Μάλιστα, το γεγονός ότι αυτή η επίθεση έγινε εντελώς απρόκλητα, αναδεικνύει και την αγωνία των κέντρων εξουσίας να προλάβουν στη γέννησή της κάθε πιθανή εστία αντίστασης. Και ο λόγος είναι προφανής: η βάρβαρη επέλαση των δυνάμεων του κεφάλαιου, αλλά και η αδυναμία τους να συντηρήσουν κάποιες αυταπάτες διεξόδου, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στους εργαζόμενους που βλέπουν τις ζωές τους κυριολεκτικά να καταστρέφονται.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια οι κινητοποιήσεις σε πανελλαδικές, πανεργατικές απεργίες αποτελούσαν τις πιο ειρηνικές και «ασφαλείς». Το ότι τα τελευταία χρόνια ακόμη και αυτές οι απεργιακές κινητοποιήσεις χτυπιούνται και πολλές φορές άγρια αναδεικνύει τα πολλαπλά αδιέξοδα της αστικής τάξης να προωθήσει την πολιτική της και να ελέγξει τις εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις:
- Την αποκάλυψη στα μάτια των πλατιών λαϊκών μαζών της πραγματικής φύσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, του ληστρικού, καταστροφικού του χαρακτήρα. Ένα σύστημα που, βυθισμένο στην κρίση του, έχει ως μόνη επιλογή την ισοπέδωση των λαϊκών-εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, την ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της αδικίας, τον πόλεμο. Ένα σύστημα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας για εκατομμύρια λαϊκών μαζών σε όλον τον πλανήτη.
- Την πλήρη ανεμπιστοσύνη του λαού και των εργαζομένων στην κυβέρνηση και τα κόμματα της αστικής τάξης. Πλήρως υποταγμένο στις εντολές των ξένων και ντόπιων αφεντικών τους, υποχρεωμένο να προωθήσει τη βάρβαρη πολιτική που επιβάλλουν το ΔΝΤ, η ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης χάνει συνεχώς τη δυνατότητά του να πείθει και να εγκλωβίζει τις λαϊκές μάζες βλέπει τα εκλογικά ποσοστά του να μειώνονται δραματικά, παρακολουθεί -ανίκανο να παρέμβει- τη μαζική λαϊκή αποστοίχιση και τις προσπάθειες οικοδόμησης των λαϊκών αντιστάσεων.
- Την αδυναμία της αστικής τάξης να διατηρήσει τις κοινωνικές συμμαχίες της με τα μεσαία στρώματα, τα οποία συμπιέζονται βίαια κάτω από το βάρος του αμείλικτου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
- Την ολοένα αυξανόμενη αδυναμία της συνδικαλιστικής ηγεσίας να παίξει το ρόλο που της έχει αναθέσει η αστική εξουσία: το ρόλο του αποπροσανατολισμού, της εκτόνωσης και της ποδηγέτησης των εργατικών μαζών. Και αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στις διάφορες ομοσπονδίες καταφέρνουν να υπηρετούν ως ένα βαθμό αυτόν το ρόλο, σε επίπεδο τριτοβάθμιας εκπροσώπησης (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) αυτός ο ρόλος έχει υποστεί σοβαρότατα ρήγματα. Δεν μιλάμε πλέον για ανεμπιστοσύνη, αλλά για πλήρη απαξίωση των ηγεσιών αυτών στα μάτια των εργαζομένων. Κι αυτό γιατί οι κινήσεις εκτόνωσης και ανέξοδης ρητορείας που είχαν μάθει να κάνουν με επιδεξιότητα αυτές οι ηγεσίες δεν έχουν θέση σε μια περίοδο ολομέτωπης, σαρωτικής, ατελείωτης επίθεσης του κεφάλαιου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, καθώς αναδεικνύεται και μια επιπλέον διάσταση του ζητήματος: η σφοδρότητα και η έκταση της επίθεσης αμφισβητούν ανοιχτά και την ίδια την ύπαρξη αυτών των ηγεσιών. Η κατάλυση και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η απροθυμία του κεφάλαιου για την παραμικρή παραχώρηση και η κίνησή του στην προοπτική του πλήρους εξανδραποδισμού της εργατικής τάξης αφήνει έωλη αυτήν τη συνδικαλιστική ηγεσία.
- Τον πολλαπλασιασμό και το δυνάμωμα των λαϊκών-εργατικών αντιστάσεων. Το ξεπέταγμα εστιών αντίστασης παντού, ενάντια σε σχεδόν κάθε επιλογή της. Τη μαζικότητα, την αποφασιστικότητα και τη διάρκεια των αντιστάσεων αυτών. Την εμπλοκή ολοένα και ευρύτερων λαϊκών μαζών στους αγώνες αυτούς. Την ανάδειξη των διαθέσεων για αδιαμεσολάβητους αγώνες και πραγματική λαϊκή-εργατική συμμετοχή.
Με μια έννοια, αυτή η αστική τάξη δεν έχει και σε πολλά να επενδύσει πέρα από τη βία και τον εξαναγκασμό. Η τρομοκρατία και η καταστολή είναι η επιλογή ενός πολιτικού συστήματος που δεν μπορεί και -ως ένα βαθμό- δεν ενδιαφέρεται να πείσει όσο το ευνοούν οι συσχετισμοί. Και προϋπόθεση για να συνεχίσουν οι συσχετισμοί να είναι με το μέρος του αποτελεί και το χτύπημα των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς. Το στοχευμένο χτύπημα στα μπλοκ του ΚΚΕ(μ-λ), της Ταξικής Πορείας και των Αγωνιστικών Κινήσεων δεν είναι παρά η συνέχεια αντίστοιχων χτυπημάτων που έχουν δεχτεί στο παρελθόν άλλοι πολιτικοί χώροι. Το μήνυμα αυτού του χτυπήματος δεν είναι παρά μία υπενθύμιση ότι η Αριστερά για να είναι αποδεκτή από το σύστημα θα πρέπει να είναι ακίνδυνη και πειθήνια, να αποδέχεται τους όρους και τους κανόνες που βάζει στο «παιχνίδι» ο κυρίαρχος και που τους ονομάζει αστική νομιμότητα. Να λοιδορεί και να υπονομεύει τις προσπάθειες συγκρότησης του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Δηλαδή, να είναι Αριστερά μόνο κατ’ όνομα.
Εμείς, λοιπόν, θα επιμείνουμε! Θα συνεχίσουμε να παρατασσόμαστε στο πλευρό του λαού και των εργαζομένων. Γιατί είμαστε κομμάτι του. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα λαϊκά δίκια. Γιατί μας αφορούν. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια στην υποδούλωση. Γιατί θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τις δυνάμεις και τις αξίες της ζωής και της δημιουργίας. Κόντρα στους δολοφόνους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου