ΚΚ ΙΝΔΙΑΣ (Μαοϊκό): Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μια αυταπάτη για τις μάζες! Η επανάσταση είναι η πραγματικότητά τους!

Για ακόμη μια φορά ξεκινά η μεγάλη άπατη – το θέαμα της φάρσας των κοινοβουλευτικών εκλογών. Ακόμη και απολογητές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας της Ινδίας παραδέχονται ότι πρόκειται για τις χειρότερες εκλογές που έχουν γίνει ως τώρα. Σ' αυτόν τον ψεύτικο κόσμο της λεγόμενης μεγαλύτερης δημοκρατίας, ακόμη κι αυτοί που στηρίζουν το σύστημα δεν μπορούν να πουν ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι τους σ' αυτήν την απομίμηση αντιπροσώπευσης. Και η σκέψη για το τι θα γίνει στο μέλλον ή το τι προβλέπεται για την κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ινδία του 21ου αιώνα συνοψίζεται θαυμάσια από τον Lalu Prasad, έναν από τους υποψήφιους πρωθυπουργούς, που παρατηρεί πικρόχολα ότι «όταν όλοι μας θέλουμε να νικήσουμε, γιατί να παλεύουμε ξεχωριστά;».
Γνώστες της πλήρους απαξίωσης μιας διαδικασίας που παρέχει ελάχιστη εμπιστοσύνη στο μέσο πολίτη, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, από το Κογκρέσο και το BJP μέχρι τους κοινοβουλευτικούς «μαρξιστές», βομβαρδίζουν κάθε πολίτη για την αναγκαιότητα της ψήφου γιατί διαφορετικά θα επέλθει η συντέλεια. Τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα είναι γεμάτα διαφημίσεις που καλούν κάθε ψηφοφόρο να χρησιμοποιήσει ένα ανύπαρκτο όπλο – την ψήφο του. Εκατομμύρια ρουπίες ξοδεύονται από την κεντρική και τις πολιτειακές κυβερνήσεις, τους πολιτικούς και τους λεφτάδες για να εμφυσήσουν μια αίσθηση κατεπείγοντος σε κάθε πολίτη, λες και η «σωστή» ψήφος θα σώσει το βυθιζόμενο καράβι της ινδικής δημοκρατίας. Εξήντα χρόνια μετά τη μεταβίβαση της εξουσίας από τους Βρετανούς στους υποτακτικούς τους έχει γίνει απαραίτητη στις κομπραδόρικες άρχουσες τάξεις η εφεύρεση κάποιας νομιμοποίησης απέναντι στις μάζες, κάθε πέντε χρόνια, χρησιμοποιώντας τις εκλογές για να αποκτούν το δικαίωμα να λεηλατούν και να κλέβουν.
Οι επίσημοι υπολογισμοί για το κόστος των φετινών εκλογών είναι 100 εκατομμύρια ρουπίες. Εδώ δεν περιλαμβάνονται οι διαφημίσεις των διαφόρων κομμάτων που ξοδεύουν τα λεφτά του λαού. Μια πρόχειρη ματιά στις πρόσφατες εκλογές στο Κασμίρ δείχνει πόσο χρήμα χρησιμοποιήθηκε παράνομα για να κατασκευαστεί η συναίνεση των μαζών. Είναι κοινό μυστικό ότι κάθε υποψήφιος βουλευτής εκεί πήρε 100.000 ρουπίες από το ινδικό κράτος. Η Εκλογική Επιτροπή δεν μπορεί να κάνει τίποτε κι αυτό φαίνεται από το τι έγινε στις τελευταίες εκλογές στην Karnataka. Τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι κατά μέσον όρο κάθε υποψήφιος ξόδεψε τουλάχιστον 50-60.000 ρουπίες. Για εννέα θέσεις στην πλούσια σε σίδηρο περιοχή του Bellary και σε όλα σχεδόν τα αστικά κέντρα τα έξοδα κάθε υποψήφιου κυμάνθηκαν μεταξύ 150.000 και 180.000 ρουπιών. Μια συντηρητική εκτίμηση και για τις 224 εκλογικές περιφέρειες υπολογίζει τα έξοδα σε 40 εκατομμύρια ρουπίες. Η μεγάλη μαφία του Bellary μαζί με τους «νονούς» της οικοδομήσιμης γης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ξόδεμα εκατομμυρίων ρουπιών υπέρ του BJP. Το αλκοόλ έπαιξε σημαντικό επίσης ρόλο στον πειθαναγκασμό ψηφοφόρων από τα οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερα τμήματα.

Οι κοινοβουλευτικοί «μαρξιστές»

Ο πιο αμφίβολος ρόλος στη νομιμοποίηση της φάρσας της κοινοβουλευτικής διαδικασίας παίζεται από τη λεγόμενη «επίσημη» Αριστερά. Το ΚΚΙ συμμετείχε σε εκλογές ακόμη και προτού γίνει η μεταβίβαση της εξουσίας, κερδίζοντας τη νομιμοποίηση από τις βρετανικές αποικιακές δυνάμεις. Απλώς αναβαθμίστηκαν από ρεφορμιστές σε κόμματα εξουσίας, ενώ το ΚΚΙ (Μαρξιστικό) έγινε σοσιαλ-φασιστικό. Ο νέος τους συνέταιρος είναι το ΚΚΙ (ΜΛ) (Απελευθέρωση), που έκανε την είσοδό του στην εκλογική διαμάχη στις αρχές της δεκαετίας του '80. Παρά τις ριζοσπαστικές τους εξαγγελίες, είναι οι πιο διεφθαρμένοι και αλλάζουν συνεχώς συνεταίρους στην προσπάθειά τους να αναρριχηθούν στην εξουσία. Η «Απελευθέρωση», που κατηγορούσε το ΚΚΙ και το ΚΚΙ (Μαρξιστικό) για την υποτέλειά τους στους ιμπεριαλιστές και τους κομπραδόρους και για την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων σε περιπτώσεις καταπάτησης γης και περιουσίας υπερ των μεγαλοκαρχαριών στη Singur, τη Nandigram, τη Salboni, τη Lalgarh και αλλού, ενώθηκε μ' αυτούς στην Bihar σε κοινό εκλογικό μέτωπο! Η «Απελευθέρωση» έχει προσπαθήσει στην Bihar και παλιότερα να συμπλεύσει και με άλλα αστικά κόμματα.
Χωρίς όμως τη στήριξη των σοσιαλ-φασιστών, η μαριονέτα των ιμπεριαλιστών Manmohan Singh δεν θα μπορούσε να περάσει πολλές αντιλαϊκές πολιτικές και αντεθνικούς νόμους στο κοινοβούλιο. Ομως η πολιτική των βολικών συμμαχιών απλώς για να μπούνε στο κοινοβούλιο ή να είναι ο βασικός εταίρος έχει φανερώσει την οπορτουνιστική και αντιλαϊκή φύση της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Οταν πρόκειται για τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα, η υποταγή τους στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τους κάνει ίδιους με το Κογκρέσο και το BJP.

Το αναδυόμενο σενάριο

Είτε πρόκειται για το μέτωπο του οποίου ηγείται το Κογκρέσο είτε για το μέτωπο του οποίου ηγείται το BJP, όλοι οι συνδυασμοί του κοινοβουλευτικού τσίρκου έχουν αποδεχτεί πιστά το Πρόγραμμα Σταθερότητας που επιβλήθηκε από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Το αποτέλεσμα αυτής της «Λαμπρής Ινδίας» το βλέπουν όλοι.
Καθώς η παγκόσμια οικονομία παραπατά κάτω από το βάρος της χειρότερης ως τώρα κρίσης μετά τη Μεγάλη Υφεση, η Ινδία μπλέκεται ακόμη περισσότερο στον ιμπεριαλιστικό ιστό, ιδιαίτερα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ο οποίος έχει φτάσει στο ναδίρ, με το μεγαλύτερο δημόσιο και εμπορικό έλλειμμα, ενώ το δολάριο έχει πέσει στα χαμηλότερα επίπεδα. Η κυριαρχία του ξένου κεφαλαίου είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ακόμη και η μικρότερη οικονομική αναταραχή στις δυτικές οικονομίες έχει σοβαρές επιπτώσεις σε μια μισο-φεουδαρχική, μισο-αποικιακή χώρα όπως η Ινδία, όπου το 40% του ΑΕΠ της προέρχεται από εισαγωγές και εξαγωγές. Τα χρηματιστήρια έχουν λεηλατηθεί. Η πτώση κατά 90% στις μετοχές οικοδομήσιμης γης και η πτώση κατά 80% στα αμοιβαία κεφάλαια όπου τοποθετούν τις οικονομίες τους τα μεσαία στρώματα έχουν επιτείνει την κρίση.

Η αγροτική δυσαρέσκεια – προάγγελος κοινωνικής έκρηξης

Η βίαιη επιβολή του Προγράμματος Σταθερότητας οδήγησε στην αυτοκτονία πάνω από 180.000 αγρότες τα τελευταία 10 χρόνια. Η ετήσια αύξηση της αγροτικής παραγωγής έπεσε ακόμη περισσότερο από το 3,8% το 2006-7 στο 2,6% το 2007-8 λόγω της εγκληματικής αδιαφορίας που ευνοεί τη μετατροπή της καλλιεργήσιμης γης με την οικοπεδοποίηση και την παραγωγή βιοκαυσίμων. Σήμερα το 70% του λαού μας ζει σε αγροτικές περιοχές σε πλήρη οπισθοδρόμηση και μεγάλη φτώχεια κάτω από διάφορες μορφές φεουδαρχικής, μισο-φεουδαρχικής καθώς και «νέων» μορφών εκμετάλλευσης και πλιάτσικου. Εξήντα χρόνια της «μεγαλύτερης δημοκρατίας» έχουν προσφέρει πολύ λίγα στο 77% του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από 20 ρουπίες τη μέρα.

Αρπαγή γης, εξώσεις και καταστροφή στο όνομα της ανάπτυξης

Οι 600 περίπου ΕΟΖ (Ειδικές Οικονομικές Ζώνες) που σκοπεύουν να αρπάξουν 1.750 τετραγωνικά χιλιόμετρα θα διώξουν από τη γη τους 114.000 αγροτικά νοικοκυριά και 82.000 εργατικά νοικοκυριά, δηλαδή τουλάχιστον 1 εκατομμύριο ανθρώπους, σπρώχνοντας έτσι στο χείλος της καταστροφής τον αγροτικό πληθυσμό. Επιπλέον, εκατοντάδες χιλιάδες συμφωνίες σχετικές με ορυχεία, μεγα-φράγματα, υπερ-αυτοκινητόδρομους κ.λπ., που έχουν υπογραφεί με το ιμπεριαλιστικό και το κομπραδόρικο κεφάλαιο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πλήρες ξεπούλημα των φυσικών πόρων του λαού με το ταυτόχρονο ξερίζωμα δεκάδων και δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων από τη γη τους. Το άνοιγμα υπερ-καταστημάτων όπως της πολυεθνικής Walmart θα ξεσπιτώσει 40-60.000 οικογένειες.

Το γδάρσιμο του λαού

Οι μάζες χτυπιούνται χειρότερα από το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Τις τελευταίες δυο δεκαετίες όλα τα πολιτικά κόμματα αλληλοκατηγορούνται για τα χάλια της οικονομίας, ενώ ταυτόχρονα εφαρμόζουν πιστά τις πολιτικές του Προγράμματος, με αποτέλεσμα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και η ζωή των φτωχών να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης δημιούργησε δισεκατομμυριούχους, δεκάδες χιλιάδες εκατομμυριούχους και μια παρασιτική ανώτερη τάξη που τρώει από τα αποφάγια των υπερ-πλούσιων. Η Ινδία έχει το μεγαλύτερο αριθμό φτωχών στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα έχει το δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό δισεκατομμυριούχων.
Η ρουπία είχε υποτιμηθεί 15% μέχρι τον Οκτώβρη του 2008. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τις τιμές λιανικής, ειδικότερα στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, τότε ο πληθωρισμός, που κυμαίνεται σταθερά στο 20%, αφάνισε τα εισοδήματα των φτωχών και των μεσοστρωμάτων. Η σχεδόν τυφλή πίστη στην πολιτική της ανάπτυξης χωρίς εργαζόμενους δεν μπορεί να διατηρηθεί με τη χειρότερη μείωση των θέσεων εργασίας, τη μείωση των μισθών και τη χωρίς προηγούμενο αύξηση των τιμών. Εχει κανένα από τα κόμματα που ζητάνε την ψήφο του λαού κάποια συγκεκριμένη λύση για τη δίνη της κρίσης της οποίας αποτελούν τμήμα; Η απάντηση αναμένεται.

Καταστολή του λαού

Η παρούσα κυβέρνηση δεν διέφερε από την προηγούμενη στο ζήτημα της εξαπόλυσης κύματος τρομοκρατίας σε διάφορα τμήματα του πληθυσμού. Οι δολοφονίες μαοϊκών, αθώων μουσουλμάνων και αγωνιζόμενων εθνοτήτων αυξήθηκαν. Οι αυταρχικές φασιστικές μέθοδοι του κράτους ενισχύθηκαν με την ψήφιση νέων δρακόντειων νόμων. Οταν ο λαός αντιστέκεται σε τέτοιες αιματοβαμμένες πολιτικές καταστέλλεται βάρβαρα με τα όπλα.

Η δημοκρατική εναλλακτική πρόταση

Τι θα περιελάμβανε μια πραγματική δημοκρατία; Θα περιελάμβανε γνήσια εφαρμογή της θέλησης του λαού σε επίπεδο βάσης. Ο ίδιος ο λαός θα καθόριζε ο μέλλον του. Ολα τα κρατικά όργανα –κόμματα, πολιτικοί θεσμοί, γραφειοκρατία, δικαστές κ.λπ.– θα έδιναν λόγο στο λαό με δικαίωμα ανάκλησης. Θα οδηγούσε σε μια κοινωνία όπου όλοι θα μορφώνονταν και θα συνειδητοποιούσαν τα καθήκοντα και τα δικαιώματά τους. Επίσης, ένα σύστημα όπου κάθε ένας θα είχε τα μίνιμουμ – τροφή, ένδυση, στέγη.
Οι εργαζόμενες μάζες της Ινδίας έχουν ένα μόνο δρόμο. Το ρωμαλέο δρόμο της επανάστασης! Παραφράζοντας τον Μάο, οι μάζες της Ινδίας «πρέπει να είναι πρακτικοί και να κάνουν το αδύνατο!».



*Μέρος εκτενέστερου κειμένου με ημερομηνία 12/3/2009, που δημοσιοποιήθηκε στις αρχές του Απρίλη με τη συνηθισμένη υπογραφή «» που είναι ο επίσημος εκπρόσωπος Τύπου της ΚΕ του ΚΚ Ινδίας (Μαοϊκού). Το αγγλικό κείμενο πάρθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση http://ajadhind.wordpress.com/2009/04/10/parliamentary-democracy-is-an-illusion-for-the-masses/ Τη μετάφραση για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» έκανε ο Αρης Λάμπρου.