Οι διάφορες στατιστικές (όρια φτώχειας, ποσοστό ανεργίας, κατά κεφαλήν εισόδημα, πληθωρισμός κ.λπ.) με τον τρόπο που μετριούνται και προβάλλονται περισσότερο συσκοτίζουν παρά φωτίζουν την κοινωνική πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει ώσπου τα φαινόμενα να πάρουν μαζικές διαστάσεις και να μην μπορούν να κρυφτούν. Ομως πάλι οι κυβερνώντες για λογαριασμό του συστήματος παίζουν με τα νεύρα του λαού, προσπαθώντας να εμφανίσουν την εικόνα που τους βολεύει για να περάσουν την πολιτική τους.
Πέφτει, λέει, επιτέλους ο πληθωρισμός στο 1,8% το Γενάρη, στο 1,6% το Φλεβάρη και κατά πάσα πιθανότητα θα πέσει κι άλλο. Αρα ας μην τολμήσει πλέον ν’ απαιτήσει κανένας εργαζόμενος αυξήσεις και βέβαια οι βιομήχανοι προχωράνε ήδη σε μειώσεις μισθών, πέρα από τις αθρόες απολύσεις και τη σύνθλιψη των εργαζομένων με την εντατικοποίηση στη δουλειά από τη μείωση του προσωπικού.
Είναι αλήθεια πως το άπλωμα της φτώχειας οδηγεί σε πτώση της ζήτησης σε μια σειρά προϊόντα και αυτό επιδρά στη διαμόρφωση των λιανικών τιμών. Επίσης συνέπεια της κρίσης σ’ αυτή τη φάση είναι η καθίζηση των τιμών των πρώτων υλών στην παγκόσμια αγορά. Ταυτόχρονα μέσα από τη σύνθλιψη των εργαζομένων από το κεφάλαιο το κόστος στην παραγωγή και διακίνηση των προϊόντων έχει επίσης μειωθεί σημαντικά. Τι γίνεται όμως τελικά με τις τιμές των βασικών για την επιβίωση προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ που αγοράζει ο εργαζόμενος; Ποιος είναι ο πραγματικός πληθωρισμός σ’ ό,τι αφορά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες όπου ο εργαζόμενος καταναλώνει το σύνολο του μισθού του και πλέον ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τα πιο βασικά πράγματα;
Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» της 14 Μάρτη με τίτλο «οι ταξικές συνέπειες της κρίσης» παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία που αποκαλύπτουν στη Βρετανία, π.χ., με συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία πως, ενώ ο μέσος πληθωρισμός κοντεύει να μηδενιστεί, ωστόσο το 20% των φτωχότερων της κοινωνικής πυραμίδας υποφέρει από έναν πληθωρισμό της τάξης του 5,3%, ενώ το 20% του πάνω μέρους της κοινωνικής πυραμίδας απολαμβάνει αρνητικό πληθωρισμό (-1%). Αιτία είναι η διαφορετική διάρθρωση των δαπανών των νοικοκυριών ανάλογα με τη θέση τους στην πυραμίδα. Πράγματι έχουν πέσει σημαντικά οι τιμές στα πολυτελή αυτοκίνητα, στις κατοικίες που ο λαός δεν τολμάει πλέον ν’ αγοράσει ιδιαίτερα στις παραθεριστικές κατοικίες και σε μια σειρά είδη πολυτελείας που αφορούν πλέον πολύ λίγους και οι οποίοι πράγματι βγαίνουν ωφελημένοι.
Να λοιπόν τι ρίχνει τον πληθωρισμό και να ποιους αφορά αυτή η πτώση του. Τι γίνεται όμως με το καλάθι του φτωχού εργαζόμενου; Παρά την τάση του μέσου πληθωρισμού να μηδενίσει και στη χώρα μας, ωστόσο τα βασικά αγαθά και οι υπηρεσίες που αφορούν την κατανάλωση του εργαζόμενου, το Φλεβάρη, με μέσο πληθωρισμό 1,6%, αυτά αυξάνονταν κατά 10,6%. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις ανατιμήσεις κάποιων βασικών ειδών: ρύζι 13,4%, ζυμαρικά 8,5%, νωπά φρούτα 9,7%, λαχανικά 8,4%, όσπρια 7%, ύδρευση–αποχέτευση 7%, συγκοινωνίες 28,7% , ηλεκτρικό 6,5%. Από στοιχεία της ΕΚΠΟΙΖΩ, στα ράφια των σούπερ μάρκετ υπήρξαν ανατιμήσεις έως και 40% το τελευταίο δωδεκάμηνο σε κάποια είδη, ενώ σε 11 από τα 15 βασικά είδη διατροφής διαπιστώνεται ότι κατά τη διετία 2007-2009 καταγράφεται αύξηση της τάξης του 34,5%. Αντίστοιχα την τελευταία διετία η κρατική ΔΕΗ (που συζητούσε για ρήτρα καυσίμου όταν ακρίβαινε το πετρέλαιο και τώρα την ξέχασε) έχει αυξήσει κατά 21% το ηλεκτρικό, ενώ τα ασφάλιστρα, τα δημοτικά τέλη και οι δαπάνες για τη «δωρεάν» υγεία και τη «δωρεάν» παιδεία, αν δεν οδηγούν στη χρεοκοπία και την καταστροφή, προκαλούν τουλάχιστον ίλιγγο στα λαϊκά νοικοκυριά.
Η φτώχεια, η δυστυχία και η εξαθλίωση απειλούν πλατιά λαϊκά στρώματα
Το 24% του λαού στη χώρα μας, σύμφωνα με τα στοιχεία τους, βρίσκεται ήδη κάτω από τα όρια φτώχειας, που σαν τέτοια ορίζεται να μην έχει να πληρώσει κάποιος βασικές ανάγκες, σαν το ηλεκτρικό και τη θέρμανση. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τη δυστυχία χιλιάδων αγροτικών οικογενειών με εισόδημα από καθόλου έως 5-6 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, τώρα που δεν θα υπάρχει συμπληρωματικό μεροκάματο στην οικοδομή ή στον τουρισμό. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την κατάσταση των συνταξιούχων όταν έξι στους δέκα παίρνουν σύνταξη κάτω από 500 ευρώ το μήνα. Ενώ τα μεγαλύτερα θύματα της ανθρωποφαγίας του συστήματος, οι μετανάστες, κατά κανόνα δεν αναφέρονται στις στατιστικές γιατί συχνά είναι ανασφάλιστοι, ενώ οι «παράνομοι», που είναι και τα θύματα της πιο στυγνής εκμετάλλευσης, δεν υπάρχουν καν.
Ο εφιάλτης της ανεργίας, τον οποίο ζουν ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι, αποτελεί την απειλή για κάθε εργαζόμενο με στόχο τη συμμόρφωση στις απαιτήσεις της εργοδοσίας, και έτσι, ακόμη και στο Δημόσιο προτείνουν μηδενικές αυξήσεις μισθών για να δικαιούνται οι βιομήχανοι να συζητάνε και να επιβάλλουν δραστικές μειώσεις. Ουσιαστικά το σύνολο των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι αγρότες και μια σειρά αυτοαπασχολούμενοι μικροεπαγγελματίες, όταν δεν χάνουν τελείως τη δουλειά τους, υπόκεινται, όπως είναι φανερό από την ίδια τη ζωή, σε δραματική μείωση στο εισόδημά τους. Ο κόσμος της εργασίας, ο κόσμος που παράγει τον πραγματικό πλούτο στερείται ολοένα και περισσότερο ακόμη και τα στοιχειώδη, αυτή τη φορά στο όνομα της οικονομικής κρίσης.
Κρίση ή ανάπτυξη, ο λαός πληρώνει το μάρμαρο
Αν η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη και πρωτόγνωρα προκλητική και εξοργιστική τώρα με αφορμή και αιτία την κρίση που κατά κοινή ομολογία γέννησε η ίδια η αδηφαγία του κεφαλαίου, έχει αξία να θυμηθούμε πως χρόνια πριν από το ξέσπασμα της κρίσης το λαϊκό εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων λεηλατούνταν συστηματικά. Η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, η αναίρεση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, το ξεκλήρισμα των μικροεπαγγελματιών και της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς δίνονταν χρόνια τώρα θυσία στο βωμό της ανάπτυξης, της ισχυρής Ελλάδας, της Ο.Ν.Ε. και τράβα κορδέλα… Οντως υπήρξε ανάπτυξη στις τσέπες των καρχαριών του κεφαλαίου. Βιομήχανοι, καρτέλ, τράπεζες και διάφοροι όμιλοι καμάρωναν και διαφήμιζαν τρελά κέρδη από το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Κέρδη είχαν οι τράπεζες ακόμη και 2008.
Κέρδη και ακόμη μεγαλύτερα επιδιώκει το κεφάλαιο για τις επιχειρήσεις του που θα επιβιώσουν της κρίσης. Κάποιες επιχειρήσεις θα τις κλείσουν, όμως κάποιες άλλες θα μονοπωλήσουν το χώρο τους. Οι ισχυροί θα γίνουν ακόμη πιο ισχυροί, και αυτό θα είναι ένας από τους όρους εξόδου από την κρίση, για να αρχίσει ένας νέος κύκλος απρόσκοπτης κερδοφορίας και καταλήστευσης των εργαζομένων. Καταλήστευση που το μόνο όριο που μπορεί να γνωρίζει, με κρίση ή ανάπτυξη, είναι το όριο που θα καταφέρουν -όταν το καταφέρουν- να βάλουν οι λαϊκές αντιστάσεις.
Η κρίση, ευκαιρία για ξεσάλωμα
Από το φθινόπωρο του 2008 και πριν αρχίσει ο βομβαρδισμός για τα της κρίσης από τα Μ.Μ.Ε., ο Αλογοσκούφης και άλλοι παράγοντες του συστήματος δήλωναν ευθαρσώς πως η κρίση είναι και ευκαιρία για πέρασμα με εύκολο τρόπο μιας σειράς διαρθρωτικών «μεταρρυθμίσεων», όπως συνήθιζαν μέχρι τότε να ονομάζουν το ξεθεμέλιωμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Τώρα έχουμε τη συντέλεια της κρίσης που τάχα είναι εθνική υπόθεση και οφείλουμε να βάλουμε πλάτη όλοι... Και να 'σου ο Προβόπουλος, ο Αλμούνια, το ECOFIN, οι συναντήσεις των αρχηγών των κομμάτων, και να’ σου και… ο Μητσοτάκης! Εντάξει, καταλάβαμε…
Και βέβαια δεν καταλάβαμε μόνο εμείς οι ψυλλιασμένοι από τα πριν, μα η κατάσταση γίνεται πλέον κατανοητή και αφόρητη για όλο το λαό. Ολοι, και πρώτοι απ’ όλους οι του συστήματος, αναρωτιούνται πώς και πότε θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή. Ο Δεκέμβρης της νεολαίας έδειξε μερικές μόνο σκηνές, καθώς φαίνεται, από το έργο που θα παιχτεί προσεχώς. Το σύστημα βεβαίως δεν μένει με σταυρωμένα χέρια. Ηδη, επιστρατεύοντας από την ακροδεξιά μέχρι την αξιοθρήνητη Αριστερά της υποταγής, στήνει ένα αντιδραστικό σκηνικό τρόμου και ενίσχυσης του θεσμικού πλαισίου και των δυνάμεων καταστολής. Το κράτος του τρόμου δεν καταλύεται, όπως δηλώνει ο Χρυσοχοϊδης, αλλά ενισχύεται. Μόνο που και η οργή του λαού ενισχύεται ακόμη παραπάνω.
Από το χωράφι στο ράφι - και τα καρτέλ που όλοι τάχα πολεμούν
Πριν κλείσουμε σχετικά με το θέμα μας θα συμπληρώσουμε μερικά εξώφθαλμα εξοργιστικά στοιχεία που σίγουρα οι αγρότες, π.χ., τα κατέχουν - και το έδειξαν το Γενάρη. 1000% λένε «ΤΑ ΝΕΑ», σε πρόσφατο δημοσίευμα, τα αγροτικά προϊόντα από το χωράφι στο ράφι… Πολλοί και διάφοροι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των αγροτών ξόρκιζαν τα καρτέλ. Ο Καραμανλής ο ίδιος ορκίστηκε εδώ και χρόνια ενάντια τάχα στους νταβατζήδες. Η πασοκική αντιπολίτευση ορύεται γενικά εναντίων των καρτέλ. Ομως κρύβουν έντεχνα όλοι τους ότι οι πολιτικές της Κ.Α.Π., του ευρωπαϊκού μονόδρομου, που πιστά υπηρέτησαν χρόνια τώρα, ακριβώς τη γιγάντωση των μονοπωλίων εξυπηρετούσαν και όχι, όπως τραγικά αποκαλύπτεται πλέον, την αγροτιά.
Και αυτόν το μονόδρομο του κεφαλαίου και δρόμο καταστροφής των λαϊκών συμφερόντων τον υπηρέτησαν κυριολεκτικά όλες οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Το Κ.Κ.Ε. διαφοροποιείται φραστικά στο Μάαστριχτ για να καρφώσει τον ΣΥΝ που το ψήφισε, μα δεν τολμά να πάρει την ευθύνη της οργάνωσης ή έστω της ουσιαστικής στήριξης λαϊκών αγώνων σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τους κατά καιρούς μονόδρομους του συστήματος. Ο συνασπισμός λοιπόν των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. λυσσομανάει ξανά τούτο τον καιρό σε βάρος των εργαζόμενων και της χώρας μας.
Χωρίς ίχνος ντροπής (κάθε άλλο) και με μπόλικη υποκρισία, η πολιτική ηγεσία της χώρας ανέχεται να παίρνονται τα πορτοκάλια, π.χ,. 3-4 έως το πολύ 15 λεπτά το κιλό, ο αγρότης να οδηγείται στη φτώχεια και την εξαθλίωση και την ίδια στιγμή ο εργαζόμενος της πόλης να μην μπορεί να καταναλώσει το προϊόν λόγω επίσης της φτώχειας. Ετσι, αυτά μένουν και σαπίζουν πάνω στα δέντρα (σε ποσοστό φέτος ίσως και πάνω από 50%). Το σιτάρι και το καλαμπόκι -όσο δεν σάπισε στις αποθήκες- το πήραν επίσης τζάμπα οι αλευροβιομηχανίες, ενώ, όπως αναφέραμε, το ψωμί και τα αρτοσκευάσματα ανατιμώνται αλματωδώς. Οσο για το λάδι, που το καρτέλ ΜΙΝΕΡΒΑ–ΕΛΑΪΣ και εξαγωγείς το πήραν στη μισή τιμή από πέρυσι, μετά από τόσο θόρυβο έπεσε η τιμή του στο ράφι περίπου 3-4%. Και να σκεφτεί κανείς πως το μόνο που κάνουν οι λαδέμποροι είναι να βάζουν το λάδι σ’ έναν τενεκέ, αφού το νοθεύσουν κιόλας, όπως συχνά αποκαλύπτεται.
Τα ίδια συμβαίνουν και με το γάλα και τους κουμπάρους του γιαουρτιού και με μια σειρά άλλα βασικά διατροφικά προϊόντα που παράγει ο τόπος μας. Η αδηφαγία του κεφαλαίου, που ελέγχει πλέον απόλυτα τη διακίνησή τους, οδηγεί τον παραγωγό στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τον εργαζόμενο στην πόλη να μην μπορεί καταναλώσει επαρκώς, να πέφτει η κατανάλωση και έτσι τόνοι τέτοιων προϊόντων, αν δεν δίνονται σε εξευτελιστικές τιμές, να σαπίζουν στα χωράφια.
