ιμπεριαλιστικού κυρίως, κεφαλαίου να διαμορφώσει τους όρους μιας νέας κερδοφορίας. Διαδικασία που περνάει τόσο μέσα από την ένταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού όσο, φυσικά, και μέσα από την επίθεση στην εργατική τάξη και τα δικαιώματά της.
* Τρίτον, ότι όλα αυτά γίνονται σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης η οποία έχει άμεση σχέση με όλα τα παραπάνω, τα τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτά.
Ας αναλογιστεί, λοιπόν, κανείς τι περιθώρια ελιγμών έχει, σε μία τέτοια συγκυρία, μία χώρα σαν την Ελλάδα. Μία χώρα στην οποία η εξάρτηση αποτελεί συστατικό στοιχείο της ντόπιας αστικής τάξης.
(…) Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που ανακοίνωσε ο Παπανδρέου και οι προγραμματικές δηλώσεις του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν ότι η αντιλαϊκή πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης όχι μόνο θα συνεχιστεί ακατάπαυστα, αλλά θα ενταθεί σε όλα τα επίπεδα:
- Στο χτύπημα του δικαιώματος στη σταθερή και πλήρη δουλειά.
- Στη μετατροπή των εργαζομένων σε «απασχολήσιμους».
- Στην επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας.
- Στην ακόμη πιο ληστρική επίθεση στο λαϊκό εισόδημα μέσω των αυξήσεων-κοροϊδία στους μισθούς και της νέας φοροεπιδρομής.
- Στη συρρίκνωση του δικαιώματος στην ασφάλιση και στην περίθαλψη, αλλά και των όποιων κοινωνικών παροχών.
- Στη συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων και της ληστρικής επέκτασης του ιδιωτικού κεφαλαίου. Τρανό παράδειγμα, η ουσιαστική αποδοχή της ληστρικής παραχώρησης του ΣΕΜΠΟ στο λιμάνι του Πειραιά.
- Στη συνέχιση της αποβιομηχάνισης αλλά και του χτυπήματος της αγροτιάς και της αγροτικής παραγωγής.
- Στην επίθεση στη νεολαία και στα δικαιώματά της. Με την αποδοχή και εφαρμογή του νόμου-πλαισίου, με τη νομιμοποίηση των ιδιωτικών κολεγίων, με την ένταση των ταξικών φραγμών και τη μείωση της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
- Στην επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις ελευθερίες, όπως αποδεικνύουν τα αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, το χτύπημα των εργατών της Ζώνης, τα δακρυγόνα και οι συλλήψεις στη Νίκαια, αλλά και η επαναφορά του ζητήματος του πανεπιστημιακού ασύλου.
- Στην παραπέρα καταστροφή του περιβάλλοντος με τη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» να αποτελεί το άλλοθι –μέσα σ’ όλα τ’ άλλα– για την ερήμωση ολόκληρων περιοχών.
(…) Το ΚΚΕ(μ-λ) θα επιμείνει και θα εντείνει τις προσπάθειές του στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της κοινής δράσης των αγωνιστικών, αριστερών, επαναστατικών δυνάμεων πάνω στα πραγματικά μέτωπα πάλης που αναδεικνύει η επίθεση του συστήματος και τα οποία θα αναδειχθούν ακόμη εντονότερα με τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
* Στο μέτωπο της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων.
Του δικαιώματος στη σταθερή και πλήρη δουλειά. Ενάντια στο μοντέλο του απασχολήσιμου. Ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και στον εργασιακό μεσαίωνα που μας επιβάλλουν.
Για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και της συλλογικής διεκδίκησης. Ενάντια στην ατομική διαπραγμάτευση και την πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης.
Ενάντια στη λαίλαπα των απολύσεων, της αποβιομηχάνισης και των ιδιωτικοποιήσεων. Χωρίς αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των κυβερνήσεών του, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη δουλειά.
Για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ασφάλιση, για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων και την απόκρουση της νέας επίθεσης που έχει υποσχεθεί το ΠΑΣΟΚ στα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας.
Για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών ως κομματιού της εργατικής τάξης της χώρας και όχι με λογικές φιλανθρωπίας.
Ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.
Το ΚΚΕ(μ-λ) θεωρεί ότι οι κοινές πρωτοβουλίες της προηγούμενης περιόδου σε μια σειρά ζητήματα, όπως αυτό των απολύσεων ή του κινήματος αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα, παρά τις διάφορες αστοχίες και τις λαθεμένες αντιλήψεις, αποτελούν μία καλή μαγιά για το προχώρημα της κοινής δράσης και στα ζητήματα που αναφέραμε.
(…) Το
* Στο μέτωπο της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την ενίσχυση του κλίματος και των μηχανισμών καταστολής.
Ενάντια στην ενίσχυση των μεθόδων παρακολούθησης και φακελώματος κάθε πολιτικής ή κοινωνικής δραστηριότητας.
Ενάντια στην ποινικοποίηση των αγώνων και τη στοχοποίηση αυτών που αγωνίζονται και αντιστέκονται.
Ενάντια στους τρομονόμους και τα ιδιώνυμα.
Ενάντια στην καταπάτηση του ασύλου και των μεθοδεύσεων που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη ενόψει του φετινού γιορτασμού του Πολυτεχνείου αλλά και της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη.
* Στα μέτωπα της διεκδίκησης ενός ανθρώπινου τρόπου διαβίωσης.
Ενάντια στις πόλεις-τέρατα, με τους τόνους τσιμέντου και το ανύπαρκτο πράσινο.
Στους αγώνες που ξεσπούν στις γειτονιές και στους δήμους ενάντια στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση των όρων ζωής, με τα μολυσμένα νερά, τους τεράστιους σκουπιδότοπους, τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας, τους αχανείς αυτοκινητόδρομους, τα πάρκα που αφανίζονται και ένα σωρό άλλα.
* Στο μέτωπο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της νεολαίας.
Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς και την αποθάρρυνση της νεολαίας από το να συνεχίσει τις σπουδές της.
Ενάντια στη συνεχιζόμενη μετακύλιση του κόστους της εκπαίδευσης στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών, από τους παιδικούς σταθμούς μέχρι τα πανεπιστήμια.
Ενάντια στο χτύπημα του ελεύθερου φοιτητικού συνδικαλισμού και της υπονόμευσης των οργάνων του φοιτητικού κινήματος, όπως προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο και όπως συνηγορεί η λαθροχειρία της ανασύστασης της ΕΦΕΕ πίσω από τις πλάτες των φοιτητών.
Ενάντια στην προσπάθεια να γίνει η νεολαία πολιορκητικός κριός για την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, μέσω της ανασφάλιστης εργασίας ή της εφαρμογής στις πλάτες της των νέων αντεργατικών μοντέλων.
«Αριστερά, κοινή δράση, Μέτωπο Αντίστασης»
Οι απαντήσεις στις αντιδραστικές και επικίνδυνες εξελίξεις μπορούν να δοθούν μόνο από τις αντιστάσεις και τους αγώνες του λαού μας.
Το ζήτημα κλειδί για το ΚΚΕ(μ-λ) είναι η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και σε επίπεδα που θα τις καθιστούν ικανές να αναμετρηθούν με το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Τι χρειάζεται σύντροφοι και φίλοι αυτή την περίοδο;
Καταρχήν να αποκαλυφθεί ο ταξικός, ο αντιδραστικός χαρακτήρας των πολιτικών που προωθεί το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Συνολικά. Για τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα και τους όρους εξάρτησης του ντόπιου κατεστημένου από τους ιμπεριαλιστές, για την εργασία, την ανεργία, την παιδεία, την υγεία, τους μετανάστες, τις δημοκρατικές ελευθερίες, το περιβάλλον. Να αναδειχτεί ακόμη πιο ξεκάθαρα το δίκιο των εργαζομένων και της νεολαίας. Να ξετιναχτούν οι συκοφαντίες. Να αποκαλυφθούν οι αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ, ότι με αριστερή πίεση θα απομονωθούν τα νεοφιλελεύθερα στελέχη του και θα αναδειχθεί η σοσιαλδημοκρατική του πτέρυγα.
Τι χρειάζεται:
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης αυτής της ταξικής, πολιτικής αντιπαράθεσης με το σύστημα από τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Αριστερά ΚΚΕ και ΣΥΝ όχι μόνο δεν αναλαμβάνουν μια τέτοια ευθύνη, αλλά, αντίθετα, κάνουν ό,τι μπορούν για να αποπροσανατολίσουν, να φρενάρουν, να μπλοκάρουν τις διαθέσεις του κόσμου. (…) Το σύστημα απ' τη μεριά του βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Βλέπει τι έχει πραγματικά απέναντί του. Επαναεπιβεβαιώνει με τι είδους Αριστερά έχει να «αναμετρηθεί». Και έχει έτσι το πράσινο φως για την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στον λαό. Και την οποία φυσικά το σύστημα συνεχίζει χωρίς να ανησυχεί και χωρίς να δίνει καμία σημασία στις ρητορικές αντιδράσεις αυτής της πλευράς.
Αυτό που χαρακτηρίζει τη στάση των δυνάμεων της υποτιθέμενης Αριστεράς είναι μια τάση «φυγής» από το πραγματικό πρόβλημα που έχει τεθεί και με την καπιταλιστική κρίση σε πλήρη εξέλιξη. (…) Η ανάσχεση της επίθεσης στα μέτωπα πάλης της προηγούμενης περιόδου αντί να θεωρηθεί η μαγιά των επόμενων αγώνων και αντιπαραθέσεων δεν ενισχύθηκε και σε κάποιες περιπτώσεις πουλήθηκε κανονικά.
Η συνισταμένη όλων αυτών είναι να θεωρείται χωρίς αξία η απόκρουση μιας επίθεσης που τσακίζει δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού, που τον φορτώνει με νέα και δυσβάσταχτα βάρη.
Η στρέβλωση αυτής της πολιτικής σκέψης έχει φτάσει σε τόσο εκτρωματικά επίπεδα ώστε να μπορεί θρασύτατα να διατυπώνει απόψεις για «αναποτελεσματικότητα» και «ματαιότητα» των αγώνων.
Όταν απαιτείται να ενισχυθεί ο δρόμος της αντίστασης, της πάλης, της αντιπαράθεσης με το σύστημα, οι ρεφορμιστές στρέφουν τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση και εφορμούν με λαϊκές εξουσίες, αριστερές διακυβερνήσεις και ένα σωρό από προτάσεις και προγράμματα για «μια άλλη παιδεία και υγεία», για ένα «άλλο ασφαλιστικό σύστημα», για «εθνικοποιήσεις», κ.λπ. (...)
Και, δεύτερον, μας γεμίζουν με αυταπάτες ότι στ' αλήθεια μπορεί να υπάρξει «άλλη» παιδεία ή «άλλο» ασφαλιστικό σύστημα ή ακόμα η «άλλη» κοινωνία μέσα «σ' αυτό», δηλαδή στο ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα.
(…) Αυτές οι πολιτικές αντιλήψεις συναντιούνται στην ίδια κοίτη. Γι’ αυτούς ο καπιταλισμός είναι «μονόδρομος». Επόμενο είναι να παραιτούνται από την προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα και αναδεικνύουν σαν κύριο άξονα της πολιτικής τους την αναζήτηση ρόλων σε αυτόν τον καπιταλιστικό «μονόδρομο».
Φυσικό, λοιπόν, για αυτούς είναι να προσδιορίζουν σαν κύριο πεδίο «πάλης» τον κοινοβουλευτικό δρόμο και τις κάθε φορά εκλογές. Γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφονται και σ’ αυτόν συγκλίνουν όλες οι προσπάθειές τους.
Αναπόφευκτο είναι, λοιπόν, να είναι πάντα ανοικτή η κουβέντα για τη δυνατότητα αξιοποίησης του κοινοβουλευτικού δρόμου ή, όπως το ορίζουμε εμείς, των κοινοβουλευτικών αυταπατών.
(…) Η τάση φυγής της ρεφορμιστικής Αριστεράς εκφράζεται με τη μορφή των εύκολων και «άμεσων» διεξόδων που είναι φυσικά αδιέξοδοι.
Το ταμείο έχει από όλα
Αυταπάτες για έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο», προγραμματικές αντιπολιτεύσεις, αριστερές λύσεις ,γελοιότητες του τύπου «Αντεπίθεση τώρα», διεκδικήσεις για κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ, προτάσεις για σύνταξη στα 60, τα 58, τα 55. (…) Διατυπώνονται συνοδευτικά «προγράμματα» που θέτουν «εδώ και τώρα» εθνικοποιήσεις τραπεζών, λιμανιών και λοιπών φορέων, εργατικοί έλεγχοι, δίκαιο φορολογικό σύστημα και έλεγχος της φοροδιαφυγής.
Να την πληρώσει το κεφάλαιο, όπως βαρύγδουπα λένε.
Και πώς θα γίνουν αυτά; Το κράτος, λένε, μπορεί να τα αναλάβει αυτά. Με τους κεφαλαιοκράτες στην εξουσία και τον λαό στο περιθώριο; –ρωτάμε εμείς.
Ναι έτσι απλά το κράτος στον καπιταλισμό θα αναλάβει τις ευθύνες του να φορολογήσει το κεφάλαιο και όλα τα υπόλοιπα. Να λοιπόν που το καπιταλιστικό κράτος είναι και φιλολαϊκό. Με την παρουσία των ρεφορμιστών στους θεσμούς και σε κυβερνητικές θέσεις, βεβαίως. Με την ψήφο στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή.
(…) Το ταμείο έχει και άλλα. Αντικαπιταλιστικούς πόλους, «ενότητες» του ποδαριού και άλλες τέτοιες «χρήσιμες» εφευρέσεις. Άνευ νοήματος φιλολογία περί «αμυντικών» και «επιθετικών» διεκδικήσεων.
(…) Η λεγομένη αντικαπιταλιστική Αριστερά γράφει αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στην αναγκαιότητα πρόταξης «προωθημένων» (έως και σοσιαλιστικού ή και κομμουνιστικού χαρακτήρα) διεκδικήσεων στη θέση των διεκδικήσεων περιορισμένης –κατ' αυτούς– εμβέλειας που θέτει κάθε φορά το κίνημα.
Αυτά τα σχέδια, επί χάρτου ουσιαστικά, προβάλλονται σαν ζύμωση και προπαγάνδα ή σαν άμεσα διεκδικήσιμοι στόχοι; Αν είναι για ζύμωση, τότε τζάμπα κουβέντα κάνουμε. Η ζύμωση και η προπαγάνδα, η προβολή της μελλοντικής κοινωνίας στην οποία προσβλέπουμε εμείς οι Αριστεροί είναι κάτι που γινόταν, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται. Αν όμως είναι άμεσα διεκδικήσιμοι στόχοι, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σημαντικό.
Όταν τίθενται σαν άμεσα διεκδικήσιμοι οι στόχοι σοσιαλιστικού χαρακτήρα, τότε αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αυτοί μπορεί να πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Και επειδή όσο και αν ψάχνουμε δεν μπορούμε να βρούμε σε τι διαφέρει αυτή η άποψη από την παραδοσιακή ρεφορμιστική των ΚΚΕ και ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγουμε στο μόνο δυνατό συμπέρασμα. Ότι δεν διαφέρει σε τίποτα παρά μόνο στο περιτύλιγμά της.
(…)
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς επικαλούνται την ενότητα. (…) Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς, εκτός από το πλασάρισμά τους στην επικοινωνιακή πασαρέλα της ενότητας, επικαλούνται (και σωστά) το βάθος, την έκταση και τα χαρακτηριστικά της επίθεσης του συστήματος.
Διαπιστώνονται τα στοιχεία μιας πρώτης ενότητας στο πλαίσιο του λαού και στην κατεύθυνση αντίστασης στην πολιτική του συστήματος [ναι, η αντίσταση στην επίθεση δεν χρησιμοποιείται πλέον μόνο από το ΚΚΕ(μ-λ)].
Ενώ, λοιπόν, όλοι δηλώνουν ενωτικοί, αυτό που ζούμε καιρό τώρα είναι η πιο μεγάλη, η πιο βαθιά, η πιο απογοητευτική, η πιο παραλυτική για το κίνημα περιχαράκωση των διαφόρων πολιτικών σχηματισμών στο πλαίσιο της Αριστεράς.
Το ερώτημα είναι ανοικτό. Θα συνεχίσει η αδιέξοδη τακτική της αναπαραγωγής της ιδιαίτερης συγκρότησης της κάθε μιας δύναμης, με βασικούς σταθμούς καταγραφής τις προηγούμενες και επόμενες εκλογές, ή θα αφουγκραστούμε την αγωνία του κόσμου για ενότητα, που θα υπηρετήσει τη λαϊκή υπόθεση, τις λαϊκές και εργατικές αντιστάσεις, την πραγματική κοινή δράση μπροστά στα πολλά και απαιτητικά μέτωπα που δημιουργεί η βάναυση επίθεση του συστήματος;
(…)
Αυτή η κατάσταση είναι επικίνδυνη γιατί ενισχύει το μεγάλωμα της αναξιοπιστίας της Αριστεράς στον κόσμο που υποφέρει και θέλει να αντισταθεί με την Αριστερά στο πλευρό του και όχι πάνω στο σβέρκο του.
(…)
Δεσμευόμαστε ότι θα πάρουμε όσο περνά από το χέρι μας πρωτοβουλίες για να σπάσουμε αυτό το νοσηρό κλίμα περιχαράκωσης.
(…)
Μπαίνει από μεριάς μας σαν άμεσο και επιτακτικό καθήκον η στήριξη, η ανάπτυξη και ο πολλαπλασιασμός των εστιών αντίστασης, άρα και των μορφών συγκρότησης που υπηρετούν αυτήν την κατεύθυνση.
Θεωρούμε πως αυτή η κατεύθυνση είναι μονόδρομος για το προτσές ανασυγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων σαν σώματος αντιπαράθεσης με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και ανάσχεσης, απομόνωσης της ρεφορμιστικής παράλυσης.
Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η άποψη μας ότι απαιτείται όχι σαν τακτικισμός, αλλά σαν πάγια κατεύθυνση των κομμουνιστών η Κοινή Δράση όλων των δυνάμεων που θέλουν πραγματικά να υπηρετήσουν τον λαό και να αντιπαρατεθούν στο σύστημα.
Σύντροφοι, για να βγουν οι μάζες στο προσκήνιο και να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις πρέπει να συγκροτήσουν ένα πλατύ και πολύμορφο Μέτωπο Αντίστασης εργαζόμενων και νεολαίας, απέναντι στην επίθεση του συστήματος.
(…)
Επιμένουμε στην κοινή δράση των οργανώσεων και των κομμάτων που ισχυρίζονται ότι θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα πάνω σε κοινούς στόχους. Δεν υποχωρήσαμε και επιμέναμε ακόμα και όταν μετά από τις εκλογές του 2007 αντιμετωπίσαμε μικροαστική ζηλοτυπία και ζώνες απομόνωσης.
Μπορεί με την αποφασιστική μας στάση όλη τη δεκαετία που διανύουμε να μην πριμοδοτούμε τη φιλολογία περί «ενότητας», να γινόμαστε δυσάρεστοι. Είναι και αυτό μέσα στο λογαριασμό, ιδιαίτερα όταν σαν συλλογικότητα συγκρούεσαι με συνήθειες, όταν πας κόντρα στο ρεύμα.
Είναι και αυτό ένα από τα ζητήματα που σε αυτές τις εκλογές δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και είχαμε εκλογική πτώση.
Το έργο μας, οι κοπιώδεις προσπάθειες των μελών και των στελεχών μας στα μέτωπα πάλης δεν αναδείχτηκαν. Οι απόψεις μας, οι επιλογές μας δεν στηρίχτηκαν, δεν επιχειρηματολογήθηκαν όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.
Δεν υποστηρίξαμε μέσα από μια σειρά μέτωπα αντιπαράθεσης τις αποφάσεις μας. Θεωρήσαμε ίσως ότι το στίγμα και η φυσιογνωμία του ΚΚΕ(μ-λ), μέσα από την πολυετή συμμετοχή στους αγώνες και τις πολλαπλές συμμετοχές στις βουλευτικές εκλογές, είναι ριζωμένα στην εκλογική και πολιτική μας επιρροή.
Το ΚΚΕ(μ-λ) δεν απογειώθηκε το 2007 γι’ αυτό και σήμερα δεν μιλά για προσγείωση και μάλιστα ανώμαλη.
Εμείς γνωρίζουμε και δεν κρύβουμε το πρόβλημά μας. Ξέρουμε πόσο επηρεάζει την όλη μας δράση, τη δυνατότητά μας να παρεμβαίνουμε στο κίνημα, η σοβαρή αναντιστοιχία μεταξύ της πολιτικής μας επιρροής και της οργανωτικής στήριξης αυτής της επιρροής. Θέλουμε και μπορούμε να το λύσουμε, όχι κυρίως για να πηγαίνουμε καλά σε εκλογικά ποσοστά. Αλλά για να μπορούμε από καλύτερους όρους να στηρίζουμε την κοινή δράση και το ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Για να μπορέσουμε να δυναμώσουμε την τάση που εκπροσωπούμε μέσα στο κίνημα.
(…)
Πιστεύουμε πως η Αριστερά θα αρχίσει πραγματικά να παίζει ρόλο στις εξελίξεις, θα γίνει χρήσιμη για τον λαό, θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της, αν η κάθε συνιστώσα της ευνοήσει στην πράξη την ανάγκη της κοινής δράσης του ευρύτερου δυνατού δυναμικού των οργανωμένων και ανένταχτων αγωνιστών στην κατεύθυνση της δημιουργίας και ενίσχυσης των μετώπων αντίστασης που αναδεικνύει κάθε φορά η επίθεση του συστήματος.
Αυτό είναι το πιο προωθημένο καθήκον της εποχής μας. Γιατί αυτό έχει ανάγκη η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός μας που υποφέρει όλο και περισσότερο από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Στο τέλος των εισηγήσεων θέσαμε από τη μεριά μας την ανάγκη να προχωρήσουμε από κοινού με όλες τις οργανώσεις, συλλογικότητες, επιτροπές κατοίκων σε συγκέντρωση διαδήλωση ενάντια στην απίστευτη αστυνομοκρατία που είναι σε εξέλιξη στα Εξάρχεια.
Από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των οργανώσεων που συμμετείχαν στην εκδήλωσή μας, διαπιστώσαμε ότι με σοβαρότητα αντιμετωπίζουν την κατάσταση που διαμορφώνεται και πως θα ανταποκριθούν στην ανάγκη της κοινής μας δράσης στα μέτωπα πάλης της περιόδου. Βέβαια γνωρίζουμε καλά πως άλλο είναι να δηλώνεις πρόθεση και διαφορετικό να παίρνεις ή να ανταποκρίνεσαι σε πρωτοβουλίες κοινής δράσης. Αυτό θα το δούμε.
Παραφωνία στο περιεχόμενο της εκδήλωσής μας ήταν η επιμονή του εκπροσώπου του ΜΛΚΚΕ να μην αναγνωρίζει την ανάγκη του κοινού κινηματικού βηματισμού των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
