Επιτήρηση εκ νέου, λοιπόν. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια η Ελληνική οικονομία κρίνεται ανεπαρκής από την ΕΕ και μπαίνει στο μικροσκόπιο. Ενώ οι πιέσεις για περισσότερα, πιο δραστικά και πιο μόνιμα μέτρα γίνονται πια ασφυκτικές.
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η Ελλάδα ξεπέρασε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το όριο του 3% στο έλλειμμα κι έτσι, με βάση το Σύμφωνο Σταθερότητας, μπήκε στη λεγόμενη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, κατά κόσμον επιτήρηση.
Αυτό σημαίνει ότι για ένα διάστημα τα οικονομικά της χώρας θα πρέπει να στοχεύουν στη διόρθωση των δεικτών (μείωση του ελλείμματος στην προκειμένη περίπτωση). Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καταθέσει το σχέδιό της για την επίτευξη αυτού του στόχου, σχέδιο το οποίο πρέπει να εγκρίνει η Κομισιόν. Αυτό έχει ήδη γίνει από το Φλεβάρη, με την Κομισιόν να μην έχει ακριβώς εγκρίνει το σχέδιο Παπαθανασίου, αλλά να διατηρεί τις αμφιβολίες της.
Μάλιστα, οι τελευταίες εκτιμήσεις της ΕΕ, που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, σχεδόν τινάζουν το σχέδιο στον αέρα, αφού ανατρέπουν όλες του τις βασικές προβλέψεις: Ανάπτυξη 1,1% το 2009 και 1,6% το 2010 εκτιμούσε το σχέδιο, -0,9% και 0,1% αντίστοιχα εκτιμά η ΕΕ. Έλλειμμα 3,7% το 2009 και 3,2% το 2010 εκτιμούσε το σχέδιο, 5,1% και 5,7% αντίστοιχα εκτιμά η ΕΕ. Το δημόσιο χρέος στο 108% του ΑΕΠ και η ανεργία στο 9,7% το 2010 συμπληρώνουν τη ζοφερή εικόνα της Κομισιόν.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι …ακαταλαβίστικων αριθμών και όρων. Πρόκειται για ένα πολιτικό παιχνίδι από το οποίο ο μόνος σίγουρα χαμένος θα είναι ο ελληνικός λαός, οι εργαζόμενοι και η νεολαία.
Αυτό μένει να αποδειχθεί στις 8 Ιουνίου, την επόμενη των Ευρωεκλογών, οπότε η κυβέρνηση σκοπεύει να ανακοινώσει τα μέτρα εκείνα που, κατά την κρίση της, θα οδηγήσουν σε μείωση του ελλείμματος. Η πρώτη γεύση που έχουμε πάρει από αυτά τα μέτρα είναι χαρακτηριστική: το χαράτσι στους ημιυπαίθριους (οι ιδιοκτήτες θα πληρώσουν αλλά οι ημιυπαίθριοι δε θα νομιμοποιηθούν) και οι …συνήθεις ύποπτοι ειδικοί φόροι κατανάλωσης στα ποτά και τα τσιγάρα.
Η κυβέρνηση θα ψάξει να βρει λεφτά. Από πού; Από το λαό, φυσικά! Κι εδώ είναι το διπλό της πρόβλημα: Από τη μια γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει ξεζουμίσει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους σε βαθμό που δεν μπορεί να είναι σίγουρη ότι μπορεί να τους πάρει κι άλλα. Κι έτσι η πίεση που δέχεται από την ΕΕ γίνεται ακόμα πιο ασφυκτική.
Από την άλλη, όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που …τσακίζει κόκαλα. Και η κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει στους λογαριασμούς της και κάποιες …διευκολύνσεις ώστε να στηρίξει την οικονομία. Τα 28 δισ. στις τράπεζες είναι το πιο σημαντικό τέτοιο μέτρο, όπως και η προσωρινή μείωση του τέλους ταξινόμησης στα αυτοκίνητα.
Όποιος βλέπει ότι το πρόβλημα μοιάζει με τον τετραγωνισμό του κύκλου μάλλον δεν έχει άδικο! Ολα αυτά μαζί δε γίνονται και το ταμείο δύσκολα θα βγει από το μείον…
Ωστόσο, το ζήτημα πριν από οικονομικό είναι πολιτικό. Και οι βασικές του πλευρές αναδεικνύουν τόσο τον εξαρτημένο χαρακτήρα της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, όσο και την ταξικότητα των επιλογών της.
Πρώτα και κύρια, ο λαός (κι εμείς μαζί του) δεν έχει κανέναν τρόπο να ελέγξει ότι τα νούμερα που ανακοινώνονται είναι πραγματικά. Κι έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι μπορεί και να μην είναι, όχι γιατί η κρίση δεν είναι πραγματική, αλλά γιατί σαφώς έχουμε δει πολλές φορές να εξασκείται η λογιστική αλχημεία με περισσό ζήλο, έτσι ώστε να δικαιολογηθούν νέα μέτρα που αφαιρούν πλούτο από τους εργαζόμενους.
Αυτή η μεταφορά του πλούτου είναι, σίγουρα, ο βασικός στόχος όλης της διαδικασίας. Τόσο από τους εργαζόμενους προς το κεφάλαιο, όσο και από τις φτωχότερες προς τις πλουσιότερες χώρες εντός της ΕΕ. Και οι δυο αυτές πλευρές έχουν στόχο να προστατεύσουν όσο γίνεται το κεφάλαιο από την ίδια του την κρίση, αλλά και τις μητροπόλεις του ευρωπαϊκού κέντρου, μετακυλώντας τις συνέπειες προς την πιο αδύναμη (οικονομικά, αλλά κυρίως πολιτικά) περιφέρεια.
Το κεφάλαιο, παντού στον κόσμο και στη χώρα μας, εκβιάζει ανοιχτά το λαό, λέγοντάς του, ουσιαστικά, πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσει είναι να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι. Κάπως αντίστοιχα, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ εκβιάζουν τις υπόλοιπες χώρες-μέλη (και την Ελλάδα), πιέζοντάς τις για μεγαλύτερο ξεζούμισμα των λαών τους, αν θέλουν να έχουν μια ελπίδα να αντέξουν στην κρίση (που κι αυτό κανείς δεν το εγγυάται, βέβαια).
Αυτός είναι ο χαρακτήρας, το περιεχόμενο και οι στόχοι της διαδικασίας της επιτήρησης και όσων αυτή φέρνει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντιπαρατίθενται για το ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι η χώρα έφτασε σε αυτό το σημείο. Μάλιστα το επιχείρημα της ΝΔ είναι ότι κι άλλες, πιο ισχυρές χώρες έχουν το ίδιο πρόβλημα μέσα στην κρίση, ενώ το ΠΑΣΟΚ απαντά πως το πρόβλημα ήδη υπήρχε και πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Προφανώς ο λαός γνωρίζει πολύ καλά ότι η πολιτική των δυο κομμάτων της αστικής τάξης είναι η ίδια, υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα. Κι έτσι αν πρέπει να δείξει κάποιον υπεύθυνο για την κατάσταση αυτή θα δείξει και τους δύο. Γιατί όσα στοιχεία και να παραθέτουν, όση δημαγωγία και να επιστρατεύουν και οι δύο, ο λαός γνωρίζει ότι η επιβίωσή του γίνεται όλο και πιο δύσκολη και δεν ελπίζει ότι μια άλλη κυβέρνηση (του ΠΑΣΟΚ) θα άλλαζε αυτήν την πορεία.
Γι’ άλλη μια φορά, λοιπόν, ο λαός μας βρίσκεται στο έλεος μιας αστικής τάξης που θα κάνει ό,τι της πουν τα αφεντικά της και θα συνεχίσει στο δρόμο της πιο σκληρής λιτότητας, της ανεργίας και της ανέχειας. Γι΄ άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά σε αυτό που φαίνεται αδιέξοδο, που φαίνεται σαν ο κατήφορος χωρίς τέλος, με τα αντιλαϊκά μέτρα να διαδέχονται το ένα το άλλο με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Κι όμως, υπάρχει διέξοδος! Ακριβώς αυτοί που ήδη υποφέρουν από αυτήν την πολιτική και που θα κληθούν να πληρώσουν ακόμα περισσότερα είναι αυτοί που μπορούν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Αυτό που το σύστημα επιλέγει ως διέξοδο από την κρίση του, δηλαδή την επίθεση στα δικαιώματα των μαζών, μπορεί και πρέπει να γίνει το πιο μεγάλο του αδιέξοδο. Μπορεί και πρέπει να γίνει το καύσιμο για την ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων ενάντια στο μέλλον που μας ετοιμάζουν!
