«Επιστροφή» στη δραχμή Εκβιασμοί ή πραγματικό ενδεχόμενο;

Εκεί λοιπόν που όλη η προσοχή και το ενδιαφέρον του καθεστώτος, των ιμπεριαλιστών, των τρωκτικών, των τραπεζιτών και των ντόπιων υποτακτικών ήταν στραμμένο στο πώς θα «σωθεί» η Ελλάδα (με αναδιάρθρωση ή χωρίς, με πόσα μνημόνια και με πόσα κουρέματα), τραβήχτηκε ένας ακόμα άσος από το μανίκι για να δώσει στην παρτίδα νέα τροπή.
Το Spiegel ανακοίνωσε ότι την περασμένη Παρασκευή γινόταν μυστική(;) σύσκεψη (δεν έμεινε κανένας που να μην την πληροφορηθεί, έστω με καθυστέρηση) με αντικείμενο την προοπτική να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και να επιστρέψει στη δραχμή. Ποιος ή ποιοι λοιπόν ανακίνησαν ένα τέτοιο θέμα; Τι στόχους είχαν και έχουν, έστω και αν τους μάζεψαν;

Πρόκειται για κάποιους «αόρατους» κερδοσκόπους, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται οι «αιφνιδιασμένοι» κυβερνητικοί κύκλοι; Πρόκειται για κάποια ανώνυμα τρωκτικά, χωρίς «διευθύνσεις», χωρίς κρατική υπόσταση, χωρίς περαιτέρω πολιτικές, στρατιωτικές και στρατηγικές επιδιώξεις; Ή μήπως, όπως μας «διαφωτίζει» συστηματικά η γραμματέας του ΚΚΕ, πρόκειται μόνο για έναν καβγά ντόπιων και ξένων κεφαλαίων (με όλες τις διασταυρώσεις και όλους τους συνδυασμούς) που ανταγωνίζονται περίπου «ισότιμα», μιας και, σύμφωνα με το ΚΚΕ, ο ελληνικός καπιταλισμός έχει φτάσει πλέον σε τέτοια επίπεδα ανταγωνισμού με τους άλλους ιμπεριαλιστές που για το μόνο που ίσως «αγχώνεται» είναι μήπως και κάποια μερίδα ντόπιου κεφαλαίου εξαφανιστεί ή υποβαθμιστεί;
Φυσικά και τα ζητήματα αυτά δεν είναι τόσο «θολά» και «απόκρυφα» για να κρύψουν ότι προφανώς πίσω από την καινούρια «αποκάλυψη» βρίσκονται κυρίαρχοι κύκλοι του γερμανικού κατεστημένου που δεν λειτουργούν τυχαία και χωρίς προσανατολισμούς. Λειτουργούν συνειδητά, με γνώμονα το ιμπεριαλιστικό συμφέρον.
Ακούστηκε και γράφτηκε ότι η κίνηση του Spiegel ήταν κόντρα ρελάνς του γερμανικού κατεστημένου που θέλησε να ακυρώσει στη γέννησή του έναν εκβιασμό του Γ. Παπανδρέου ο οποίος, σύμφωνα με τους ίδιους, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή πάνω στην ανάγκη του να παζαρέψει με κάθε μέσο τους όρους και τις δεσμεύσεις που, έτσι κι αλλιώς, είναι υποχρεωμένος να αναλάβει ενώπιον των νέων μνημονίων μακρόχρονης και βαθύτερης υποταγής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Κατά κάποιες άλλες εκδοχές, πάλι με γερμανική πρωτοβουλία, έπεσε στο τραπέζι αυτό το ενδεχόμενο σαν απειλή της γερμανικής πλευράς (κυρίως) προς την ελληνική κυβέρνηση αλλά και την ντόπια άρχουσα τάξη, που μπορεί να υλοποιηθεί αν η Ελλάδα δεν δεχτεί να σφίξει κι άλλο τη μέγγενη στο λαό και τους εργαζόμενους από τα νέα μέτρα. Είναι οι ίδιοι που επισήμαναν (και όχι άδικα) ότι σημαντικό κομμάτι του γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου έχει κατά καιρούς «παίξει» με την απειλή της αποβολής των «άτακτων» και «χαραμοφάηδων» από την ευρωζώνη, φτάνοντας μέχρι να θέλει επίσημη θεσμοθέτηση μιας τέτοιας απειλής.
Υπήρχαν επίσης και πλευρές (συνειδητά οικονομίστικες) του «χρηματοπιστωτικού» κυκλώματος που εστίασαν στο ότι μια τέτοια προοπτική χρησιμοποιήθηκε ή αξιοποιήθηκε από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ-Γερμανίας με υπομόχλιο την Ελλάδα και με αντικείμενο (τι άλλο;) τη σχέση δολαρίου-ευρώ. Δεν είναι και λίγοι που υπονόησαν ότι για μια ακόμη φορά ο Γ. Παπανδρέου παρείχε τις υπηρεσίες του στις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας την απειλή της επιστροφής στη δραχμή σαν ένα έμμεσο πλήγμα στο ευρώ και διατήρησης της ισοτιμίας σε πλαίσια λιγότερο υπέρ της Γερμανίας και του ευρώ.
Με ανάλογες αφετηρίες διατυπώθηκαν και εικασίες ότι τη φήμη ήθελε να τη ρίξει πρώτα και κύρια η ίδια η προκειμένου να ελέγξει την άνοδο του ευρώ σε επίπεδα που να μη δοκιμάζουν εδώ και τώρα την όποια εναπομείνασα ευρωπαϊκή «συνοχή». Μια κίνηση δηλαδή που θα έφερνε σε «ισορροπία» την πρωτοβουλία της ΕΚΤ να αυξήσει τα επιτόκια για την ευρωζώνη. Τα διαβάζουμε και τα παρακολουθούμε όλα. Δεν τα προσυπογράφουμε συνολικά, ανεξάρτητα εάν τα όσα είπαμε έχουν κάποια ψήγματα αλήθειας.

Ποιες όμως είναι οι δικές μας ιδιαίτερες προσεγγίσεις με βάση την πολιτική μας εκτίμηση και διαπιστώσεις;

α) Εφόσον το ζήτημα της παραμονής μιας χώρας στην ευρωζώνη έφτασε να γίνει τουλάχιστον αντικείμενο πιέσεων, εκβιασμών και παζαρεμάτων όπου εμπλέκεται ο ένας από τους δύο πυλώνες (Γερμανία) του ιμπεριαλιστικού εγχειρήματος της ΕΕ, γίνεται αντιληπτό πού έχουν φτάσει τα πράγματα. Γίνεται αντιληπτό ότι το πρόβλημα δεν είναι μια τοπική ιδιομορφία ή μια «διαφορά» της Γερμανίας με μία και μόνο χώρα της περιφέρειας. Είναι σημάδια κλυδωνισμού του ίδιου του «ενωτικού» εγχειρήματος το οποίο έχει ξεκινήσει μέσα σε αντιφάσεις και πορεύεται μέσα από οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και με υπόβαθρο μια κρίση πολύ βαθιά που δεν επικεντρώνεται μόνο στην Ευρώπη.
Ολα αυτά που βιώνουμε με αφορμή και τα όσα βιώνει η χώρα μας είναι σοβαρές ενδείξεις (χωρίς να θέλουμε να κάνουμε τους προφήτες) ότι το μέλλον της ΕΕ είναι πιο θολό και αβέβαιο από ποτέ. Και, όπως είχαμε εκτιμήσει από την αρχή της απόπειρας νομισματικής ενοποίησης, μια εξέλιξη αποδιάρθρωσης της ΕΕ δεν θα είναι καθόλου έκπληξη ή «παρά φύση» εξέλιξη. Θα είναι μια επιβεβαίωση νομοτελειακών αντιφάσεων και αντιθέσεων του καπιταλισμού, τις οποίες καμία αστική τάξη δεν μπορεί να υπερβεί, ακόμα και όταν έχει, έστω και για μία περίοδο, την «άνεση» να επιτίθεται χωρίς σοβαρό αντίπαλο (υποχώρηση λαϊκών κινημάτων και ήττα κομμουνιστικού κινήματος).
Ανεξάρτητα λοιπόν αν δεν μπορούμε να προβλέψουμε το χρόνο, το σίγουρο είναι ότι η πορεία των πραγμάτων οδηγεί σε ανακατατάξεις-αναταράξεις και επαναπροσδιορισμούς ρόλων, σχέσεων μέσα στην ΕΕ οι οποίοι θα είναι «αναγκασμένοι» να αποτυπώνουν όλο και λιγότερη «συνοχή», όλο και περισσότερη «ζωνοποίηση», ακόμα και στένεμα των κύκλων των χωρών που θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο καράβι. Δεν θα επεκταθούμε άλλο μιας και πιο ολοκληρωμένες εκτιμήσεις θα έπρεπε να εμπεριέχουν την εξέταση μιας ολόκληρης πραγματικότητας και αφορούν το ότι οι ΗΠΑ ούτε θέλουν ούτε «μπορούν» να απελευθερώσουν τη Γερμανία από τα δεσμά του Β΄ Παγκόσμου Πολέμου, ούτε η Γερμανία είναι καθ' όλα έτοιμη να πάρει τις ευθύνες της και να επιχειρήσει συνολική αποτίναξη των δεσμεύσεων αυτών.
Το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι δύο ιμπεριαλιστικοί γίγαντες και ο καθένας για τους ιδιαίτερους λόγους του επείγονται για διασφάλιση ή επανεξέταση ρόλων. Είναι βέβαια υποχρεωμένοι να τηρούν ακόμα κάποια προσχήματα, να «σιγανοπαπαδίζουν» διότι οι σχέσεις τους (δηλαδή οι ανταγωνισμοί) με τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές και η ανάγκη τους να προωθήσουν την επίθεση στην εργατική τάξη τούς βάζουν στην ανάγκη ορισμένων «κοινών» στοχεύσεων και προσωρινά «κοινών» επιδιώξεων.
β) Στο παραπάνω πλαίσιο, η Ελλάδα εξελίσσεται όλο και πιο φανερά σε ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού ΗΠΑ-Γερμανίας με επιπτώσεις και για τη χώρα αλλά και για όλη τη λεγόμενη ΕΕ. Το εσωτερικό μεταπολιτευτικό οικοδόμημα και οι μεταπολιτευτικοί συμβιβασμοί όλο και κλυδωνίζονται και ζητούν νέες αποκρυσταλλώσεις που θα αγγίζουν αστικά κόμματα, πολιτικό προσωπικό, ψάξιμο αναχωμάτων κ.λπ.
Ο όλο και αυξανόμενος ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας, που δεν περιορίζεται στο οικονομικό επίπεδο αλλά όλο και πολιτικοποιείται, είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες, σε συνδυασμό με την κρίση, που η Ελλάδα περνάει και θα περάσει ακόμη περισσότερα δεινά. Ζίμενς, Κατάρ, Ελληνικό, υποβρύχια, παρεμβάσεις Σημίτη είναι κάποιες από τις εκφράσεις του σκληρού σκυλοκαβγά στον οποίο εμπλέκονται και τμήματα της ντόπιας μεταπρατικής αστικής τάξης. Σκυλοκαβγάς που ενεργοποιεί και παράπλευρες αντιθέσεις μεταξύ των άλλων ιμπεριαλιστών (παρέμβαση Στρος Καν, γενικότερες ανησυχίες της Γαλλίας), παρέμβαση Ρωσίας και όξυνση των σχέσεων και ενεργοποίηση αντιθέσεων που βρίσκονταν «εν υπνώσει» στο εσωτερικό της ΝΑΤ της Ρωσίας. Και να μη διαφεύγει της προσοχής μας η επέκταση των πεδίων ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού από κει που βρίσκονται παραδοσιακά σε ένα πολύ πιο διευρυμένο τόξο που θα εμπεριέχει και την Αφρική πέραν της Ασίας. Εξέλιξη που υποχρεώνει τους πάντες σε επαναπροσδιορισμό ρόλου και συμμαχιών και που θέτει στην ημερήσια διάταξη τοπικούς πολέμους και εξεγέρσεις.
γ) Ολοι επείγονται και όλοι θέλουν χρόνο να προετοιμαστούν. Ολοι ετοιμάζονται να επιτεθούν και κοιτάνε ταυτόχρονα τα νώτα τους. Αυτή η κατάσταση, στην περίπτωση της χώρας μας, οδηγεί προσωρινά σε λύσεις “αναμονής” και σε επιλογές “μετάθεσης” που όμως και αυτές δεν έχουν σίγουρα αποτελέσματα.
Δεν μπορούμε, όπως έχουμε ξεκαθαρίσει, να αποκλείσουμε τα χειρότερα (χρεοκοπία κ.λπ.). Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την απομάκρυνσή μας, «εθελοντικά» ή όχι, από την ευρωζώνη. Σ' αυτή τη φάση (και ανεξάρτητα από το πόσο θα αντέξουν οι «συμβιβασμοί») επιλέγεται με την πλήρη πολιτική κάλυψη του ντόπιου εξαρτημένου καθεστώτος και του πολιτικού του προσωπικού μια ακόμα εντονότερη υποδούλωση και υποθήκευση της χώρας μέσα από «δάνεια» που θα «ξεπληρώνουν» δάνεια, μέσα από μνημόνια που θα «διασφαλίζουν» τα προηγούμενα μνημόνια και τους ιμπεριαλιστές.
Μέχρι νεοτέρας, βέβαια, όταν και αυτοί οι συμβιβασμοί θα ανατραπούν από τις εξελίξεις και θα δώσουν τη θέση τους σε ακόμα πιο επιθετικές πρωτοβουλίες των ισχυρών παικτών. Μέχρι τότε το αστικό πολιτικό σκηνικό θα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να «τηρήσει» τις «δεσμεύσεις». Μια ιδέα για το πώς, πήραμε ξανά όλοι μας από την Τετάρτη 11 Μάη!